Το πιπέρι ήταν ένα από τα πιο αγαπητά μπαχαρικά των Βυζαντινών.
Στο Βυζάντιο, οι κάτοικοι αλλά και οι αυτοκράτορες, αγαπούσαν τις πικάντικες σάλτσες και τα πολλά μυρωδικά στα φαγητά τους. Για τον λόγο αυτόν, το πιπέρι είχε περίοπτη θέση στο τραπέζι τους. Οι έμποροι της εποχής, κουβαλούσαν με τα τσουβάλια το πιπέρι από τα βάθη της Ασίας και το πουλούσαν πανάκριβα.
Την εποχή εκείνη όμως, έκαναν εμπόριο και τα μοναστήρια, με σκοπό να καλύψουν τα λειτουργικά τους έξοδα. Για τον λόγο αυτόν, ξεκίνησαν και αυτά να πουλούν πιπέρι, με μια όμως διαφοροποίηση: Δεν το πουλούσαν σε κόκκους, όπως γινόταν μέχρι τότε, αλλά αλεσμένο. Φυσικά, έτσι πουλιόταν ακόμα πιο ακριβά. Στην πορεία, η διαδικασία του αλέσματος αποδείχτηκε αρκετά προβληματική, καθώς το πιπέρι έμπαινε στη μύτη και στα μάτια των καλόγερων.
Αναγκάστηκαν να προσλαμβάνουν καλογεροπαίδια για την εν λόγω δουλειά, αλλά ούτε αυτά κατάφερναν να μένουν στη θέση τους για πολύ. Τελικά, το άλεσμα του πιπεριού κατάντησε να γίνεται μόνο από τους τιμωρημένους καλόγερους. Έτσι, όταν κάποιος καλόγερος έπεφτε σε παράπτωμα, του έλεγαν οι συνάδελφοί του: «Τώρα θα μάθεις πως το τρίβουν το πιπέρι», μια φράση που έμεινε και χρησιμοποιείται ακόμα και στις μέρες μας.
Δείτε από πού προέρχονται περισσότερες γνωστές φράσεις εδώ.