Απόστολος Μελαχρινός
Πάλι βρέχει
Πάλι βρέχει!
Στα παράμερα τριόδια οι ψαλμοί θρηνούν που εδιάβαζες στον όρθρο. Μυροβόλησε η ψυχούλα σου η ευώδια το κορμί σου, σε μια δέησην ολόρθο. |
Πάλι βρέχει!
Στου κελιού τ' άραχνα τζάμια κλαίν' μυστηριακές αγιογραφίες, που ήλιοι με το αίμα τους ζωγράφιζαν στις λιβανιστές σου ψαλμωδίες. |
Πάλι βρέχει!
|
Σαν αντίφωνο μες στη θαμπή σου μνήμη
η κλαιάμενη βροχή. Λες, της φύσης που είναι η προσευχή. Κι η ψυχή σου κλαίει κάτι που αποθύμει. Πάλι βρέχει! Τι σε θέλουν οι καημοί που λεν: Οι ψαλμοί τους βρόχινοι μούσκεψαν την άσπιλη ψυχή σου και στα δάκρυα δεν αντέχει. |
Πάλι βρέχει!
|
(1907)
|