Το 1991, στον Πόλεμο του Κόλπου, Αμερικάνοι στρατιωτικοί πέρασαν με μπουλντόζες πάνω απ’ τα χαρακώματα, θάβοντας ζωντανούς εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες ιρακινούς φαντάρους.
«Έφτασα στην περιοχή αμέσως μετά την εμπροσθοφυλακή», γράφει ο συνταγματάρχης Άντονι Μορένο.
«Αυτό που έβλεπες, ήταν μια σειρά από παραγεμισμένα χαρακώματα με ανθρώπινα μέλη και άλλα αντικείμενα να ξεπροβάλλουν απ’ το χώμα».
Αυτός ο τύπος βασανιστηρίου ήταν κάθε άλλο παρά άγνωστος στο Ιράκ.
Όταν ανέβηκε στην εξουσία το κόμμα Μπάαθ, οι μαρτυρίες λένε ότι οι ηγέτες του έθαψαν πολλούς απ’ τους αντιπάλους τους ζωντανούς σε μαζικούς τάφους.
Tον Απρίλιο του 1998, στο μεταξύ, η σιιτική αντιπολίτευση τη χώρας ανακοίνωσε ότι εκατό αιχμάλωτοι είχαν μεταφερθεί από την κεντρική φυλακή, σε μια ερημική περιοχή έξω απ’ την πόλη, όπου τους έριξαν σ’ ένα λάκκο και τους έθαψαν ζωντανούς.
Κατά τον 130 αιώνα, η ίδια μεταχείριση επιφυλάχθηκε στους Καθαρούς κατά τη διάρκεια της παπικής σταυροφορίας κατά των Αλβιγηνών.
Αλλά και το 1460 στο Παρίσι, μια κλέφτρα καταδικάστηκε «να ταφεί ζωντανή μπροστά απ’ το ικρίωμα».
Παραμένει ανεξήγητο γιατί της επιφυλάχθηκε με τέτοια δυσανάλογη τιμωρία για ένα σχετικά συνηθισμένο παράπτωμα.
Ο Ουγκολίνο και οι γιοι του
Μετά την παράδοση της Σεβάστειας το 1400, λέγεται ότι έθαψε ζωντανούς και τους 400 υπερασπιστές της χριστιανικής πόλης.
Οι αρχαίοι Σλάβοι πολύ συχνά έθαβαν ζωντανά παιδιά στους τοίχους σημαντικών κτιρίων κατά τη διάρκεια της κατασκευής τους.
Αυτή η πρακτική, είχε την έννοια της θυσίας στους θεούς και όχι την επιβολή κάποιου βασανιστηρίου ή τιμωρίας. Αρκεί να έθαβαν τα παιδιά κάποιου άλλου και όχι τα δικά τους…
Το βασανιστήριο της πείνας
Μια έκθεση από το Ελ Σαλβαδόρ αναφέρει ότι έντεκα άντρες ρίχτηκαν σ’ ένα βαθύ πηγάδι, όπου και πέθαναν αργά και βασανιστικά απ’ την πείνα.
Το ότι η πείνα μπορεί από μόνη της να αποτελεί μορφή βασανιστηρίου, απεικονίζεται αριστοτεχνικά στη λογοτεχνία στην περίπτωση του αριστοκράτη και προδότη Ουγκολίνο Ντέλα Γκεραρντέσκα, ενός πραγματικού προσώπου του 12ου αιώνα, που παρουσιάζεται στον κατώτερο κύκλο της Κόλασης στη Θεία Κωμωδία του Δάντη, να μασουλάει επ’ άπειρον το κεφάλι του βασανιστή του, του αρχιεπισκόπου Ρουτζιέρι.
Ο τυχοδιώκτης Ουγκολίνο που πότε συντασσόταν με τον πάπα και πότε με τον αυτοκράτορα, φυλακίστηκε στον Πύργο του Αετού από τον πρώην σύμμαχό του, τον Ρουτζιέρι.
Έχοντας αφεθεί να πεθάνει από πείνα μαζί με τους δύο μικρούς γιους του, ο Ουγκολίνο είδε με σπαραγμό τα παιδιά του να πεθαίνουν πριν απ’ αυτόν.
Τρελαμένος απ’ τη θλίψη του, έτσι τουλάχιστον αναφέρει η παράδοση, άρχισε να τρώει τις σάρκες του και να πίνει το αίμα του.
Το βασανιστήριο της δίψας
Μια αναφορά του 18ου αιώνα από τη βρετανοκρατούμενη Ινδία αποκαλύπτει ότι ο «Μουρσίντ Αλί Χαν, της Βεγγάλης, ανάγκασε κάποιους αντιπολιτευόμενους τσιφλικάδες να πιουν γάλα βούβαλου ανάμικτο με αλάτι, μέχρι να φτάσουν στα πρόθυρα του θανάτου απ’ τη διάρροια».
Το 1635, ο Γιόχαν Ματθαίος Μαϊφάρτα περιέγραψε ένα ανάλογο βασανιστήριο της Ιεράς Εξέτασης:
«Στους κρατούμενους δίνουν μόνο αλμυρό φαγητό και… ό,τι τους δίνουν να πιουν, είναι ανάμικτο με παστές ρέγκες χωρίς σταγόνα καθαρό κρασί, νερό ή μπίρα.
Τους κρατούν σε μια κατάσταση μόνιμης δίψας… αλλά αυτή η απάνθρωπη βασανιστική, ανυπόφορη δίψα δεν θεωρείται επισήμως βασανιστήριο».
Κινέζικο στρατόπεδο συγκέντρωσης
Σύμφωνα με μαρτυρίες πρώην κρατουμένων,ένα από τα βασανιστήρια ήταν να υποχρεώνουν τους φυλακισμένους να τρώνε περιττώματα.
Ένας δεσμοφύλακας κρατούσε πίσω το κεφάλι του θύματος και το στόμα του ανοιχτό με μια ξύλινη λαβίδα, ενώ ένας άλλος έριχνε μέσα κουταλιές περιττωμάτων και ούρων.
Φυσικά η λίστα των βασανιστηρίων είναι ανεξάντλητη, όπως και η αρρωστημένη φαντασία των ανθρώπων.
ΠΗΓΗ: Βασανιστήρια, το έπος της ανθρώπινης κτηνωδίας, Μάικλ Κέριγκαν, εκδόσεις Γνώση, mixanitouxronou.gr
Περισσότερα αφιερώματα εδώ.