Η κατάκτηση του Βορείου Πόλου, του βορειότερου άκρου του πλανήτη, αποτελούσε πάντοτε όνειρο της ανθρωπότητας. Αυτό ώθησε πολλούς ανθρώπους να δοκιμάσουν την τύχη τους και να γίνουν οι πρώτοι που θα πατήσουν το πόδι τους στον Βόρειο Πόλο. Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1909, ο Ρόμπερτ Πίρι, που ήταν αξιωματικός του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού, ανακοίνωσε μέσω τηλεγραφήματος πως έφτασε στον Βόρειο Πόλο. Ωστόσο λίγες μέρες πριν και ο Φρέντερικ Κούκ επίσης εξερευνητής και αντίζηλος του Πίρι ανακοίνωσε το ίδιο κατόρθωμα. Για πολλά χρόνια η διαμάχη των δύο εξερευνητών θα χωρίσει την επιστημονική κοινότητα στα δύο, με τελικό νικητή τον Πίρι ο οποίος αναγνωρίστηκε ως ο πρώτος που πήγε στον Β. Πόλο. Η σύγχρονη ωστόσο έρευνα διαψεύδει και τους δύο, καθώς σύμφωνα με αυτή κανείς τους δεν κατάφερε στην πραγματικότητα να φτάσει στον Βόρειο Πόλο. Τόσο ο Πίρι όσο και ο Κούκ για λόγους εγωισμού ισχυρίστηκαν ψευδώς πως έφτασαν στον Β. Πόλο, καθώς και οι δυο φαίνεται πως έπεσαν αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα έξω από το σημείο του πόλου. Με βάση τα έως τώρα δεδομένα οι πρώτοι που έφτασαν στον Βόρειο πόλο είναι οι Σοβιετικοί. Στις 23 Απριλίου 1948 σοβιετικά αεροσκάφη τα οποία μετέφεραν επιστήμονες και δημοσιογράφους προσγειώθηκαν στον Βόρειο πόλο. Σκοπός της αποστολής ήταν η διεξαγωγή πειραμάτων.
Διαβάστε εδώ το ιστορικό της κατάκτησης του Βόρειου Πόλου:
Το τηλεγράφημα είχε ημερομηνία αποστολής την 6η Σεπτεμβρίου 1909 και ήταν λακωνικό: «Αστερόεσσα τοποθετήθηκε στον Πόλο». Ο Πόλος ήταν ο Βόρειος και ο αποστολέας ο Ρόμπερτ Εντουιν Πίρι, αξιωματικός του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού με αρκετά εύσημα σε αρκτικές εξερευνήσεις στο ενεργητικό του. Ηταν η τρίτη απόπειρά του να φθάσει στο βόρειο άκρο του άξονα της Γης, έναν προορισμό που αποτελούσε το όνειρο πολλών εξερευνητών της εποχής.
Παρά τη χαρά του, ο Πίρι ήταν δεύτερος. Πέντε ημέρες πριν, την 1η Σεπτεμβρίου, ένα άλλο τηλεγράφημα είχε έρθει να διεκδικήσει την κατάκτηση του Βορείου Πόλου συγκλονίζοντας τη διεθνή επιστημονική κοινότητα και την κοινή γνώμη. Ο Φρέντερικ Αλμπερτ Κουκ, παλαιός συνεργάτης του Πίρι, υποστήριζε ότι είχε φθάσει στην κορυφή του πλανήτη έναν χρόνο πριν, στις 23 Απριλίου 1908.
Με τα δύο αυτά τηλεγραφήματα θα ξεκινούσε η μεγαλύτερη διαμάχη στην ιστορία των εξερευνήσεων. Οι παλαιοί συνεργάτες θα γίνονταν οι μεγαλύτεροι εχθροί και η σύγκρουσή τους θα ήταν αμείλικτη. Μια δεκαετία αργότερα ο Ρόμπερτ Πίρι θα αναγνωριζόταν τελικά ως ο πρώτος εξερευνητής που κατέκτησε τον Βόρειο Πόλο.
