Μια απίθανη ιστορία!
Το 1969 η ηθοποιός Tippi Hedren (γνωστότερη από τον πρωταγωνιστικό ρόλο της στα Πουλιά, του Άλφρεντ Χίτσκοκ) βρέθηκε στην Αφρική για τα….
γυρίσματα μιας ταινίας. Εκεί επισκέφθηκε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο σπίτι το οποίο είχε καταληφθεί από μια αγέλη 30 λιονταριών, και τα μικρά τους.
Ο χρόνος που πέρασε μαζί με τα λιοντάρια την άλλαξε για πάντα, κι όταν γύρισε πίσω στην Αμερική αποφάσισαν με τον σύζυγο της να γυρίσουνε μια ταινία για όσα είχαν δει.
Αφιέρωσαν τα επόμενα 11 χρόνια της κοινής τους ζωής στην μελέτη των τεράστιων πανέμορφων λιονταριών, υιοθετώντας μάλιστα και το δικό τους λιοντάρι σαν κατοικίδιο!
Για να πραγματοποιήσουν το φιλμ των ονείρων τους, Roar, το Χολιγουντιανό ζευγάρι χρειαζόταν 50 λιοντάρια. Όταν προσέγγισαν έναν ειδικό εκπαιδευτή τους είπε πως προφανώς κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον, μιας που δεν μπορεί κανείς να βάλει δεκάδες λιοντάρια να ζήσουν μαζί εάν αυτά δεν έχουν πρώτα μεγαλώσει μαζί, σαν αγέλη. Το πιο πιθανόν είναι ότι θα σκότωναν το ένα το άλλο. Ή τους ίδιους.
Αποφάσισαν τότε, να δημιουργήσουν από την αρχή την ολόδικη τους αγέλη(!) υιοθετώντας τα ένα ένα όσο ήταν μωρά..
Η Tippi ήρθε σε επαφή με τον Ron Oxley, έναν άντρα που δραστηριοποιούταν στον κλάδο της (ακούστε) ενοικίασης άγριων ζώων, στο Soledad Canyon. Απ’ ότι φαίνεται, αυτό ήταν κάτι φυσιολογικό εκείνη την εποχή (;!)
Ο.. ενοικιαστής επέμενε πως θα ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, και άκρως επικίνδυνο. Της είπε πως αν ήθελε να πραγματοποιήσει το όνειρο της θα έπρεπε να ζήσει πρώτα με τα λιοντάρια για αρκετό καιρό. Όπως και έγινε.
Το πρώτο τους λιοντάρι ήταν ο Neil, που βλέπουμε και στις φωτογραφίες. Ήταν ήσυχος και ήδη εκπαιδευμένος. Ζούσε μαζί τους για 4-5 μέρες την εβδομάδα, και επέστρεφε πίσω στο ράντσο του Soledad Canyon. Πάμπολλα μικρά λιονταράκια ακολούθησαν…
«Η περίοδος ανάμεσα στις πρώτες έξι εβδομάδες, μέχρι τους έξι μήνες, όπου ένα λιοντάρι μεγαλώνει και αποκτά σταδιακά την δύναμη του, είναι ένα θαύμα της φύσης», θυμάται η Tippi. Όλη η οικογένεια, και η μικρή Melanie φυσικά, φρόντιζε και πρόσεχε τα μικρά λιονταράκια, που ήταν τόσο τρυφερά και χαδιάρικα όσο και επικίνδυνα, ώστε να επιτευχθεί μία ολοκληρωμένη επικοινωνία και εξοικείωση με τα άγρια ζώα.
Η Tippi είχε σοκάρει πολύ κόσμο, τότε, όταν παραδέχθηκε δημοσίως πως έβαζε τα μικρά να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι με τα παιδιά της, ή στο δικό της. Όσο περνούσαν τα χρόνια και ετοιμαζόταν το φιλμ, οι γείτονες άρχισαν σιγά σιγά να παραπονιούνται για αυτή την αλλοπρόσαλλη κατάσταση, και τελικά η οικογένεια – που δεν το έβαζε κάτω με τίποτα- μετακόμισε μαζί με τις… γάτες της στο ράντσο του Ron Oxley.
Το εγχείρημα τους κόστισε τελικά γύρω στα 18 εκατομμύρια δολάρια, κι όταν τελικά προβλήθηκε στους κινηματογράφους δεν ξεπέρασε σε εισιτήρια τα 2 εκατομμύρια..
