Συγγενές του μύθου, αλλά διαφοροποιημένο εννοιολογικά, το παραμύθι είναι εξαρχής μια επινόηση, μια μυθιστοριογραφία, μια φαντασιακή αφήγηση που κάνει μεταφορική χρήση κάποιου ζώου ως κεντρικό χαρακτήρα του ή εισάγει στερεότυπους χαρακτήρες, όπως ο κατεργάρης.
Πολύ συχνά γίνεται ανατρεπτική αλληγορία ενάντια στον φεουδαρχισμό ή την εκάστοτε άρχουσα τάξη, ή μια σύγκρουση του ανθρώπινου με το αόρατο βασίλειο. Προσωποποιεί και εξατομικεύει διαφορετικά στοιχεία πέρα από τη λογική του χώρου και του χρόνου και επεκτείνεται αδιάκριτα από τον οργανικό στον ανόργανο κόσμο από τον άνθρωπο και τα ζώα στα δέντρα, τα λουλούδια, τις πέτρες, τα ρεύματα και τους ανέμους, αναφέρει η Wikipedia.
Πολλά από τα παραμύθια που έχουν συνοδέψει τα παιδικά μας χρόνια, βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα και αναφέρονται σε ιστορικά πρόσωπα.
Δείτε παρακάτω μερικά από τα πιο διάσημα παραμύθια και την ιστορία πίσω από αυτά, όπως παρουσιάστηκαν στην ιστοσελίδα weirdworm.com:
Τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό και δολοφονήθηκε άγρια σε ένα υπόγειο, ενώ σύμφωνα με διάφορες φήμες λέγεται ότι η ίδια κατάφερε να αποδράσει.
Κατά περιόδους διάφορες γυναίκες διεκδίκησαν την ταυτότητά της, τροφοδοτώντας ένα από τα πιο διάσημα μυστήρια του 20ού αιώνα.
Η πιο διάσημη «Αναστασία» ήταν η Anna Adams η οποία αναμίχθηκε σε μια 30ετή νομική μάχη, για να αναγνωριστεί ως Ρομανόφ.
Ωστόσο, με το θάνατό της το 1984 το DNA αποκάλυψε το αντίθετο.
Η απουσία των δύο πτωμάτων του μαζικού τάφου των Ρομανόφ έκανε πολλούς να πιστεύουν ότι η Αναστασία και ο αδερφός της Αλεξέι είχαν επιβιώσει της επίθεσης. Τα δύο εξαφανισμένα πτώματα εντοπίστηκαν το 2007.
Η ιστορία της Σταχτοπούτας φέρεται να βασίζεται στην ελληνική μυθολογία και σε μία πανέμορφη αιγύπτια σκλάβα. Την ιστορία της Ροδώπις (που σημαίνει «η ροδομάγουλη») διηγείται ο Στράβων.
«Το αφεντικό της την εκτιμούσε πολύ και της είχε χαρίσει ένα ζευγάρι σανδάλια με πλούσια διακόσμηση. Αλλά ήταν υπναράς και τον περισσότερο καιρό στο σπίτι κοιμόταν, οπότε οι άλλες δούλες που τη ζήλευαν την κακομεταχειρίζονταν και της έδιναν να κάνει τις βαρύτερες δουλειές.
Μία ημέρα, ενώ η Ροδώπις λουζόταν ή έπλενε ρούχα στο ποτάμι, ένας αετός άρπαξε ένα από τα σανδάλια της, που τα είχε στον ήλιο να στεγνώσουν, και μετά από λίγο το άφησε να πέσει στα πόδια του βασιλιά. Εκείνος εντυπωσιασμένος από την κομψότητα του υποδήματος αυτού και πιστεύοντας ότι ήταν ένα σημάδι από τον θεό `Ωρο, ζήτησε από τους ανθρώπους του να βρουν την κάτοχό του, έχοντας την πεποίθηση ότι μόνο σε μια πολύ όμορφη γυναίκα θα ταίριαζε αυτό το πέδιλο. Βρήκαν τη Ροδώπιν, την παρουσίασαν στον βασιλιά και αυτός την πήρε ως σύζυγό του». (Πηγή: Wikipedia)
Η ιστορία της Χιονάτης βασίζεται στην πραγματική ιστορία της Margarete Von Waldeck, μιας αριστοκράτισσας του 16ου αιώνα από τη Βαυαρία.Ο πρίγκιπας Φίλιππος Β΄ της Ισπανίας ξεχώρισε την πανέμορφη 16χρονη Margarete στο παλάτι των Βρυξελλών και την πήρε ως ερωμένη.
Ωστόσο, η ιδέα του να γίνει πριγκίπισσα ενοχλούσε τη μητριά της και τον βασιλιά της Ισπανίας πατέρα του Φιλίππου, με αποτέλεσμα μυστικοί πράκτορες να αναλάβουν να τη δηλητηριάσουν.
Η Margarete είχε μεγαλώσει στο Bad Wildungen, όπου ο αδερφός της είχε ένα ορυχείο χαλκού, στο οποίο εργάζονταν μικρά παιδιά.
Η ιστορία έχει τις ρίζες της σε ένα τραγικό γεγονός που συνέβη το 1264, όταν η πλειοψηφία των παιδιών στο γερμανικό χωριό Hamelin εξαφανίστηκε υπό μυστηριώδεις συνθήκες.
Ο αυλητής θεωρείται ότι ήταν ένας άντρας που έπασχε από βουβωνική πανώλη –έτσι εξηγείται και η σχέση του με τα ποντίκια- ενώ η πολύχρωμη εμφάνισή του ενδεχομένως να σχετίζεται με τις δερματικές αλλοιώσεις στα τελευταία στάδια του Μαύρου Θανάτου.
Ωστόσο, η έλλειψη επαρκών εξηγήσεων ως προς το γιατί επηρέαζε μόνο παιδιά, κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι η εξαφάνιση των παιδιών οφειλόταν σε μια σταυροφορία παιδομαζώματος, κοινή πρακτική το Μεσαίωνα, με τα παιδιά να μάχονται στους ιερούς πολέμους στη θέση ενηλίκων.
Σε αυτήν την περίπτωση ο αυλητής θα ήταν ένα παιδί, το οποίο θα ισχυριζόταν ότι είχε δει σε όραμα πως έπρεπε να πάρει μαζί του τα παιδιά στους Αγίους Τόπους και να πολεμήσουν για χάρη του χριστιανισμού.