Τα παιδιά μας είναι ό,τι πιο πολύτιμο μας έχει χαριστεί. Είναι η ζωντανή απόδειξη του πόσο πολύ μπορούμε να αγαπήσουμε, να φροντίσουμε και να λατρέψουμε ένα ανθρώπινο πλάσμα. Μα παράλληλα, αυτά τα αξιαγάπητα μικρούλια είναι η απόδειξη του πόσο πολύ μπορούμε να πελαγώσουμε.
Αταξίες, σκανταλιές κι ένα σωρό περίεργα σχέδια που μπαίνουν στο κεφαλάκι τους και γίνονται πράξη, μπορούν να μας τρελάνουν. Στρέφουμε για λίγα λεπτά το βλέμμα μας αλλού κι όταν το επικεντρώνουμε ξανά στους μικρούς μπελάδες μας, το σπίτι έχει γίνει πεδίο μάχης. Αν έχετε παιδιά, αδέρφια ή ανίψια, σίγουρα οι παρακάτω φωτογραφίες κάτι θα σας θυμίσουν!
Χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού…
…και πήγα δύο λεπτά να το σηκώσω…
Μίλησα για λίγο με την αδερφή του συζύγου μου…
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως το σπίτι ήταν περίεργα ήσυχο…
Επικίνδυνα κι ανησυχητικά ήσυχο…
Ειλικρινά δε θυμάμαι πόσο καιρό είχε να γίνει κάτι τέτοιο…
Μάλλον από τότε που σε βρήκα να έχεις λουστεί κυριολεκτικά με το αλεύρι στην κουζία.
Με έπιασε τρομερή ανησυχία. Κι άρχισα να φωνάζω το όνομα σου…
Σιωπή…
Έκλεισα, λοιπόν, άρον άρον το τηλέφωνο κι άρχισα να σε ψάχνω…
Μικρό το σπίτι, έτσι δεν άργησα να σε βρω…
Είχες κάνει πάλι το μικρό σου θαύμα.
Είχες μπλέξει σε μπελάδες, ως συνήθως!
Προκαλώντας έναν κακό χαμό στο σπίτι!
Αλλά δεν μπορώ να θυμώσω. Πότέ δεν μπορώ. Πελάγωσα βέβαια με το πως θα καθαριστούν όλα αυτά…
Αλλά δεν το άφησα να με επηρεάσει και πολύ. Έτρεξα να πάρω την κάμερα.
Προφανώς και θα σε τραβήξω και αυτή η φορά. Έχεις τέτοια ευρηματικότητα στα μπλεξίματα γλυκό μου παιδάκι.
Και παρά το χάος, είσαι χαριτωμένος. Χαμογέλασε στην κάμερα!!!
