13 βιβλία που ήταν καλύτερα από τις ταινίες τους

Αποστόλης Ζυμβραγάκης
0
MOVIE BOOKS
Όταν ένα βιβλίο μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, η ερώτηση που κάνουν κριτικοί και φαν είναι όχι εάν «Είναι μια καλή ταινία;», αλλά «Είναι καλύτερη από το βιβλίο;». Το μέτρο για το κατά πόσο είναι καλύτερη είναι το αν η πλοκή περιλαμβάνει αγαπημένες σκηνές από τη λογοτεχνική έκδοση ή αν το τέλος έχει αλλάξει ή όχι.
Δεν είναι όλες οι μεταφορές τόσο κακές, αλλά μερικές είναι τόσο απαίσιες που δεν αξίζει καν να το συζητήσει κανείς. Μερικές προσπαθούν να μετατρέψουν κλασικά βιβλία γεμάτα σκέψη σε blockbuster με γρήγορο ρυθμό, μία φόρμουλα που έχει επανειλημμένως αποτύχει, ενώ το αντίστροφο φαίνεται πως είναι η συνταγή της επιτυχίας: τα μέτρια βιβλία συχνά γίνονται υπέροχες ταινίες.
Ορίστε λοιπόν 13 βιβλία που είναι πολύ, πολύ, πολύ καλύτερα από τις ταινίες τους:
  • «Περηφάνια και Προκατάληψη» της Jane Austen
    Ναι το «From Prada to Nada» σκόπευε να είναι μια κάπως ελεύθερη μετάφραση του κλασικού βιβλίου της Jane Austen για το ταξίδι ενός επιπόλαιου, συναισθηματικού κοριτσιού προς την ωριμότητα. Είναι κάπως δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι μία σημερινή εκδοχή της Marianne θα έλεγε «Αγαπάω την ποίηση και την Prada» ή «Όχι άλλα ψώνια. Όχι στη διατροφή με υψηλές πρωτεΐνες. Μόνο οι φτωχοί τρώνε υδατάνθρακες.» Η άποψη των κριτικών: «Ακούτε αυτόν το αστείο ήχο από κάτι που κινείται; Είναι η Jane Austen που στριφογυρίζει στον τάφο της.»
  • «Οι Δαίμονες του Χιλ Χάουζ» της Shirley Jackson
    Το μυθιστόρημα της Jackson είναι μία συναρπαστική ιστορία φαντασμάτων – προτάθηκε ακόμη και για Εθνικό Βραβείου Βιβλίου το 1959 και έγινε μία επίσης υπέροχη ταινία το 1963. Ωστόσο, η εκδοχή του 1999, είναι ίσως μία από τις χειρότερες ταινίες τρόμου των τελευταίων δεκαετιών. Αντί να παρουσιάσει μία ανάλυση των ψυχολογικών ενοχών μιας γυναίκας που πιστεύει ότι ένα σπίτι είναι στοιχειωμένο, η ταινία εστιάζει περισσότερο στην Catherine Zeta Jones και τα σχόλια που κάνει για την ομορφιά του σπιτιού. Τουλάχιστον χάρη στους Owen Wilson και Liam Neeson η ταινία γίνεται τόσο απολαυστικά κακή που σου αρέσει να την βλέπεις. Η άποψη των κριτικών: «Της λείπει η συνοχή, οι αξιόπιστοι χαρακτήρες και ο καλός διάλογος, πράγματα που θα μπορούσαν να κάνουν, ακόμα και υπό τις χειρότερες συνθήκες, μια ταινία ενδιαφέρουσα.»
  • «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ» του Jonathan Swift
    Εκτός και αν πολύ σοφά δεν γνωρίζατε ότι αυτή η ταινία έχει γυριστεί, ορίστε μία περίληψη: Ο Jack Black, για κάποιο λόγο, πήρε τον ρόλο του Γκιούλιβερ, ενός χαζού τύπου ο οποίος είναι ερωτευμένος με μία συνάδελφό του, και ζηλεύει τις εμπειρίες της. Τον στέλνουν να «ανακαλύψει το μυστήριο που κρύβεται πίσω από το Τρίγωνο της Βερμούδας» και το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με σίκουελ του «Honey I Blew Up the Kid», παρά με μεταφορά της σάτιρας του Swift στη μεγάλη οθόνη. Η άποψη των κριτικών: «Η ταινία, επί την ευκαιρία, είναι 3-D. Εκτός από να το ενισχύει το χιούμορ τουαλέτας, δεν βοηθάει.»