Η αστερόεσσα θα εξακολουθούσε να κυματίζει στο βορειότερο άκρο της Γης επί περίπου 80 χρόνια.
Ωσπου νέα στοιχεία θα έρχονταν να αμφισβητήσουν το κατόρθωμα του Πίρι. Τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει επανεξετάσεις και αναθεωρήσεις οι οποίες, με αφορμή την επέτειο από την κατάκτηση του Πίρι, παίρνουν ιδιαίτερη δημοσιότητα αυτές τις ημέρες στον ξένο Τύπο. Τόσο η γαλλική εφημερίδα «Le Monde» όσο και το περιοδικό «Historia» αναφέρονται εκτενώς στο θέμα.
Το γενικό συμπέρασμα των ειδικών είναι ένα: ούτε ο Πίρι ούτε ο Κουκ έφθασαν ποτέ στον Βόρειο Πόλο και στο βορειότερο σημείο της Γης θα έπρεπε τελικώς στη θέση της αστερόεσσας να κυματίζει το σφυροδρέπανο. Οι πρώτοι κατακτητές του Βορείου Πόλου ήταν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, Σοβιετικοί και έφθασαν εκεί με αεροπλάνο το 1948.
Το όνειρο των εξερευνητών
Ο γεωγραφικός Βόρειος Πόλος της Γης ο οποίος διαφέρει από τον μαγνητικό και τον γεωμαγνητικό πόλο τοποθετείται στον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό, σε γεωγραφικό πλάτος 90 μοίρες νότια, 725 χιλιόμετρα βορείως της Γροιλανδίας, σε ένα σημείο όπου το βάθος της θάλασσας είναι 4.087 μέτρα. Εχει έξι μήνες τον χρόνο ημέρα και έξι μήνες νύχτα και καλύπτεται από στρώμα πάγου και, όπως φαίνεται, από βαθύ μυστήριο. Ακόμη και ως τα τελευταία δέκα χρόνια κανένας δεν είχε φθάσει στο ακριβές σημείο του. Η «κατάκτησή» του υπολογίζεται με βάση το ποιος από τους επίδοξους κατακτητές του έχει φθάσει πιο κοντά σε αυτόν.
Ο Ρόμπερτ Πίρι είχε αρχίσει τις απόπειρες για την κατάκτηση αυτή από τα τέλη της δεκαετίας του 1890. Αξιωματικός του αμερικανικού Ναυτικού, είχε ήδη στο ενεργητικό του μια επιτυχημένη αποστολή στην Αρκτική. Το 1885, μαζί με τον μαύρο συνεργάτη τουΜάθιου Χένσον, είχε προχωρήσει στο εσωτερικό της Γροιλανδίας, όπου και επέστρεψε το 1891. Τη φορά αυτή είχε μαζί του επταμελή συνοδεία, στην οποία περιλαμβάνονταν η σύζυγός του και ο Φρέντερικ Κουκ.
Ο Πίρι προχώρησε 2.000 χιλιόμετρα στο εσωτερικό της Γροιλανδίας, ανακάλυψε το Φιόρδ της Ανεξαρτησίας και ενδείξεις ότι η Γροιλανδία ήταν νησί. Επίσης μελέτησε τους Αρκτικούς Χάιλαντερ, μια απομονωμένη φυλή Εσκιμώων που τον βοήθησαν στις μετέπειτα αποστολές του.
Στην επόμενη αποστολή του, το 1893, ο Πίρι ξεκίνησε με σκοπό να φθάσει στον Βόρειο Πόλο, χωρίς όμως επιτυχία. Υστερα από δύο ακόμη διερευνητικά ταξίδια έπεισε τους χρηματοδότες του να κατασκευάσουν ένα πλοίο σύμφωνα με τις οδηγίες του, ειδικό για αποστολές στην Αρκτική. Με αυτό το πλοίο, το Θεόδωρος Ρούζβελτ, ξεκίνησε το 1905 τη δεύτερη απόπειρά του να φθάσει στον Βόρειο Πόλο. Και αυτή η απόπειρα ήταν ανεπιτυχής και έτσι τον Μάρτιο του 1908 επανέλαβε το εγχείρημα για να φθάσει, στις 6 Απριλίου 1909, στο σημείο όπου κάρφωσε την αστερόεσσα.
