Ο Αρκαδισμός είναι το καλλιτεχνικό κίνημα που είχε ως σημείο αναφοράς την Αρκαδία και το οποίο στη λογοτεχνία επεδίωξε τη φυσική απλότητα του ύφους , έχοντας ως βάση την ελληνική και ρωμαϊκή βουκολική ποίηση , λειτούργησε δε ως αντίδραση στο περίπλοκο , παραφορτωμένο και επιτηδευμένο ύφος του μπαρόκ .
Ο Αρκαδισμός ξεκίνησε κατά την Αναγέννηση και χαρακτηρίστηκε από την ανάδειξη της ελληνικής Αρκαδίας ως ιδεατού τόπου. Τα κατάφυτα βουνά, τα άφθονα νερά, οι ειδυλλιακές τοποθεσίες και οι ηλιόλουστες κοιλάδες έκαναν τους ανθρώπους να πιστεύουν ήδη από την αρχαιότητα ότι η Αρκαδία αποτελεί κάποιας μορφής ουτοπία. Ποιητές όπως ο Θεόκριτος και ο Βιργίλιος έπλασαν ουσιαστικά μια φανταστική χώρα, όπου οι βοσκοί διατηρούσαν τα αγνά ήθη τους και επικρατούσε η ευτυχία της ήρεμης ζωής. Αργότερα, η περιγραφή της Αρκαδίας από τον Δάντη (Θεία Κωμωδία) έδωσε νέα ώθηση σε μια κίνηση που αποτέλεσε τον α. Ο Γιάκοπο Σανατσάρο δημοσίευσε ένα βουκολικό ποίημα με τον τίτλο Αρκαδία (1504), το οποίο θεωρείται ένα από τα χαρακτηριστικότερα έργα της ιταλικής λογοτεχνίας. Με τον ίδιο τίτλο ο Άγγλος ποιητής Φ. Σίντνεϊ έγραψε πεζό έργο με παρεμβαλλόμενους στίχους (η τρίτη μορφή του δημοσιεύτηκε το 1593) και ο Λόπε ντε Βέγκα βουκολικό ποίημα (1598). Ο Γάλλος ζωγράφος Πουσέν εμπνεύστηκε από την Αρκαδία τον περίφημο πίνακά του Ποιμένες της Αρκαδίας (1653, σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου), ο οποίος και αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό έργο του α., με τη διφορούμενη φράση Et in Arcadia Ego (= κι εγώ βρίσκομαι στην Αρκαδία) να έχει εξελιχθεί σε σύμβολο. Ακόμη και μετά την Αναγέννηση, ο ρομαντισμός υιοθέτησε την ιδεατή εικόνα του α., όπως διαφαίνεται σε αρκετά έργα (Ωδή σε μια ελληνική υδρία του Κιτς, 1819, κ.ά.).
Περισσότερα φιλολογικά θέματα εδώ.