Τα κάλαντα είναι δημοτικά τραγούδια με ευχετικό και εγκωμιαστικό περιεχόμενο, που εθιμικά λέγονται κατά την διάρκεια του έτους κυρίως την παραμονή μεγάλων θρησκευτικών εορτών. Τέτοια τραγούδια λέγονταν τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, τα Φώτα, το Σάββατο του Λαζάρου, την Κυριακή των Βαΐων και το βράδυ της Ανάστασης. Παλαιότερα δε είχαμε τα χελιδονίσματα, την περπερούνα τον Μάν, τον κλήδονα, το τραγούδι του Ζαφείρη στην Ήπειρο, του Λειδινού στην Αίγινα. Σήμερα έχουν παραμείνει κυρίως τα κάλαντα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Η ονομασία κάλαντα προέρχεται από τη ρωμαϊκή λέξη Καλένδες ή Καλάνδες (Kalendae) Με αυτό τον όρο ονομάζονταν, μάλλον από τον Ε” αιώνα, οι πρώτες ημέρες των ρωμαϊκών μηνών, δηλαδή η αντίστοιχη ελληνική «νουμηνία» η σημερινή δηλαδή πρωτομηνιά. Έτσι λοιπόν από τη λέξη Calo (= καλώ, ονομάζω) δόθηκε η ονομασία Καλένδες και αφορούσε μια περίοδο πρώτων ημερών του μήνα. Κατά τη Βυζαντινή περίοδο «Καλένδες» ονομάζονταν κυρίως οι εθιμικές εορτές και οι πανήγυρεις της 1η Ιανουαρίου που είχαν άμεση σχέση με την έλευση του νέου έτους.
Τα μορφολογικά στοιχεία των καλάντων παραπέμπουν σε εκείνα των δημοτικών τραγουδιών τόσο στη μουσική όσο και στο κείμενο. Οι στίχοι τους είτε εξιστορούν τα θρησκευτικά γεγονότα των ημερών (Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Θεοφάνια κ.α.) είτε επαινούν, εύχονται και καλοτυχίζουν.
Το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται πηγάζει από τη λόγια αλλά και τη λαϊκή παράδοση της Ελλάδας. Η μουσική που τα συνοδεύει είναι απλή και ευχάριστη, ποικίλλει όμως από περιοχή σε περιοχή υιοθετώντας μελωδικά και ρυθμικά στοιχεία από τη ντόπια παράδοση της κάθε περιοχής. Ειδικότερα οι μελωδίες που συνοδεύουν τα κάλαντα κινούνται σε απλές μελωδικές φόρμες και συνήθως εναλλάσσονται δύο μουσικά θέματα. Το ρυθμικό ρεπερτόριο περιλαμβάνει κυρίως απλά μουσικά μέτρα όπως δίσημα, τρίσημα και τετράσημα, όμως σε κάποιες περιπτώσεις συναντούμε και σύνθετα ρυθμικά σχήματα όπως πεντάσημα, επτάσημα, εννιάσημα και δεκάσημα.
Δείτε από πού βγήκαν περισσότερες λέξεις εδώ.