Ο Φρέντερικ Κουκ, γιατρός το επάγγελμα, ήταν και αυτός γνωστός για τις αρκτικές εξερευνήσεις του. Είχε συμμετάσχει στην πρώτη αποστολή του Πίρι, στην πρώτη χειμερινή αποστολή στην Αρκτική με τον Ρόαλντ Αμούνδσεν και στην κατάκτηση του όρους Μακ Κίνλεϊ, του υψηλότερου βουνού της Βόρειας Αμερικής. Η ανακοίνωσή του ότι κατέκτησε τον Βόρειο Πόλο πραγματικά συγκλόνισε τον κόσμο της εποχής. Η επιστροφή του στις αρχές του Σεπτεμβρίου είναι λοιπόν πραγματικά θριαμβευτική. Ο βασιλιάς της Δανίας τον καλεί στην Κοπεγχάγη για να του απονείμει το Χρυσό Μετάλλιο της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας.
Εκεί ακριβώς, στο απόγειο της δόξας του Κουκ, το τηλεγράφημα του Πίρι έρχεται να ταράξει τα νερά. Η πρώτη αντίδραση του Κουκ είναι μεγαλόψυχη: «Αφού ο Πίρι λέει ότι έφθασε στον Βόρειο Πόλο, τον πιστεύω. Υπάρχει αρκετή δόξα για όλους». Ο Πίρι όμως φαίνεται να μη συμφωνεί. Στις 10 Σεπτεμβρίου στέλνει ένα καινούργιο τηλεγράφημα: «Ο Κουκ δεν έφθασε στον Πόλο ούτε στις 21 Απριλίου του 1908 ούτε καμία άλλη ημέρα».
Ενας ανελέητος πόλεμος
Ο πόλεμος είχε κηρυχθεί. Υστερα από τις πρώτες ημέρες του θριάμβου η πρώτη αντίδραση είναι ότι ο Πίρι δεν ξέρει να χάνει και ο Κουκ εξακολουθεί να δρέπει τις δάφνες η επιστημονική κοινότητα και η διεθνής κοινή γνώμη θα γνωρίσουν έναν ανελέητο πόλεμο που θα επεκταθεί πολύ πιο πέρα από τον στενό κύκλο των δύο εξερευνητών.
Στην μπελ επόκ, όταν ο αιώνας της προόδου ήταν ακόμη στην αρχή του και το κοινό δεν είχε κορεστεί από επιτεύγματα και καινοτομίες, οι επιστημονικές και κάθε είδους ανακαλύψεις προκαλούσαν πραγματική αίσθηση, ενίοτε δε και φανατισμό. Το κοινό διχάστηκε αμέσως και οι οπαδοί του Πίρι με τους οπαδούς του Κουκ έγιναν οι χειρότεροι εχθροί. Οι δύο εξερευνητές απέκτησαν ο καθένας το δικό του λόμπι στο Κογκρέσο και, αν ξεχάσουμε το γενικό πλαίσιο και κρατήσουμε τα βασικά στοιχεία, η διαμάχη τους δεν διαφέρει σε τίποτε από πολλές διαμάχες της εποχής μας.
Ο Πίρι έχει ισχυρότερη υποστήριξη. Εχει με το μέρος του τους εκατομμυριούχους που είναι μέλη της Αρκτικής Λέσχης Πίρι και οι οποίοι τον χρηματοδοτούν από τις πρώτες αποστολές του με αντάλλαγμα εμπορικά οφέλη ή κάποια υστεροφημία, με έναν νεοανακαλυφθέντα όρμο ή έναν ποταμό που θα πάρει το όνομά τους , τον ίδιο τον πρόεδρο Ρούζβελτ ο οποίος έχει επέμβει αρκετές φορές για να του δοθεί άδεια από το Ναυτικό προκειμένου να πραγματοποιήσει τα εξερευνητικά ταξίδια του , ένα ισχυρό περιοδικό, το «National Geographic» του εφευρέτη του τηλεφώνου Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ το οποίο, πέρα από το επιστημονικό κύρος του, έχει αποκτήσει ήδη μεγάλη απήχηση στο ευρύ κοινό και μια εφημερίδα, τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», εκπρόσωπο του αμερικανικού κατεστημένου, η οποία δημοσιεύει την αφήγηση του ένδοξου ταξιδιού του.
