Παρακολουθώντας μια τελετή των πιστών του Δωδεκάθεου

Οι «Έλληνες Εθνικοί» και οι σπονδές στο Τρόπαιον του Μαραθώνα για τον εορτασμό της ισημερίας...

Οι «Έλληνες Εθνικοί» , ή αλλιώς «Δωδεκαθεϊστές», όπως κάποιοι τους αποκαλούν, πιστεύουν στην αυταξία του Ανθρώπου και υιοθετούν τις «αρχαιοελληνικές αρετές» σε μια προσπάθεια να Τον αναδείξουν. Έχουν μετατρέψει τη θρησκεία τους σε τρόπο ζωής. Αν και δεν μπορούν να υπολογίσουν το χρόνο με το παλιό ημερολόγιο, κάθε μήνα, φορούν χιτώνες , πραγματοποιούν σπονδές και καταθέτουν προσφορές σε αγάλματα αρχαίων θεοτήτων, είτε στον «Εκατηβόλο», είτε στην φύση, αφού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τους αρχαίους ναούς.

Ρεπορτάζ : Νίκη Παπάζογλου
Φωτογραφίες / Βίντεο: Γιάννης Κέμμος

Όπως άλλωστε διευκρινίζουν ιερό τους είναι ολόκληρη η φύση. Αυτό που ονειρεύονται, είναι η μεγάλη ημέρα της αναστήλωσης των αρχαίων ναών και της θεσμικής αναγνώρισης της θρησκείας τους , ως επίσημης εθνικής θρησκείας των Ελλήνων.

Το «Ύπατο Συμβούλιο Ελλήνων Εθνικών», μία από τις πιο γνωστές οργανώσεις τους, ιδρύθηκε επίσημα το 1997, με σκοπό να συγκεντρώσει τους πιστούς της αρχαίας θρησκείας. Από τότε αν και κάποιοι διαφοροποιήθηκαν, κάποιοι άλλοι αποσχίσθηκαν, και άλλοι απλά κατέληξαν γραφικοί, τα μέλη του ΥΣΕΕ συναντιούνται τακτικά, πραγματοποιώντας διαλέξεις στο χώρο τους και λατρευτικές τελετές προς τιμήν του Δία, της Αθηνάς, του Ασκληπιού και άλλων θεών.

Με την αφορμή της ισημερίας συναντήθηκαν και την προηγούμενη Κυριακή για να πραγματοποιήσουν άλλη μια λατρευτική τελετή. Το Newsbeast.gr παρακολούθησε την τελετή, συνομίλησε με τους συμμετέχοντες πιστούς και τον Γενικό Γραμματέα του ΥΣΕΕ, Βλάσση Ρασσιά, και κατέγραψε τις απόψεις τους περί θρησκείας, έθνους και Ελλήνων.

«Το Ύπατο Συμβούλιο Ελλήνων Εθνικών ιδρύθηκε, δηλαδή εμφανίστηκε με καταστατικό, το 1997, χωρίς να σημαίνει ότι μέχρι τότε δεν υπήρχαμε. Δεν ξυπνήσαμε μια μέρα και είπαμε ωραία ας επανεφεύρουμε μια θρησκεία, ασχέτως που οι κρατούντες ισχυρίζονται πως δεν έχουμε ιστορική συνέχεια και πως κατασκευάσαμε κάτι εκ του μηδενός, για να μας απαξιώσουν. Πολλοί προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη πως είμαστε νεοπαγανιστές ή απλώς περίεργοι, αμφισβητώντας το γεγονός πως εμείς αποτελούμε την ελληνική συνέχεια που κατάφερε κι έφτασε ως εδώ κακοποιημένη και διωκόμενη. Απλά η συνέχεια δεν ήταν φανερή, και είναι λογικό. Σε εποχές που αν δηλώσεις την ταυτότητα σου κινδυνεύει η ζωή σου είναι λογικό να λειτουργείς υπόγεια.

Παρόλο λοιπόν που ιδρυθήκαμε το 1997, η πρώτη τελετή του θερινού ηλιοστασίου είχε γίνει ήδη από το 1987, στην Πάρνηθα, στο σπήλαιο του Πανός. Στη συνέχεια συγκεντρώσαμε κόσμο γύρω μας ώσπου το 1991 εκδώσαμε το περιοδικό Διιπετές, το πρώτο περιοδικό που έθετε δημόσια ζήτημα παλινόρθωσης της ελληνικής θρησκείας. Αυτές ήταν περίπου οι ζυμώσεις μέχρι την επίσημη ίδρυσή μας, η οποία υπήρξε και εσπευσμένη, όταν κάποιο βεβήλωσαν το βωμό του Διονύσου» αναφέρει ο κ. Ρασσιάς.

Έκτοτε όπως διευκρινίζει έχουν διαρκή παρουσία, όχι όμως μόνο στο τελετουργικό. Αυτό που βασικά τους ενδιαφέρει είναι η θεσμική παρέμβαση, «το να μην μπορεί ο οποιοσδήποτε να χλευάζει μια θρησκεία, η οποία μάλιστα απευθύνεται σε ιδιαίτερα ευφυείς ανθρώπους».