Κατά τη διάρκεια της παραγωγής η 19χρονη Melanie δέχθηκε επίθεση από μία λέαινα στο πρόσωπο, που τις κόστισε ευτυχώς μόνο 50 ράμματα, ενώ ο διευθυντής φωτογραφίας του φιλμ έχασε μέρος του προσώπου του από μία ..γρατζουνιά. «Είναι επικίνδυνα, φυσικά. Όλοι σχεδόν στην οικογένεια μου έχουν υποστεί τραύματα από τα λιοντάρια, οπότε ναι, είμαι απολύτως ενήμερη του κινδύνου» δήλωσε η Tippi η οποία επίσης κόντεψε να χάσει το χέρι της από μία λεοπάρδαλη στο ράντσο, ενώ είχε δαγκωθεί σοβαρά και στο στήθος από ένα λιοντάρι.
Παρ’ όλα αυτά, η ηθοποιός δεν πτοήθηκε από το να αφιερώσει ολόκληρη την ζωή της στα ζώα:
Αμέσως μετά την ολοκλήρωση του Roar (1983) ίδρυσε το Shambala Preserve στην Καλιφόρνια, ένα πλήρως εξοπλισμένο ‘άσυλο’ άγριων ζώων που έχουν υποστεί κακοποίηση και παραμέληση στο παρελθόν. Ευτυχώς, έχει μέχρι σήμερα επανειλημμένως δηλώσει πώς δεν πιστεύει πια πως τα άγρια ζώα θα πρέπει να κρατούνται στο σπίτι σαν κατοικίδια.
Πάμπολλα άγρια ζώα εκτρέφονται και πωλούνται παράνομα στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα, και το άσυλο Shambala έχει φιλοξενήσει περισσότερα από 50 λιοντάρια, τίγρεις και λεοπαρδάλεις, βοηθώντας τα να ανακτήσουν την σωματική αλλά και την ψυχική τους υγεία.
Μέχρι σήμερα η Hedren θυμάται με νοσταλγία τις μέρες που ζούσε μαζί με λιοντάρια στο ίδιο σπίτι:
«Πιο πολύ απ’ όλα μου λείπε να μεγαλώνω και να ταΐζω. Νιώθω τυχερή που το έζησα αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα πιο γλυκό στον κόσμο από τα μωρά λιονταράκια.. Είναι μαγευτικά ζώα..»
Το 1969 η ηθοποιός Tippi Hedren (γνωστότερη από τον πρωταγωνιστικό ρόλο της στα Πουλιά, του Άλφρεντ Χίτσκοκ) βρέθηκε στην Αφρική για τα….
γυρίσματα μιας ταινίας. Εκεί επισκέφθηκε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο σπίτι το οποίο είχε καταληφθεί από μια αγέλη 30 λιονταριών, και τα μικρά τους.
Ο χρόνος που πέρασε μαζί με τα λιοντάρια την άλλαξε για πάντα, κι όταν γύρισε πίσω στην Αμερική αποφάσισαν με τον σύζυγο της να γυρίσουνε μια ταινία για όσα είχαν δει.
Αφιέρωσαν τα επόμενα 11 χρόνια της κοινής τους ζωής στην μελέτη των τεράστιων πανέμορφων λιονταριών, υιοθετώντας μάλιστα και το δικό τους λιοντάρι σαν κατοικίδιο!
Για να πραγματοποιήσουν το φιλμ των ονείρων τους, Roar, το Χολιγουντιανό ζευγάρι χρειαζόταν 50 λιοντάρια. Όταν προσέγγισαν έναν ειδικό εκπαιδευτή τους είπε πως προφανώς κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον, μιας που δεν μπορεί κανείς να βάλει δεκάδες λιοντάρια να ζήσουν μαζί εάν αυτά δεν έχουν πρώτα μεγαλώσει μαζί, σαν αγέλη. Το πιο πιθανόν είναι ότι θα σκότωναν το ένα το άλλο. Ή τους ίδιους.
Αποφάσισαν τότε, να δημιουργήσουν από την αρχή την ολόδικη τους αγέλη(!) υιοθετώντας τα ένα ένα όσο ήταν μωρά..
Η Tippi ήρθε σε επαφή με τον Ron Oxley, έναν άντρα που δραστηριοποιούταν στον κλάδο της (ακούστε) ενοικίασης άγριων ζώων, στο Soledad Canyon. Απ’ ότι φαίνεται, αυτό ήταν κάτι φυσιολογικό εκείνη την εποχή (;!)