Μπροστά σε τόσο ισχυρή υποστήριξη ο Κουκ, παρ' ότι πρόεδρος της Λέσχης Εξερευνητών, φαίνεται, όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί το περιοδικό «Historia», σαν ένα άσημο αουτσάιντερ. Η αποστολή του 1908 που κατέληξε στον θρίαμβο ήταν η πρώτη απόπειρά του να φθάσει στον Πόλο και το κόστος της, που είχε καλυφθεί από έναν μόνο χρηματοδότη, δεν ξεπερνούσε τα 50 εκατ. σημερινές δραχμές, ποσό κατά πολύ μικρότερο από τα χρήματα που ξοδεύονταν για τις αποστολές του Πίρι. Ωστόσο ως προσωπικότητα είχε μια απλότητα και μια γοητεία που κατέκτησαν μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Είχε και αυτός την υποστήριξη μιας νεοϋορκέζικης εφημερίδας, της «Herald», η οποία δημοσίευσε τις αφηγήσεις των δικών του περιπετειών.
Η τελική κρίση και το άδοξο τέλος
Τα στρατόπεδα των «πιριστών» και των «κουκιστών» ξεκίνησαν μια ανελέητη μάχη. Πρώτοι οι «πιριστές» πλήττουν τον Κουκ σε μια προηγούμενη επιτυχία του, την κατάκτηση του όρους Μακ Κίνλεϊ, αποσπώντας μια ενυπόγραφη ομολογία του τότε οδηγού του ότι ποτέ δεν είχαν φθάσει στην κορυφή του. Οι «κουκιστές» απαντούν με μια αποκάλυψη-βόμβα. Ο Κουκ, λένε, είχε δώσει τα ημερολόγια και τις αστρονομικές μετρήσεις που αποδείκνυαν το κατόρθωμά του σε έναν φίλο του που είχε μείνει στη Γροιλανδία, τον οποίο ο Πίρι συνάντησε επιστρέφοντας και τον ανάγκασε να καταστρέψει όλα τα χειρόγραφα. Η ιστορία επιβεβαιώνεται από τον φίλο και ο Πίρι βρίσκεται για πρώτη φορά σε δύσκολη θέση.
Σε αυτό το σημείο ο Κουκ κάνει το μεγάλο λάθος. Δηλώνει ότι έχει κρατήσει αντίγραφα των στοιχείων και ότι είναι έτοιμος να τα δώσει στην επιτροπή εμπειρογνωμόνων του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης. Αυτά που δίνει όμως είναι ένα αντίγραφο του κειμένου που είχε δημοσιευτεί στις εφημερίδες και ένα αντίγραφο ενός ημερολογίου του, υποκειμενικό και χωρίς αστρονομικά στοιχεία. Ο ισχυρισμός του ότι έφθασε στον Βόρειο Πόλο απορρίπτεται ως αναπόδεικτος.
Υστερα από έναν χρόνο, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Κουκ έχει εξαφανιστεί, ένας νορβηγός καπετάνιος υποστηρίζει ότι ο γιατρός-εξερευνητής αγνοεί παντελώς την αστρονομία και είναι ανίκανος να κάνει υπολογισμούς. Προσφέρεται να ελέγξει τις σημειώσεις του και να τις βάλει σε τάξη. Ο Κουκ δέχεται την προσφορά του, δεν του στέλνει όμως ποτέ τα απαραίτητα έγγραφα με τη δικαιολογία ότι είναι πράκτορας του Πίρι.
