| Τα παραθετικά των επιθέτων σε -οτερος, -οτατος γράφονται πάντα με όμικρον εκτός αν προέρχονται από τοπικά επιρρήματα σε -ω. Παραδείγματα: λιγότερος, νεότερος, προτιμότερος (και όχι λιγώτερος, νεώτερος, προτιμώτερος που ήταν στην καθαρεύουσα), αλλά κατώτερος, ανώτατος ( από κάτω, άνω) |
| Τα επίθετα κατά την κλίση τους φυλάγουν τον τόνο στη συλλαβή που τονίζεται η ονομαστική του αρσενικού, π.χ.: όμορφος - όμορφη - όμορφο - όμορφου - όμορφης - όμορφων - όμορφους κτλ. Όταν, όμως, τα επίθετα χρησιμοποιούνται ως ουσιαστικά, κατεβάζουν τον τόνο στην παραλήγουσα (το ίδιο και οι μετοχές) π.χ.: η κατάσταση του αρρώστου (αλλά, η κατάσταση του άρρωστου παιδιού), τα αιτήματα των εργαζομένων (αλλά, τα αιτήματα των εργαζόμενων γυναικών), η εμφάνιση του αγνώστου (αλλά η εμφάνιση του άγνωστου άντρα) |
| Στα επίθετα σε ής, -ιά, -ί, το η των αρσενικών διατηρείται μόνο στην ονομαστική, αιτιατική, κλητική του ενικού, στις άλλες πτώσεις γράφεται μειώτα, π.χ.: θαλασσής - θαλασσιού - θαλασσιούς - θαλασσιές - θαλασσιά. Στα επίθετα σε -ύς, -ιά, -ύ, το υ της κατάληξης των αρσενικών και των ουδετέρων διατηρείται μόνο στην ονομαστική, αιτιατική και κλητική του ενικού, στις άλλες πτώσεις γράφεται με ιώτα, π.χ.: ελαφρύς - ελαφριού - ελαφριές - ελαφριά |
gnomikologikon.gr
Περισσότερα φιλολογικά θέματα εδώ.