  • «Το άλικο γράμμα» του Nathaniel Hawthorne
    Καημένε Gary Oldman. Εάν μόνο κάποιος του έλεγε ότι δεν ήταν ανάγκη να συμβιβαστεί με το να πρωταγωνιστήσει δίπλα στη Demi Moore σε κάτι που ουσιαστικά ήταν μία soft πορνό προσαρμογή ενός βαρετού, αλλά αδιαμφισβήτητα καλού μυθιστορήματος. Εάν κλείσετε τη φωνή σε αυτή την ταινία, θα είναι σαν να βλέπετε μία μεγάλης διαρκείας διαφήμιση για τα Herbal Essences. Η άποψη των κριτικών: «Εάν έχετε ακούσει οτιδήποτε για αυτή την ταινία, τότε θα γνωρίζετε ότι οι δημιουργοί της πρόσθεσαν ένα ευτυχισμένο τέλος. Όπως φαίνεται, άλλαξαν επίσης την αρχή, τη μέση και την ουσία αυτού του βιβλίου.»
  • «Οι γιαγιάδες» της Doris Lessing
    Ναι, η Robin Wright και η Naomi Watts πρωταγωνίστησαν σε μεταφορά νουβέλας της Doris Lessing στη μεγάλη οθόνη και κατά ένα περίεργο τρόπο το αποτέλεσμα δεν ήταν υπέροχο. Δεν φταίνε αυτές – παραμένουν εξαιρετικές ηθοποιοί – αλλά ο ενδιαφέρον στοχασμός της Lessing επάνω στην ηλικία δείχνει απόλυτα φτηνός και περίεργος όταν «ντύνεται» με κακόγουστους διαλόγους. Η άποψη των κριτικών: «Κάθε χαρακτήρας είναι είτε αποκρουστικός – οι μητέρες συνέχεια ανησυχούν ότι οι άνθρωποι της πόλης τις βλέπουν σαν ένα ζευγάρι λεσβίες – ή τρομακτικά βαρετός: οι άνδρες πρωταγωνιστές δεν κάνουν τίποτα άλλο εκτός από σερφ, μούτρα, σεξ ή το να δείχνουν ωραίοι με μαγιό.»
  • «Καθώς ψυχορραγώ» του William Faulkner
    Η πολυπλοκότητα της ιστορία του Faulkner, γεμάτη με εναλλαγές ανάμεσα στις συνειδήσεις των χαρακτήρων του, χάνεται τελείως σε αυτή τη μεταφορά. Υπάρχει μάλιστα και το επιχείρημα ότι αυτή είναι μια ιστορία που θα έπρεπε να παραμείνει βιβλίο. Ο Τζέιμς Φράνκο προσπάθησε, αλλά απέτυχε. Η άποψη των κριτικών: «Δεν προσποιούμαι ότι έχω καμιά ιδέα για το πώς να μεταφέρω στη μεγάλη οθόνη το «Καθώς Ψυχορραγώ» του William Faulkner, αλλά αντίθετα με τον Τζέιμς Φράνκο, εγώ τουλάχιστον δεν προσπάθησα.»
  • «Έλλα, Η Μαγεμένη» της Gail Carson Levine
    Ακόμα και οι πέντε φαν της Anne Hathaway θα συμφωνούσαν ότι αυτή είναι η χειρότερη ερμηνεία της. Προς τιμήν της ταινίας, δεν προσποιείται ότι είναι κάτι περισσότερο από μία πολύ χαλαρή μεταφορά του βραβευμένου με Newbery Honor βιβλίου της Levine. Η άποψη των κριτικών: «Οι παραγωγοί του “Έλλα, Η Μαγεμένη» προφανώς υποθέτουν, και σωστά, ότι πολύ περισσότερα είναι τα παιδιά που δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο και έτσι σκοπεύουν να προσφέρουν διασκέδαση χωρίς ιδιαίτερο βάθος. Ξεχνάνε ότι δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει ένα βιβλίο για να καταφέρεις να αναγνωρίσεις ένα ξεπούλημα όταν το δεις.»
  • «Γυρίστε το Γαλαξία με Ώτο Στοπ» του Douglas Adams
    Το χιούμορ του Άνταμ είναι ξερό και διακριτικό όταν διαβάζεται αλλά δείχνει αρκετά χαζό μέσα από τις ερμηνείες της Zooey Deschanel και του Sam Rockwell. Ένα στοιχείο που αποτελεί λύτρωση; Ο Martin Freeman είναι ο ιδανικός Arthur.H άποψη των κριτικών: «Στην τελική, το “Γυρίστε το Γαλαξία με Ώτο Στοπ”, είναι μια βρετανική κωμωδία από έναν Βρετανό συγγραφέα με Βρετανούς ηθοποιούς που ξεθωριάζει επειδή της συμπεριφέρθηκαν σαν μία αμερικάνικη ιδέα.»