Ο αξιωματικός του Ναυτικού βγαίνει λοιπόν θριαμβευτής. Ηδη από το 1910 περιοδεύει στην Ευρώπη και του απονέμεται στο Λονδίνο το Χρυσό Μετάλλιο της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας. Το 1911 η εγκυκλοπαίδεια Britannica τον αναφέρει επισήμως ως κατακτητή του Βορείου Πόλου. Το 1913 κάνει μια δεύτερη περιοδεία στην Ευρώπη και δέχεται στο Παρίσι το Παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής από τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας. Εκτός από τη δόξα, όμως, επιζητεί και το χρήμα. Κάνει αίτηση στο Κογκρέσο για να του αποδοθούν ο τίτλος του υποναυάρχου και η ανάλογη σύνταξη αναδρομικά από την 5η Απριλίου 1909, ημέρα κατά την οποία ανακάλυψε τον Βόρειο Πόλο.
Στο Κογκρέσο παρουσιάζονται αντιρρήσεις. Ορισμένοι του ζητούν τις αποδείξεις του, τις οποίες, όπως ο Κουκ, έχει αρνηθεί να δώσει. Παραδέχεται ότι δεν κράτησε τα στοιχεία γεωγραφικού μήκους, βασικά για τον εντοπισμό του Πόλου. Τον σώζει η κατάθεση ενός εμπειρογνώμονα (τον οποίο τώρα λέγεται ότι είχε πληρώσει) και το αίτημά του γίνεται δεκτό. Θα πεθάνει το 1920, πικραμένος από τη διαμάχη του με τον Κουκ, ο οποίος εξακολουθεί να περιοδεύει στις ΗΠΑ υποστηρίζοντας ότι υπήρξε θύμα της δολιότητάς του, και θα ταφεί ως ήρωας στο νεκροταφείο του Αρλινγκτον. Ο Κουκ θα εμπλακεί στις επιχειρήσεις πετρελαίου και θα καταδικαστεί το 1923 για κατάχρηση από έναν δικαστή που τον έκρινε «τον μεγαλύτερο απατεώνα όλων των εποχών». Θα βγει από τη φυλακή με αναστολή το 1939 και το 1940, λίγο πριν από τον θάνατό του, θα του δοθεί χάρη από τον πρόεδρο των ΗΠΑ.
Μετά θάνατον διαψεύσεις
Το 1964 πραγματοποιείται η πρώτη πολική αποστολή ύστερα από τον Κουκ και τον Πίρι. Παρά το γεγονός ότι ανεφοδιάζεται με αεροπλάνα, δεν κατορθώνει να φθάσει στον Βόρειο Πόλο. Και ενώ θα έλεγε κανείς ότι ο θάνατος των δύο πρωταγωνιστών θα είχε θέσει τέρμα στη διαμάχη, αυτή συνεχίζεται, διεκδικώντας δικαίως τον τίτλο της μεγαλύτερης στην ιστορία των εξερευνήσεων.
Στις τρεις πρώτες δεκαετίες το θέμα επανέρχεται μερικές φορές από τη μία ή από την άλλη πλευρά, χωρίς ωστόσο κάποιο νέο στοιχείο να ρίχνει άλλο φως στην υπόθεση. Το 1951 η Ελεν, κόρη του Κουκ, προσπαθεί, χωρίς επιτυχία, να πείσει τη Βουλή των Αντιπροσώπων να ανοίξει ξανά τον φάκελο της υπόθεσης ενώ το 1960 κυκλοφορούν οι βιογραφίες του Πίρι και του Κουκ που τους παρουσιάζουν, καθεμιά από την πλευρά της, ως ήρωες.
Το 1973 όμως μια καινούργια θεωρία έρχεται να ταράξει τα νερά. Ο καθηγητής της Αστρονομίας Ντέιβιντ Ρόουλινς επανεξετάζει τους ισχυρισμούς που είχε προβάλει την εποχή της μεγάλης έξαρσης της διαμάχης ένας υπέρμαχος του Κουκ, ο Τόμας Χολ, ότι ο Πίρι είχε πέσει έξω περίπου 200 χιλιόμετρα από το σημείο του Πόλου. Το συμπέρασμα του καθηγητή είναι καταδικαστικό και για τους δύο: τόσο ο Πίρι όσο και ο Κουκ είχαν πει ψέματα, υποστηρίζει, κανένας από τους δύο δεν έφθασε ποτέ στον Βόρειο Πόλο. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1983, μια τηλεταινία που προβάλλεται στην αμερικανική τηλεόραση επαναφέρει τους ισχυρισμούς των οπαδών του Κουκ.
