Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε (19 Ιουλίου,1898 – 29 Ιουλίου,1979) ήταν Γερμανός, εβραϊκής καταγωγής, φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, και μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης.
Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε (1898-1979) υπήρξε από τους κορυφαίους στοχαστές του 20ού αιώνα. Μετά τις σπουδές του κοντά στον Χούσερλ και τον Χάιντεγκερ, συνδέθηκε με το Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας της Φρανκφούρτης, ήδη πριν από τη μετεγκατάστασή του στις ΗΠΑ το 1934, και πρωτοστάτησε στη διαμόρφωση της Κριτικής Θεωρίας. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου εργάστηκε ως αναλυτής στο Γραφείο Στρατιωτικών Μελετών (OSS) των ΗΠΑ. Αργότερα έγινε καθηγητής και δίδαξε σε πολλά αμερικανικά πανεπιστήμια. Η σκέψη του ενέπνευσε ριζοσπάστες διανοούμενους και πολιτικούς ακτιβιστές στις δεκαετίες του 1960 και ’70, με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί «πατέρας της Νέας Αριστεράς».
Έργα
- Έρως και πολιτισμός (1955)
- Ο Μονοδιάστατος Άνθρωπος (1964)
- Το τέλος της ουτοπίας (1967)
- Ψυχανάλυση και Πολιτική (1968)
- Αντεπανάσταση και εξέγερση (1972)
- Δοκίμιο για την απελεύθερωση (1973)
- Η αισθητική διάσταση (1978)
Βιβλιογραφία
- Ζερβίδης, Γιώργος, «Η απόπειρα του Μαρκούζε να αναθεωρηθεί η θεωρία του Μαρξ». Ατραπός 3-4 (1986), 2-12 + 6 (1987), 30-38.
- Schmidt, Alfred, «Ο Heidegger και η Σχολή της Φραγκφούρτης. Ο χαϊντεγγεριανός μαρξισμός του Herbert Marcuse». Μετάφρ. Ναταλία Παπαγιαννοπούλου. Λεβιάθαν 8 (1990),σελ. 39-65.
- Kettler, David, «Herbert Marcuse » , Ἐποπτεία, 40 (1979), σσ. 901-910