Χρήστος Κουτούλιας: Η εξομολόγηση του αθλητή του στίβου που γεννήθηκε χωρίς δεξί χέρι – «Θα πέσεις; Θα σηκωθείς» με δίδαξαν οι γονείς μου

Για τις δύσκολες στιγμές της ζωής του μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Χρήστος Κουτούλιας στο περιοδικό «Εγώ Weekly». Ο αθλητής  του στίβου και μέλος της εθνικής ομάδας Παραολυμπιάδας που γεννήθηκε χωρίς το δεξί του χέρι σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση μίλησε για την αναπηρία του, το πείσμα, το πώς βιώνουν την καθημερινότητα τα ΑμΕΑ αλλά και για τα σπουδαία μαθήματα ζωής που έλαβε από τους γονείς του.

Πώς αισθάνεσαι όταν στα 23 σου κερδίζεις ένα μετάλλιο σε διεθνείς αγώνες;
Είναι σπουδαία υπόθεση. Μου άνοιξε πολλές πόρτες. Ή μάλλον κάποιες λιγοστές πόρτες που έχει η Ελλάδα.

Έκλαψες;
Βούρκωσα.

Πόσο καιρό ασχολείσαι με τον αθλητισμό;
Όλη μου τη ζωή! Από μικρό παιδί έπαιζα ποδόσφαιρο σε ομάδες του Περιστερίου. Πρωταθλητισμό κάνω τα τελευταία τρία χρόνια.

Κάνεις όλη σου τη ζωή διατροφή. Υπήρξε περίοδος που είχες περιττά κιλά;
Ποτέ. Τα περισσότερα κιλά που ζύγιζα ποτέ ήταν τη φετινή χρονιά που έφτασα τα 68.

Πόσο καιρό έχεις να φας junk food;
Από τα 13 μου. Από τότε που ξεκίνησα διατροφή.

Τα άτομα με αναπηρία έχουν κάποια βοήθεια από το ελληνικό κράτος;
Δυστυχώς όχι. Παλεύουν μόνα τους να βοηθηθούν μέσα από τις κατακτήσεις τους. Ούτε ο κόσμος σέβεται τους ανθρώπους με αναπηρία. Όλες οι θέσεις ΑΜΕΑ στα πάρκινγκ είναι πιασμένες από τύπους που βαριούνται να περπατήσουν δέκα μέτρα παραπάνω. Αυτή είναι η Ελλάδα. Δεν υπάρχει παιδεία.

Ασχολήθηκες με τον πρωταθλητισμό για να πάρεις μία θέση στο Δημόσιο;
Το έκανα πρώτα από όλα για μένα. Θα ήθελα όμως να έχω και μια άνεση στο μέλλον για να ζήσω την οικογένειά μου.

Κοστίζει να είσαι αθλητής;
Πολύ. Πρέπει να ακολουθώ μια ειδική διατροφή. Χρειάζεται τις περισσότερες φορές να τρώω κρέας. Απαραίτητος είναι επίσης ο εξοπλισμός, ενώ απαιτούνται χρήματα και για τα ακτοπλοϊκά και αεροπορικά εισιτήρια για τους αγώνες. Όλα αυτά τα πληρώνω μόνος μου. Ευτυχώς ο Δημήτρης και ο Κώστας Χρονόπουλος με βοηθούν με τα αγωνιστικά χέρια. Καλοσύνη τους.

Σε πλησίασαν μόνοι τους;
Εκεί έφτιαξα το πρώτο μου πολιτικό χέρι όταν ήμουν έξι χρονών. Ήθελα να αντιμετωπίζω τον έξω κόσμο χωρίς να προκαλώ αδιάκριτα βλέμματα και αντιδράσεις. Το κράτησα μόνο ένα μήνα. Μετά έπαψε να με νοιάζει το τι θα πουν οι άλλοι.

Γεννήθηκες με ένα χέρι. Σου στέρησε η έλλειψη του δεξιού σου χεριού κάτι στη ζωή σου;
Τώρα πια όχι. Όταν ήμουν μικρός, ήθελα να είμαι «φυσιολογικός». Σαν τους άλλους. Σαν τους συμμαθητές μου στο σχολείο, σαν την οικογένειά μου και εκείνους που βλέπω στην καθημερινότητά μου. Μου στέρησε ένα κομμάτι που είχε να κάνει με την εμφάνισή μου.

Όταν ήσουν μικρός, ζήλευες τα αρτιμελή παιδιά;
Όχι. Από μικρός μπορούσα να κάνω πάρα πολλά πράγματα. Αυτό μου έμαθαν οι γονείς μου από την αρχή. Από το νήπιο, π.χ., μπορούσα να δέσω μόνος μου τα κορδόνια μου με το ένα χέρι. Κάνω τα πάντα με το ένα χέρι. Όλη η καθημερινότητά μου είναι πατέντες.

Ήσουν το χαϊδεμένο παιδί της οικογένειας;
Οι γονείς μου ήταν αντικειμενικοί. Χειρίστηκαν απίστευτα το θέμα μου. Εκτιμώ τη στάση τους. Πάντα έλεγαν «Θα πέσεις; Θα σηκωθείς».

Στο σχολείο δέχτηκες περίεργες αντιδράσεις;
Στο σχολείο ποτέ. Μόνο στο δρόμο έζησα bullying. Ήμουν όμως αρκετά δυνατός για τους αντιμετωπίσω.

Σε έχουν κοροϊδέψει για το χέρι σου;
Μόνο αν έρθω σε αντιπαράθεση με κάποιον το λέει. Εμμέσως πλην σαφώς, μου το είπαν και στην ΑΕΚ. Από μικρός έπαιζα μπάλα. Ήταν όνειρό μου να γίνω ποδοσφαιριστής. Είχα κάνει σκληρή προετοιμασία για να μπω στην ομάδα της ΑΕΚ. Δεν μπορούσε να μου πει κανείς τίποτα όσον αφορούσε τις ποδοσφαιρικές μου ικανότητες. Και όντως, όλοι τις παραδέχονταν. Τελικά, η ΑΕΚ με έκοψε λόγω χεριού.

Το χέρι στο ποδόσφαιρο πού βοηθάει;
Τι να σου πω; Στο εξωτερικό μεγάλες ομάδες έχουν παίχτες με πρόβλημα στο χέρι.

Πώς φαντάζεσαι το μέλλον σου;
Από μικρός θέλω να κάνω οικογένεια. Ελπίζω στα 28 μου να τα έχω καταφέρει. Στόχος μου είναι η Παραολυμπιάδα στο Ρίο. Θέλω να είμαι και αθλητής και πατέρας.

Περισσότερα αφιερώματα εδώ.