Ο φωτογράφος Χένρι Χάργκρειβς παρουσιάζει τα τελευταία γεύματα 12 θανατοποινιτών στην σειρά φωτογραφιών του με τίτλο “No Seconds” .
Ο τίτλος του project δεν θα μπορούσε να περιγράφει καλύτερα το περιεχόμενο των φωτογραφιών. Χωρίς δευτερόλεπτο ακόμη ζωής. Ένα τελευταίο γεύμα, μια τελευταία επιθυμία. Για τις ανάγκες της φωτογράφισης επιλέχθηκαν τα τελευταία γεύματα μερικών από τους πιο επικίνδυνους δολοφόνους της Αμερικής.
Σε συνέντευξη του ο Χάργκρειβς λέει: “Στην αρχή σαν ιδέα την βρήκα συναρπαστική. Καθώς όμως διάβαζα τι ζήτησε ο καθένας τους ως τελευταίο πιάτο, άρχισα να βλέπω αυτούς τους κρατούμενους ως ανθρώπους και όχι πια ως αριθμούς. Η ιστορία πήρε σάρκα και οστά μέσα στο μυαλό μου και ήθελα να την αναπαραστήσω οπτικά.
Οι γαστρονομικές επιλογές συχνά λένε πράγματα για εμάς, που είναι δύσκολο να εκφράσουμε με λόγια. Για παράδειγμα ο Βίκτορ Φέγκερ, ο οποίος απαγχονίστηκε το 1963 για απαγωγή και δολοφονία, ζήτησε για τελευταίο γεύμα μια ελιά. Μάλλον σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να μεγαλώσει μια ελιά στον τάφο του, ως σύμβολο ειρήνης.”
Και καταλήγει: “Νομίζω ότι είναι ένα θέμα που αφορά όλους μας. Άλλωστε όλοι τρώμε και όλοι πεθαίνουμε στο τέλος”
Ο τίτλος του project δεν θα μπορούσε να περιγράφει καλύτερα το περιεχόμενο των φωτογραφιών. Χωρίς δευτερόλεπτο ακόμη ζωής. Ένα τελευταίο γεύμα, μια τελευταία επιθυμία. Για τις ανάγκες της φωτογράφισης επιλέχθηκαν τα τελευταία γεύματα μερικών από τους πιο επικίνδυνους δολοφόνους της Αμερικής.
Σε συνέντευξη του ο Χάργκρειβς λέει: “Στην αρχή σαν ιδέα την βρήκα συναρπαστική. Καθώς όμως διάβαζα τι ζήτησε ο καθένας τους ως τελευταίο πιάτο, άρχισα να βλέπω αυτούς τους κρατούμενους ως ανθρώπους και όχι πια ως αριθμούς. Η ιστορία πήρε σάρκα και οστά μέσα στο μυαλό μου και ήθελα να την αναπαραστήσω οπτικά.
Οι γαστρονομικές επιλογές συχνά λένε πράγματα για εμάς, που είναι δύσκολο να εκφράσουμε με λόγια. Για παράδειγμα ο Βίκτορ Φέγκερ, ο οποίος απαγχονίστηκε το 1963 για απαγωγή και δολοφονία, ζήτησε για τελευταίο γεύμα μια ελιά. Μάλλον σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να μεγαλώσει μια ελιά στον τάφο του, ως σύμβολο ειρήνης.”
Και καταλήγει: “Νομίζω ότι είναι ένα θέμα που αφορά όλους μας. Άλλωστε όλοι τρώμε και όλοι πεθαίνουμε στο τέλος”