  • «Hellblazer'» (σειρά βιβλίων κόμικς)
    Εκτός και αν διασκεδάζετε με το να ακούτε τον Keanu Reeves να λέει το προφανές για δύο ώρες, τότε καλύτερα να διαβάσετε τη σειρά των βιβλίων κόμικς στα οποία βασίζεται το «Constantine» Η άποψη των κριτικών: «Όντως, οποιαδήποτε προσεκτική ύφανση πλοκής και αν υπήρχε στο μυθιστόρημα, η ταινία μοιάζει να πλάθει τις ανατροπές όσο προχωράει. Όταν πλέον φτάνει στη κρίσιμη σκηνή, ακόμα και ο ίδιος ο Σατανάς (ιδανικός στον ρόλο αυτό ο Peter Stormare) δεν έχει τη δύναμη να σώσει την κατάσταση.»
  • «Ένας γάτος με καπέλο» του Dr. Seuss
    Το να μετατρέψεις ένα εικονογραφημένο βιβλίο για παιδιά σε μία κωμωδία με δράση συνήθως αποδεικνύεται επικερδές εγχείρημα, αυτό όμως, όσο και αν σοκάρει, δεν ήταν. Η ταινία όχι μόνο δεν έχει πολλές από τις έξυπνες ρίμες του Dr. Seuss, οι οποίες αντικαταστάθηκαν με μοντέρνα ισοδύναμα, αλλά επίσης περιλαμβάνει και έναν Mike Myers που φτύνει μία μπάλα με τρίχες. Η άποψη των κριτικών: «Όσο ανόητες και αν είναι όλες οι επινοήσεις, η πραγματική απογοήτευση είναι η – σε ανθρώπινο μέγεθος - γάτα του Mike Myers, που μιλάει γρήγορα, είναι εγωκεντρική και ενοχλητική, σε αντίθεση με την παλαβή και γεμάτη παιδική διάθεση για διασκέδαση γάτα του βιβλίου.»
  • «Οι Εξαίρετοι Κύριοι» (σειρά βιβλίων κόμικς)
    Τα γραφικά μυθιστορήματα του Alan Moore έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα δύσκολα στο να γίνουν ταινίες, αλλά αυτή η προσπάθεια είναι η πιο αποτυχημένη. Η ιδέα ότι ο Καθηγητής Moriarty ενώνει τις δυνάμεις του με τον Δρ. Τζέκιλ και τον Καπετάνιο Νέμο είναι έξυπνη, αλλά αποδυναμώνεται εάν τη συνδυάσει κανείς με έναν Sean Connery που μουρμουρίζει κονσερβοποιημένους διαλόγους. Η άποψη των κριτικών: «Δεν γνωρίζω τη σειρά των κόμικς, αλλά δύσκολα θα ήταν τόσο άτονη όσο αυτή η μεταφορά, στην οποία τα όπλα έχουν περισσότερη προσωπικότητα από τους χαρακτήρες και η ασταμάτητη δράση σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει καθόλου δράση.»
  • «Το πανηγύρι της ματαιοδοξίας» του William Thackeray
    Η εμμονή του Χόλιγουντ να βάζει περισσότερο σεξ σε κλασικές ιστορίες μερικές φορές μπορεί να συγχωρεθεί, αλλά το να μετατρέπεις την ιστορία της Becky Sharp σε αυτή μίας κοπέλας που μπορεί επιτέλους να πετύχει αυτό που πάντα ήθελε (κοινωνικό στάτους μέσα από τον γάμο με κάποιον από πλούσια οικογένεια), χάνει τον στόχο. Ο Thackeray παρουσιάζει την Sharp ως μία χαιρέκακη αλλά γοητευτική κοπέλα που θέλει να ελιχθεί κοινωνικά, αλλά αυτή η μεταφορά την έχει απογυμνώσει από όλες τις πολυπλοκότητες της. Η άποψη των κριτικών: «Ο Thackeray έλεγε ότι έγραφε για πομπώδεις ανθρώπους που ήθελαν να ικανοποιήσουν τους εαυτούς τους και ζούσαν χωρίς τον Θεό ή την ταπεινότητα. Δεν έχει σημασία αν θα δει κανείς το ξέφρενο βηματισμό τους υπαρξιακά ή παραδοσιακά. Πρέπει να τους αποδόσεις μια ευρύτερη απήχηση. Αλλιώς αυτό που σου μένει είναι μόνο «τιβιβίσματα» πάνω από κούπες τσαγιού – ή ένα πανηγύρι ματαιοδοξίας.»
  • «Ιλιάδα» του Όμηρου
    Η επική ιστορία που λειτουργεί ως θεμέλιο για μεγάλο μέρος της δυτικής λογοτεχνίας ίσως να είναι ένα καλύτερο δημιούργημα από, ας πούμε, τον Brad Pitt να τρέχει δείχνοντας θυμωμένος Η άποψη των κριτικών: «Η δίχως έλεος αφήγηση του Όμηρου για την απαίσια σαγήνη του πολέμου παρουσιάζεται ως μία σειρά από μπερδεμένες αψιμαχίες, και ο Δούρειος Ίππος μοιάζει σαν ένα αντικείμενο τέχνης από ψάθα.»
Περισσότερα αφιερώματα εδώ.

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου (0)