Υστερα από αυτές τις νέες αμφισβητήσεις το «National Geographic», το οποίο έχει στην κατοχή του τα αρχεία του Πίρι, αποφασίζει να τα δώσει προς εξέταση σε έναν βρετανό ειδικό, τον Γουόλι Χέρμπερτ, ο οποίος είχε διασχίσει την Αρκτική με σκύλους το 1968-1969. Το συμπέρασμα του Βρετανού είναι μάλλον αποκαρδιωτικό. Ο Πίρι, υποστηρίζει, έπεσε έξω κατά 100 περίπου χιλιόμετρα από τον Βόρειο Πόλο και, όπως ο Κουκ, δεν έφθασε ποτέ ως εκεί. Το δε χειρότερο είναι, λέει ο Χέρμπερτ, ότι το ήξερε πολύ καλά.
Το 1986 το «National Geographic» χρηματοδοτεί τον Γουίλ Στίγκερ, ο οποίος προσφέρεται να κάνει το ταξίδι ως τον Βόρειο Πόλο ξεκινώντας από τον Καναδά. Η αποστολή φθάνει ως τον Πόλο, επειδή όμως δεν έχει εφοδιαστεί με αρκετά τρόφιμα, επιστρέφει με αεροπλάνο. Το συμπέρασμα του Στίγκερ εξακολουθεί να είναι αβέβαιο: ο Πίρι μπορεί να είχε φθάσει στον Βόρειο Πόλο, δεν είναι όμως σε θέση να το πει με βεβαιότητα.
Προσπαθώντας να βρει μια σαφή απόδειξη, το αμερικανικό περιοδικό στρέφεται στη συνέχεια σε έναν σύλλογο απόστρατων αξιωματικών του αμερικανικού Ναυτικού, το ίδρυμα για τη διατήρηση της τέχνης της ναυσιπλοΐας. Οι απόστρατοι αξιωματικοί στηρίζονται σε ένα στοιχείο που δεν είχε προβληθεί ως τώρα, τις φωτογραφίες. Ο Πίρι, λένε, μπορεί να διήνυσε τα τελευταία 200 χιλιόμετρα με προσανατολισμό «κατά προσέγγιση», οι σκιές όμως στις φωτογραφίες που τράβηξε δείχνουν ότι θα πρέπει να έφθασε σε απόσταση τουλάχιστον 25 χιλιομέτρων από τον Πόλο.
Η αντεπίθεση αυτή τη φορά έρχεται από δύο επιστημονικά περιοδικά. Το βρετανικό «Nature» και το αμερικανικό «Scientific American» αμφισβητούν την απόδειξη του ιδρύματος δηλώνοντας ότι οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποδείξουν τίποτε. Παράλληλα το 1995 δύο εξερευνητές, ο Καναδός Ρίτσαρντ Γουέμπερ και ο ΡώσοςΜιχαήλ Μαλάχοφ, που πραγματοποιούν την πρώτη διαδρομή από τον Καναδά ως τον Βόρειο Πόλο μετ' επιστροφής με απόλυτη αυτονομία και δορυφορική πλοήγηση, αμφισβητούν και αυτοί την αλήθεια της αφήγησης του Πίρι.
Την επόμενη χρονιά, το 1996, ο Ρόμπερτ Μπράις, καθηγητής πανεπιστημίου, δημοσιεύει ένα βιβλίο, πλήρως υποστηριζόμενο από στοιχεία, με τίτλο Cook and Peary: The Polar Controversy Resolved («Κουκ και Πίρι: Η επίλυση της πολικής διαμάχης»). Δηλώνει ότι, αφού μελέτησε χωρίς προκαταλήψεις όλα τα στοιχεία, τα οποία είναι άφθονα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο μεν Κουκ προχώρησε μόνο 200 χιλιόμετρα μέσα στην παγονησίδα, ο δε Πίρι έκανε μεταβολή και γύρισε πίσω πολύ προτού φθάσει στο σημείο του Πόλου. Σήμερα πλέον τα πράγματα εξακολουθούν να είναι υπό αμφισβήτηση. Οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» έγραφαν πριν από λίγο καιρό: «Οι περισσότεροι ιστορικοί εκτιμούν ότι και οι δύο εξερευνητές είπαν ψέματα».