Ο.. ενοικιαστής επέμενε πως θα ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, και άκρως επικίνδυνο. Της είπε πως αν ήθελε να πραγματοποιήσει το όνειρο της θα έπρεπε να ζήσει πρώτα με τα λιοντάρια για αρκετό καιρό. Όπως και έγινε.
Το πρώτο τους λιοντάρι ήταν ο Neil, που βλέπουμε και στις φωτογραφίες. Ήταν ήσυχος και ήδη εκπαιδευμένος. Ζούσε μαζί τους για 4-5 μέρες την εβδομάδα, και επέστρεφε πίσω στο ράντσο του Soledad Canyon. Πάμπολλα μικρά λιονταράκια ακολούθησαν…
«Η περίοδος ανάμεσα στις πρώτες έξι εβδομάδες, μέχρι τους έξι μήνες, όπου ένα λιοντάρι μεγαλώνει και αποκτά σταδιακά την δύναμη του, είναι ένα θαύμα της φύσης», θυμάται η Tippi. Όλη η οικογένεια, και η μικρή Melanie φυσικά, φρόντιζε και πρόσεχε τα μικρά λιονταράκια, που ήταν τόσο τρυφερά και χαδιάρικα όσο και επικίνδυνα, ώστε να επιτευχθεί μία ολοκληρωμένη επικοινωνία και εξοικείωση με τα άγρια ζώα.
Η Tippi είχε σοκάρει πολύ κόσμο, τότε, όταν παραδέχθηκε δημοσίως πως έβαζε τα μικρά να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι με τα παιδιά της, ή στο δικό της. Όσο περνούσαν τα χρόνια και ετοιμαζόταν το φιλμ, οι γείτονες άρχισαν σιγά σιγά να παραπονιούνται για αυτή την αλλοπρόσαλλη κατάσταση, και τελικά η οικογένεια – που δεν το έβαζε κάτω με τίποτα- μετακόμισε μαζί με τις… γάτες της στο ράντσο του Ron Oxley.
Το εγχείρημα τους κόστισε τελικά γύρω στα 18 εκατομμύρια δολάρια, κι όταν τελικά προβλήθηκε στους κινηματογράφους δεν ξεπέρασε σε εισιτήρια τα 2 εκατομμύρια..
Κατά τη διάρκεια της παραγωγής η 19χρονη Melanie δέχθηκε επίθεση από μία λέαινα στο πρόσωπο, που τις κόστισε ευτυχώς μόνο 50 ράμματα, ενώ ο διευθυντής φωτογραφίας του φιλμ έχασε μέρος του προσώπου του από μία ..γρατζουνιά. «Είναι επικίνδυνα, φυσικά. Όλοι σχεδόν στην οικογένεια μου έχουν υποστεί τραύματα από τα λιοντάρια, οπότε ναι, είμαι απολύτως ενήμερη του κινδύνου» δήλωσε η Tippi η οποία επίσης κόντεψε να χάσει το χέρι της από μία λεοπάρδαλη στο ράντσο, ενώ είχε δαγκωθεί σοβαρά και στο στήθος από ένα λιοντάρι.
Παρ’ όλα αυτά, η ηθοποιός δεν πτοήθηκε από το να αφιερώσει ολόκληρη την ζωή της στα ζώα:
Αμέσως μετά την ολοκλήρωση του Roar (1983) ίδρυσε το Shambala Preserve στην Καλιφόρνια, ένα πλήρως εξοπλισμένο ‘άσυλο’ άγριων ζώων που έχουν υποστεί κακοποίηση και παραμέληση στο παρελθόν. Ευτυχώς, έχει μέχρι σήμερα επανειλημμένως δηλώσει πώς δεν πιστεύει πια πως τα άγρια ζώα θα πρέπει να κρατούνται στο σπίτι σαν κατοικίδια.
Πάμπολλα άγρια ζώα εκτρέφονται και πωλούνται παράνομα στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα, και το άσυλο Shambala έχει φιλοξενήσει περισσότερα από 50 λιοντάρια, τίγρεις και λεοπαρδάλεις, βοηθώντας τα να ανακτήσουν την σωματική αλλά και την ψυχική τους υγεία.
Μέχρι σήμερα η Hedren θυμάται με νοσταλγία τις μέρες που ζούσε μαζί με λιοντάρια στο ίδιο σπίτι:«Πιο πολύ απ’ όλα μου λείπε να μεγαλώνω και να ταΐζω. Νιώθω τυχερή που το έζησα αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα πιο γλυκό στον κόσμο από τα μωρά λιονταράκια.. Είναι μαγευτικά ζώα..»
.jpg)
lifo.gr