Όταν μιλάμε για τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, που έγιναν το 1896 στην Αθήνα, το μυαλό μας πάει αμέσως σε δύο πράγματα. Στη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου από τη ταινία «Οι δρόμοι της φωτιάς» και στον Σπύρο Λούη. Τον νερουλά, με τις καταπληκτικές αντοχές, που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στον μαραθώνιο.
Και ναι, ο Λούης είναι ο πιο γνωστός Έλληνας αθλητής των πρώτων Αγώνων, αλλά δεν είναι ο πρώτος Έλληνας χρυσός Ολυμπιονίκης της Αθήνας. Αυτός ο τίτλος ανήκει στον Λεωνίδα Πύργο, έναν 25χρονο, που στις 26 Μαρτίου (με το παλιό ημερολόγιο) κατέκτησε το πρώτο χρυσό μετάλλιο για την Ελλάδα στη ξιφασκία.
Όπως αναφέρουν διάφορα άρθρα ο αγώνας δεν είχε πολύ κόσμο και για αυτό το κατόρθωμά του δεν έγινε ιδιαίτερα γνωστό. Πάντως, μετά το τέλος του αγώνα, όσο θεατές βρέθηκαν στο Ζάππειο Μέγαρο, πήραν στις πλάτες τους τον μεγάλο νικητή και έκαναν το γύρο της Αθήνας.
Ο Πύργος κέρδισε στην ξιφασκία μεταξύ οπλοδιδασκάλων των Ολυμπιακών αγώνων του 1896 που διοργανώθηκαν στην Αθήνα. Ο αγώνας έγινε στις 26 Μαρτίου (παλιό ημερολόγιο) στο Ζάππειο μέγαρο με μικρή συμμετοχή κοινού και για τον λόγο αυτό η νίκη του Πύργου δεν έγινε ευρύτερα γνωστή. Εκτός αυτού έλαβε μέρος ο ανταγωνιστής του, ο Γάλλος Ζαν Περονέ που τότε ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής. Ο Πύργος κέρδισε 3:1. Μετά την νίκη, οι Έλληνες θεατές τον πήραν στους ώμους και τον γύριζαν στους δρόμους της Αθήνας πανηγυρίζοντας.
Αργότερα, ο Πύργος έγραψε εγχειρίδια για το άθλημα της ξιφασκίας και υπήρξε εκπαιδευτής.