Άγγλος γιατρός, πρωτοπόρος στην επιδηµιολογία, αφού θεµελίωσε την άποψη ότι η µόλυνση από το δονάκιο της χολέρας έχει πηγή το µολυσµένο νερό και όχι τον µολυσµένο αέρα. Τη θεωρία αυτή είχε αναπτύξει σε ένα δοκίµιο το 1949 και το καλοκαίρι του 1854 την απέδειξε µε δραµατικό τρόπο. Τότε ακριβώς ξέσπασε επιδηµία χολέρας – η τρίτη του αιώνα (1823 και 1841 οι προηγούµενες) µέσα στο Λονδίνο. Σε 4 ηµέρες αναφέρθηκαν 400 περιστατικά και οι θάνατοι πλήθαιναν διαρκώς, όταν ο Σνόου παρατήρησε ότι από τα 89 θύµατα των 2 πρώτων ηµερών τα 79 διέµεναν στην Broad Street του Soho και υδρεύονταν από αντλία που υπήρχε εκεί, ενώ και τα άλλα 10 θύµατα εφοδιάζονταν µε νερό από την ίδια αντλία.
Ο Σνόου έκανε αγώνα να πείσει τις αρχές να σφραγίσουν τη συγκεκριµένη αντλία. Όταν τα κατάφερε τα κρούσµατα σταµάτησαν, η δηµόσια υγεία αποκαταστάθηκε, η θεωρία του Σνόου δικαιώθηκε και το µικρόβιο της χολέρας από τη δεκαετία του 1860 άρχισε πλέον να αναζητείται σε µολυσµένα ύδατα…
Λίγα χρόνια νωρίτερα ο Σνόου είχε δικαιωθεί και στον τοµέα αναισθησιολογίας όταν καθιέρωσε ελεγχόµενες δόσεις αιθέρα και χλωροφόρµιου ακόµα και τους τοκετούς της βασίλισσας Βικτωρίας.