Οι δίκες με δοκιμασίες και όχι με στοιχεία. Οι κατηγορούμενοι δηλητηριάζονταν, πηδούσαν σε άγρια ποτάμια ή πνίγονταν. Όποιος ζούσε ήταν αθώος! Πού εφαρμόζονται αυτές οι δίκες ακόμη και σήμερα

Στο σύγχρονο δικαστικό σύστημα η αθωότητα ή ενοχή του κατηγορουμένου καθορίζεται με βάση τα στοιχεία που κατατέθηκαν σε βάρος του.
Σε κάποιες κοινωνίες της αρχαιότητας και του Μεσαίωνα υπήρχε ένας διαφορετικός τρόπος για την απόδοση δικαιοσύνης.
Η μέθοδος ονομάστηκε «Δίκη με Δοκιμασίες».
Ο κατηγορούμενος ήταν υποχρεωμένος να περάσει μια επικίνδυνη δοκιμασία που θα μπορούσε να στοιχίσει τη ζωή του. Αν επιζούσε ήταν αθώος, διαφορετικά δεν του δινόταν δεύτερη ευκαιρία. Ο θάνατος ήταν η ποινή για την αποτυχία, την οποία θεωρούσαν απόδειξη ενοχής.

Απόφαση από το Θεό

Σκοπός αυτής της μεθόδου ήταν η ετυμηγορία να δοθεί από μια ανώτερη δύναμη.
Στις ευρωπαϊκές κοινωνίες κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, μια διαδικασία που ήταν γνωστή ως «iudicium Dei» δηλαδή «η κρίση του Θεού», αποτέλεσε τη βάση για την «Δίκη με Δοκιμασίες». Υπήρχαν κοινωνίες, που πίστευαν ότι η θεϊκή παρέμβαση θα κρίνει το δίκαιο από το άδικο, κατά την διάρκεια μιας δίκης.
Παρά το γεγονός ότι αυτού του είδους οι δίκες συνδέονται με την μεσαιωνική Ευρώπη, έχουν κάνει την εμφάνισή τους και σε άλλες ιστορικές περιόδους.

«Δίκη με Δοκιμασίες» μέσα από την Παλαιά Διαθήκη

Λέγεται ότι παραδείγματα για τη διαδικασία μιας τέτοιας δίκης, εμφανίζονται στη Ραμαγιάνα, ένα ινδουιστικό έπος, όπως επίσης και στο «Βιβλίο των Αριθμών» της Παλαιάς Διαθήκης.
Για παράδειγμα, η τύχη μιας γυναίκας που δικαζόταν για μοιχεία θα οριζόταν από τον Μωυσή, ο οποίος υποτίθεται ότι θα εκτελούσε το θέλημα του Κυρίου.
Μέσα από μια διαδικασία εξαναγκασμού να πει την αλήθεια για την πράξη της, ο ιερέας την προειδοποιεί πως αν δεν το κάνει η κατάρα θα την βαραίνει αιώνια, ενώ παράλληλα της δίνει να πιει το «πικρό νερό». Εάν έλεγε αλήθεια το νερό που ήταν μείγμα αγιασμού με σκόνη από το πάτωμα του ιερού θα την κρατούσε στη ζωή, διαφορετικά τα σπλάχνα της θα πρηζόντουσαν και θα σάπιζαν.

Ο Μωυσής κατά τη διάρκεια μιας «Δίκης με Δοκιμασίες» – Rembrandt

Βαβυλωνιακή Δικαιοσύνη

Μια άλλη μορφή δοκιμασίας περίμενε μια γυναίκα που κατηγορούνταν για μοιχεία, στον Βαβυλωνιακό Κώδικα του Χαμουραμπί. Εάν ένας άλλος άνδρας κατηγορούσε χωρίς αποδείξεις μια γυναίκα, έπρεπε η ίδια να πηδήξει στο ποτάμι για να υπερασπιστεί την τιμή του συζύγου της.
Αν ζούσε ήταν αθώα.
Το «άλμα» στο ποτάμι ξεκίνησε ως «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» μεταξύ αντρών. Όταν έπρεπε να αποδοθεί δικαιοσύνη, ο κατηγορούμενος πηδούσε στο ποτάμι-στην περίπτωση που πνιγόταν ο αντίδικος έπαιρνε το σπίτι του, αν όμως κατάφερνε να επιβιώσει, τότε ο «αδικημένος» του έπαιρνε το σπίτι και ο ίδιος καταδικαζόταν σε θάνατο.

