Ήταν Ανάσταση και ήμασταν στο εξοχικό της πεθεράς του αδερφού μου. Γύρω στις 4 το πρωί καθόμασταν εγώ, ο αδερφός μου και η γυναίκα του στην αυλή καθώς δεν μας κολλούσε ύπνος. Κάποια στιγμή λέγαμε για ιστορίες που έχουν ακούσει για την περιοχή. Ξέχασα να πω πως το σπίτι βρίσκεται σε ένα βουνό (όνομα περιοχής δεν θυμάμαι) μαζί με άλλα 6 σπίτια. Σε κάποια φάση είπαμε να πάρουμε τους φακούς και να πάμε μια βόλτα να ξεμουδιάσουμε. Χωρίς να το καταλάβουμε είχαμε απομακρυνθεί αρκετά από το σπίτι. Η γυναίκα του αδερφού μου είπε κάτι που εκείνη την στιγμή δεν ήθελα να ακούσω, πλησιάζαμε στο νεκροταφείο. Υπήρχε μόνο μια λάμπα που φώτιζε τον δρόμο. Από ένα σημείο και μετά ήταν εντελώς σκοτάδι. Ήθελα να κάνω τον έξυπνο και πρότεινα να συνεχίσουμε με τους φακούς. Τους ανάψαμε και προχωρήσαμε. Σε κάποια φάση είχε μια στροφή και γύρω μας πυκνοί θάμνοι. Με το που στρίψαμε το αίμα μου πάγωσε. Στα 200 μέτρα ήταν το νεκροταφείο. Δεν ξέρω γιατί φοβήθηκα τόσο (στην αρχή). Μάλλον αυτή η ησυχία και η θέα με τα καντηλάκια να τρεμοπαίζουν. Αυτό όμως δεν ήταν τίποτα. Ο αδερφός μου με κορόιδευε που τρόμαξα. Α ξέχασα να πω πως ο αδερφός μου είχε τότε μια σκυλίτσα την Ντέζη. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Ξαφνικά η Ντέζη άρχισε να κοιτάει προς την μεριά του νεκροταφείου και να γρυλίζει. Το αίμα μας πάγωσε. Η καμπάνα της εκκλησίας χτύπησε 3 φορές. Φωτίσαμε με τους φακούς το καμπαναριό όμως δεν είδαμε κάτι. Το βάλαμε στα πόδια και φτάσαμε στο σπίτι. Την άλλη μέρα το απόγευμα πήγαμε πάλι εκεί. Όμως αυτό που είδαμε μας έκανε να τρομάξουμε πιο πολύ. Το καμπαναριό είχε καταστραφεί τρεις εβδομάδες πριν, από έναν σεισμό που είχε γίνει. Από τότε, όταν ακούω καμπάνα μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η νύχτα...