Οι υποψήφιοι κατακτητές
Αν όμως ούτε ο Πίρι ούτε ο Κουκ είχαν φθάσει τελικώς ως εκεί, ποιος ήταν εκείνος που κατέκτησε πρώτος τον Βόρειο Πόλο; Ο Ρίτσαρντ Εβελιν Μπερντ είχε επίσης υποστηρίξει ότι είχε πετάξει με το αεροπλάνο του επάνω από τον Πόλο στις 9 Μαΐου 1926. Ο ισχυρισμός του όμως επίσης αμφισβητείται από τους επιστήμονες ενώ όπως αναφέρει η εγκυκλοπαίδεια Britannica από τα ημερολόγια του ίδιου του Μπερντ, που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας το 1996, προκύπτει ότι ο πιλότος, εξαιτίας μιας διαρροής καυσίμων, έκανε μεταβολή 240 χιλιόμετρα πριν από τον Πόλο. Δύο ημέρες αργότερα, στις 11 Μαΐου 1926, ο Ρόαλντ Αμούνδσεν πραγματοποίησε και αυτός με την αποστολή του υπερπτήση του Πόλου με το αερόπλοιο Norge, γεγονός το οποίο δεν αμφισβητείται από κανέναν. Ωστόσο ο Αμούνδσεν όπως άλλωστε και ο Μπερντ, αν υποτεθεί ότι λέει την αλήθεια δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους στο βόρειο άκρο της Γης.
Σύμφωνα με όλα τα στοιχεία, οι πρώτοι κατακτητές του Βορείου Πόλου ήταν τελικώς οι Σοβιετικοί. Στις 23 Απριλίου 1948, γράφει το «Historia», τρία σοβιετικά αεροσκάφη προσγειώθηκαν σύμφωνα με τις ενδείξεις των οργάνων τους σε απόσταση μικρότερη του ενός μιλίου (1.852 μέτρα) από τον γεωγραφικό Βόρειο Πόλο της Γης. Στα αεροσκάφη επέβαιναν τρία πενταμελή πληρώματα, τέσσερις επιστήμονες, δύο δημοσιογράφοι και δύο αναπληρωματικοί πιλότοι.
Η αποστολή των 23 ατόμων, με επικεφαλής τον Αλεξάντρ Κουζανέτσοφ, δεν είχε ως στόχο την κατάκτηση του Πόλου, γι' αυτό άλλωστε δεν δόθηκε και ιδιαίτερη δημοσιότητα στο γεγονός. Σκοπός ήταν η διεξαγωγή επιστημονικών πειραμάτων και παρατηρήσεων, γι' αυτό και οκτώ μέλη της αποστολής έφυγαν ύστερα από μερικές ώρες. Οι υπόλοιποι παρέμειναν εκεί τρεις ημέρες και ανακάλυψαν τη μεγαλύτερη οροσειρά της Αρκτικής, την οροσειρά Λομονόσοφ. Επίσης μέτρησαν το βάθος του ωκεανού στο σημείο του Πόλου υπολογίζοντάς το στα 4.087 μέτρα.
Το Βιβλίο Γκίνες πάντως αναφέρει ως πρώτους ανθρώπους που έφθασαν στο γεωγραφικό πλάτος 90 μοίρες νότια τους τέσσερις σοβιετικούς επιστήμονες της αποστολής του 1948. Τα υπόλοιπα 19 μέλη της αποστολής, μεταξύ των οποίων ο αρχηγός της Αλεξάντρ Κουζανέτσοφ, έχουν προς το παρόν ξεχαστεί.