Ο κώδικας του Χαμουραμπί

Δίκη στο νερό

Η μορφή αυτής της δίκης θύμιζε περισσότερο ένα «τεστ κολύμβησης».
Κατά τον 17ο αιώνα με αυτό τον τρόπο ξεχώριζαν τις μάγισσες.
Σε αυτή την περίπτωση οδηγούσαν τη γυναίκα στο πλησιέστερο ποτάμι, την γύμνωναν, της έδεναν τα άκρα και περίμεναν να δουν αν θα βυθιστεί. Η λογική ήταν ότι οι μάγισσες απέρριπταν το μυστήριο του Βαπτίσματος με αποτέλεσμα το νερό να απωθεί το σώμα τους. Όταν η γυναίκα επέπλεε, όλοι ήταν σίγουροι πως είχαν μπροστά τους μια μάγισσα.

Δίκη στο νερό

Η κατηγορούμενη είχε δεμένο ένα σχοινί στη μέση της για την περίπτωση που ήταν αθώα και το σώμα της βούλιαζε μέσα στο νερό. Το σχοινί ήταν μια προσθήκη που έκαναν κάποια χρόνια αργότερα γιατί σημειώθηκαν πολλοί «άδικοι» θάνατοι. Η δίκη στο νερό, ήταν μια από τις πολλές μορφές δοκιμασιών στο πλαίσιο αυτής της ιδιαίτερης περιόδου όπου η απόδοση δικαιοσύνης έπρεπε να δοθεί μέσα από αυτές τις ανορθόδοξες μεθόδους.
Φυσικά οι δοκιμασίες ήταν κομμένες και ραμμένες σε βάρος των κατηγορουμένων.
Οι συνηθέστερες δοκιμασίες πέρα από αυτές που αναφέραμε ήταν:
– Η «Δίκη του Οικοδεσπότη»
– Η «Δίκη με καυτό Σίδερο»
– Η «Δίκη με καυτό Νερό»

Το τέλος της «Δίκης με Δοκιμασίες»

Οι δοκιμασίες στην Ευρώπη απαγορεύτηκαν από τον Πάπα Ιννοκέντιο ΙΙΙ κατά τη διάρκεια του τέταρτου συμβουλίου του Λατερανού το 1215. Παρόλα αυτά κάποιες μέθοδοι χρησιμοποιήθηκαν για αιώνες αργότερα.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι στη σημερινή εποχή θα μπορούσε να καθοριστεί η τύχη ενός ανθρώπου μέσα από αυτές τις δοκιμασίες.
Στη Λιβερία όμως ειδικά κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, που δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν κανονικές δίκες, χρησιμοποιούσαν τη μέθοδο «sassywood». Ήταν μια θεμιτή μέθοδος για την Δυτική Δικαιοσύνη.

Μια παρόμοια δοκιμασία με το sassywood ήταν και η χρήση του δηλητηριώδους παξιμαδιού tangena, κυριώς στην Μαδαγασκάρη.

Ο κατηγορούμενος έπρεπε να πιει το δηλητηριώδες αφέψημα του φλοιού sassywood.
Εάν ο οργανισμός του το άντεχε ήταν αθώος αν όμως επιδρούσε η ουσία τον περίμενε μαρτυρικός θάνατος και κατά συνέπεια τον θεωρούσαν ένοχο.
Τελευταία φορά σκοτώθηκαν δύο από τις επτά ύποπτες για μαγεία το 2009.
Μάλιστα οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα καταγγέλλουν, ότι η ίδια μέθοδος εφαρμόζεται και στη Σιέρα Λεόνε.


Περισσότερα αφιερώματα εδώ.