Μεγάλωσα σε ένα χωριό της Βόρειας Ελλάδας και εκεί οι μύθοι "τριγυρίζουν" σε πολλά λημέρια.
Στο χωριό μου υπάρχει μία παρατημένη παιδική χαρά μέσα σε δάσος. Ο μύθος λέει πως τις νύχτες κάνουν την εμφάνιση τους νεράιδες και πνεύματα. Εγώ βέβαια δεν ήμουν ποτέ απόλυτη στο αν εμφανίζονται η όχι, μέχρι που το ανακάλυψα τυχαία.
Ήμουν για ποτό με κάτι φίλους και σε κάποια φάση τσακώθηκα μαζί τους. Είπα πως θέλω να αράξω κάπου μόνη και έτσι έφυγα. Πήγα σε ένα πάρκο και άραξα σε ένα παγκάκι κάνοντας τσιγάρο. Κάποια στιγμή είδα ότι έχω κλήση από τα παιδιά. Δεν το σήκωσα. Οι κλήσεις συνεχίζονταν και εγώ τις αγνοούσα όταν ξαφνικά ο ήχος με τον οποίο χτυπούσε το κινητό μου είχε αλλάξει. Αντί για Nirvana, ακούγονταν ψαλμωδίες από μια αντρική βαριά φωνή (όπως κάποιες ταινίες τρόμου που κάνουν τελετές).
Πάγωσε το αίμα μου και σηκώθηκα να φύγω ενώ ταυτόχρονα απάντησα στη κλήση. Ήταν ένας απ τους φίλους μου, του είπα πού βρισκόμουν και ήρθαν να με πάρουν. Όταν ήρθαν τους εξήγησα τι έγινε και το λόγο που απάντησα στο τηλεφώνημα και εκεί είναι το περίεργο.
Μου είπαν πως έψαξαν να με βρουν και στη παιδική χαρά στο δάσος. Κατέβηκαν απ’ το αμάξι, δεν προχώρησαν πολύ γιατί είχε σκοτάδι, απλά άρχισαν να φωνάζουν το όνομα μου, αν είμαι εκεί κτλ. Ξαφνικά άκουσαν τη φωνή μου μέσα απ τα σκοτάδια να τους λέει "εδώ είμαι ελάτε" "φοβάμαι μόνη παιδιά".
Ξεκίνησαν να πηγαίνουν προς τα εκεί μέχρι που ο ένας με ξαναπήρε τηλέφωνο, γιατί του φάνηκε παράξενο, ενώ δεν απαντώ στο τηλέφωνο, να τους φωνάζω "ελάτε" χωρίς να εμφανίζομαι προς αυτούς.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή εγώ το σήκωσα λόγο των ψαλμών που με τρόμαξαν.
Τελικά καταλήξαμε πως αν δεν ήταν οι ψαλμοί εγώ δεν θα το σήκωνα και αυτοί τότε θα προχωρούσαν στη φωνή που τους καλούσε. Δεν μπορέσαμε να βρούμε λογική εξήγηση για ό,τι έγινε...
Όλγα
Περισσότερες τρομακτικές ιστορίες εδώ.