10 ποιήματα για τον έρωτα

Συμφωνία αρ. 1 – Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα)
Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων. Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες. Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή μπροστά στο θάνατο ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα.

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας – Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα)

 Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα. Αλήθεια εκείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας, αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό, αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω πόσο σου πήγαιναν. Α, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα γόνατα που σε γέννησαν για μένα να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμά σου, να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα, να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα, εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα. Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Δε σ’ αγαπώ – Πάμπλο Νερούδα (απόσπασμα)

Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε, σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια: σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο, παρά μ’ ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι, που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου, που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια. 

Είμαι Τρελή Να Σ’ Αγαπώ – Μαρία Πολυδούρη

Είμαι τρελή να σ’ αγαπώ, αφού πια έχεις πεθάνει, να λιώνω στη λαχτάρα των φιλιών, να νιώθω τώρα πως αυτό που μου ‘δωσες δε φτάνει, δε φτάνει η δρόσος των παλιών. Με μιαν ασίγαστη μανία να θέλω ό,τι μου λείπει, να θέλω ό,τι μου κράτησες κρυφό, κι έτσι να δέρνομαι μ’ αυτό το μάταιο καρδιοχτύπι. Στα μάτια σου την τρέλα να ρουφώ. 

Έρωτας – Ντῖνος Χριστιανόπουλος

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια - ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή. Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα. Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν, φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες, συσκότιση παραπόνου, επαρηγοριὰ σπασμῶν. Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας, ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί. 

Το Μονόγραμμα – Οδυσσέας Ελύτης (απόσπασμα) 

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς; Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς; Μες στη μέση της θάλασσας Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς; Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς; Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς. Άκου, άκου! Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει – ακούς; Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει – ακούς; Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω. Μ’ ακούς; Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς; 

Βάθος – Οδυσσέας Ελύτης (απόσπασμα)

Ακόμη θυμόμαστε την αγνότητα που την είχαμε βρει τόσο αινιγματική, πλυμένη σε μιαν αυγή που αγαπούσαμε, γιατί δεν ξέραμε πως μέσα μας, ακόμη πιο βαθιά, ετοιμάζαμε άλλα όνειρα πιο μεγάλα που θα ‘πρεπε να σφίξουν στην αγκαλιά τους ακόμη περισσότερο χώμα, περισσότερο αίμα, περισσότερο νερό, περισσότερη φωτιά, περισσοτέρων 

Έρωτα! Επέστρεφε – Κ.Π. Καβάφης

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με, αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με - όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη, κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα· όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται, κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι. Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα, όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται… 

Σονέτο του Γλυκού Παραπόνου – Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα (απόσπασμα)

 Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου. Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος, αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει.

Σάρκινος λόγος – Γιάννης Ρίτσος (απόσπασμα)

Τί όμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω. Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα. Καλυμμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν. Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα. Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴν πράξη τοῦ ἔρωτα (…) Κάτω ἀπὸ τὴν κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα, πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση. Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει. Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

Πηγή

Περισσότερα ποιήματα εδώ.