Τρομακτική ιστορία: Παράξενη νύχτα...

Ήταν αργά την νύχτα θυμάμαι, όλα μια χαρά! Άκουγα την μουσικούλα μου στο media player και διάβαζα ιστορίες τρόμου στο internet. Μάλιστα δεν υπήρχε κανείς στο σπίτι καθώς οι γονείς μου είχαν πάει να παρακολουθήσουν ένα σεμινάριο στην Κέρκυρα, και ήμουν ξέγνοιαστη. Η μουσική έπαιζε δυνατά και εγώ ήμουν κολλημένη στην οθόνη διαβάζοντας μια ιστορία. Σε κάποια στιγμή η μουσική σταμάτα. Ο υπολογιστής κλείνει και όλο το δωμάτιο βυθίζεται στο σκοτάδι. Πάλι έπεσε ο γενικός σκέφτομαι. Πρώτου να κάνω ένα βήμα ένας δυνατός κρότος με κάνει να φέρω τα χέρια μου στο πρόσωπό μου και να πέσω στο πάτωμα. Είχε σπάσει το παράθυρο από ένα ξαφνικό ρεύμα αέρα άλλα δεν ήταν μόνο αυτό. Παγωμένος αέρας με διαπέρασε και άρχισα να ακούω γύρω μου ψιθύρους. Ήταν ολόγυρα μου και μου είχε κοπεί η αναπνοή τα αποτρόπαια τους γέλια με σάστισαν, έλεγαν ακατανόητες φράσεις και το μόνο που μπορούσα να ξεχωρίσω ήταν η φωνή ενός μικρού κοριτσιού να κλαίει. Σύρθηκα προς τον τοίχο αλλά οι φωνές δεν σταμάτησαν έγιναν όλο και πιο δυνατές, όλα γύρω μου έκαναν έναν απαίσιο θόρυβο. Δεν έχω ακούσει τίποτα χειρότερο, μου προκαλούσε απέραντη θλίψη αν και το κυρίαρχο συναίσθημα που υπήρχε μέσα μου ήταν του τρόμου.

Δεν άντεξα άρχισα να σέρνομαι στο πάτωμα και μόλις έφτασα στην πόρτα του δωματίου μου σηκώθηκα και έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Με κυνηγούσαν! Το κλάμα το κοριτσιού έγινε πιο δυνατό. Έτρεξα στις σκάλες μα πριν προλάβω να κατεβώ, ακούστηκε ένας τρανταχτός θόρυβος, ένοιωσα πάνω μου ένα τεράστιο βάρος και λεπίδες να διαπερνάν το κορμί μου. Όχι δεν θα παραδινόμουν έτσι απλά, κατέβηκα γρήγορα τα σκαλιά, μια κραυγή όμως με έκανε να τρομάξω τόσο πολύ που έπεσα κάτω, ευτυχώς για μένα στα τελευταία σκαλιά, οι ψίθυροι δεν ήταν πια ψίθυροι αλλά δυνατές φωνές. Μάζεψα όση δύναμη μου είχε απομείνει και σηκώθηκα, η εξώπορτα είχε σφηνώσει μα ευτυχώς άνοιξε. Δεν έχω ξανατρέξει τόσο γρήγορα στην ζωή μου, μόλις βγήκα από την αυλή του σπιτιού μια φοβερή μπόρα άρχισε να δείχνει την οργή της στη γη. Κεραυνοί και αστραπές και πολύ νερό ήταν αυτά που ακολούθησαν. Εγώ ήμουν χτυπημένη αλλά ευτυχώς τα τραύματα από τις "λεπίδες" δεν ήταν βαθιά.

Κατά τα χαράματα η βροχή σταμάτησε και όλα τα φώτα του σπιτιού άναψαν. Μάζεψα όσο κουράγιο είχα και περπάτησα αργά προς το σπίτι, η πόρτα είχε κλείσει, την άνοιξα απότομα και ένα δυνατό ρεύμα κρύου αέρα με διαπέρασε και άκουσα μια κραυγή που έκανε τα αυτιά μου να πονέσουν, ευτυχώς ήταν η τελευταία. Τα φωτά του διάδρομου ήταν ανοιχτά ανέβηκα σιγα τις σκάλες και είδα το πάτωμα μπροστά από τις σκάλες γεμάτο γυαλιά κοίταξα πάνω ,είχε σπάσει το παράθυρο του φεγγίτη αυτό ήταν που με χτύπησε! Το πιο παράξενο από όλα ήταν ότι μόλις μπήκα στο δωμάτιο μου ο υπολογιστής ήταν ανοιχτός η μουσική έπαιζε κανονικότατα και μάλιστα ακόμα πιο δυνατά και στην οθόνη υπήρχε η ιστορία που διάβαζα πριν.

Κάνεις δεν με πίστεψε, όλοι είπαν πως ήταν η ιδέα μου ότι φοβήθηκα από την διακοπή ρεύματος. όσο για όλη αυτή την καταστροφή του σπιτιού είπαν πώς έγινε από τη βροχή. Άλλα ποιος μπορεί να μου πει πώς δεν άκουσα αυτές τις κραυγές ...

Ιστορία από: nancy_r

Περισσότερες τρομακτικές ιστορίες εδώ.