Σα λόγο δημιουργίας και ύπαρξης της οργάνωσης ο γενικός γραμματέας διευκρινίζει πως αρχικά θέλησαν να βάλουν κάποια σύνορα. «Δεν θέλαμε να δημιουργείται λανθασμένη εικόνα στο μέσο άνθρωπο ο οποίος συνηθέστερα όταν ακούει Δωδεκαθεϊστές και Αρχαία Θρησκεία φέρνει στο μυαλό του τον κάθε παλαβό που φοράει μια χλαμύδα και θα πάει να τραγουδήσει στο βουνό. Για εμάς οι δώδεκα θεοί, όπως και τα δώδεκα ζώδια, συμβολίζουν την πληρότητα. Άλλωστε στον πολυθεϊσμό οι θεοί είναι άπειροι.

Ο δεύτερος λόγος σύμφωνα με τον κ. Ρασσιά ήταν να τους δοθεί η δυνατότητα θεσμικής παρέμβασης. «Όταν λέμε θεσμική παρέμβαση δεν εννοούμε την επιβολή της ποινής σε όποιον βεβηλώνει τα δικά μας ιερά, δεν είμαστε αυτής της αντίληψης και άλλωστε τα δικά μας ιερά μας δεν προσβάλλονται, αφού για μας ιερή είναι η ίδια η φύση κι όχι μια προσωπική θεότητα που κάθεται στα σύννεφα».

Το ΥΣΣΕ κατέθεσε το 2006 υπόμνημα σε όλες τις πολιτικές και πολιτειακές αρχές , σε όλα τα κόμματα και αρμόδιους φορείς καθώς και στην Ευρώπη διευκρινίζοντας τον τελικό του στόχο, που είναι η θεσμική αναγνώριση της ελληνικής θρησκείας όπως μας πληροφορεί ο κ. Ρασσιάς. «Ελπίζουμε πως κάποια στιγμή στη βουλή των Ελλήνων θα βγούνε κάποιοι άνθρωποι και θα εισηγηθούν να ψηφιστεί η ελληνική θρησκεία σαν μέρος της εθνικής μας κληρονομιάς, και μάλιστα ζώσας κληρονομιάς.

Αν και σκεπτόμενος κανείς το πρόβλημα δημοκρατίας που έχει η χώρα, δεν φαντάζει πολύ πιθανό. Το μαγικό ραβδάκι του ’74 μπορεί να έχρισε το πολίτευμα δημοκρατικό χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι. Στην ουσία στην βυζαντινή κοινωνία που ζούμε έχουμε θεοκρατία. Ο παπάς, ο εκπρόσωπος του θεού προς την κοινωνία είναι πολλές φορές αυτός που νομοθετεί, διατηρώντας μάλιστα το ακαταδίωκτο. Αλλά αυτά είναι πολιτικά ζητήματα, και δεν άπτονται των αρμοδιοτήτων μας. Απλά για να μετατραπούμε σε ένα κοσμικό κράτος, σε μια Ελλάδα δημοκρατική θεωρώ πως έχουμε πολύ δρόμο ακόμα» αναφέρει κατηγορηματικά.

Τα μέλη του ΥΣΕΕ, σύμφωνα με τον κύριο Ρασσιά είναι τόσα όσα χρειάζεται για να είναι αισιόδοξοι για το μέλλον. Κάθε μήνα του έτους γιορτάζουν μια θεότητα και δύο αρετές, ενώ παράλληλα κάθε Σάββατο διοργανώνουν στον Εκατηβόλο, που μετρά ήδη το 13ο χρόνο λειτουργίας του, εκδηλώσεις, διαλέξεις, ημερίδες κ.ά. με θεματική που άπτεται των ενδιαφερόντων τους. Τα μέλη καταβάλλουν ετήσια συνδρομή, 60 ευρώ, η οποία είναι αυτή που ουσιαστικά συντηρεί την οργάνωση, αφού όπως χαρακτηριστικά λέει «εφόσον δεν υπάρχει νομικό πρόσωπο θρησκείας, είμαστε δηλωμένοι ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός, και τα τελευταία τρία χρόνια, καταβάλουμε και τον ανάλογο φόρο επιτηδεύματος» .

Όπως μας διευκρινίζουν τα μέλη του ΥΣΕΕ για του Έλληνες Εθνικούς ιερό θεωρείται ό,τι καταφάσκει τη ζωή και τη φύση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν υπάρχει η έννοια του φόβου. Ο Θεός δεν έχει πρόσωπο, είναι οντότητα μέσα στο μεγάλο κόσμο και σε ό,τι υπάρχει σε αυτόν.

«Στην δική μας θρησκεία δεν υπάρχει η έννοια του ενός, παρά μόνο με την προϋπόθεση της πληθύνσεως. Σκοπός της θρησκείας μας είναι η ανθρώπινη πραγμάτωση. Από ωραίο ερχόμαστε, σε ωραίο πηγαίνουμε και στο ενδιάμεσο πάλι ωραία πρέπει να περάσουμε» …