Όρος της αργκό που όμως έχει πια περάσει στην καθομιλούμενη, φυσικά περιλαμβάνεται μόνο σε νεότερα "λεξικά της πιάτσας". Φούφουτος είναι αρχικά "η εμφατικά προσωποποιημένη μορφή ενός ανύπαρκτου ή άγνωστου χαρακτήρα" (slang.gr), ο άγνωστος στον οποίο ειρωνικά φορτώνεται επικριτικές πράξεις και λόγια, π.χ. "Αν δεν της το είπες εσύ, ποιος το είπε; ο Φούφουτος;" Λέξη ηχοποίητη με εκφραστικό αναδιπλασιασμό ως υπονοούμενο για τον φαλλό, πρέπει να γεννήθηκε μεταπολεμικά.
Η αρχή της στο παραδοσιακό της καλαμπούρι: "Ξέρεις τον Φούφουτο;" "Ποιον Φούφουτο;" "Τον π***** μου τον ξεσκούφωτο" (και την πασίγνωστη συνέχεια με την Ελένη). Πρώτη μνεία που βρήκα σε έντυπο, τον Σεπτέμβριο του 1976 στα Νέα, όπου ο Ωτοβλεψίας (ο κ. Σταματίου) επικρίνει πρόταση για μετονομασία των οδών του Παλαιού Φαλήρου ώστε να τιμηθούν παλαιοί δήμαρχοι. "Το φαντάζεστε να μένετε σήμερα στην οδό Ναϊάδων και αύριο να ξυπνήσετε στην οδό... Φούφουτου;"
Ωστόσο στην νεότερη χρήση, ο φούφουτος έχει πάρει και μια άλλη σημασία: ο ανάξιος λόγου, ο ασήμαντος. "Τα κανάλια προβάλλουν διάφορους φούφουτους και όχι τους πνευματικούς ανθρώπους". Το 2010 ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλος στο Υπουργικό Συμβούλιο εξανέστη: "Δεν μπορεί να μας διατάζει ο κάθε φον Φούφουτος", εννοώντας τους εκπροσώπους των δανειστών της χώρας. Μπορεί και παραμπορεί όμως.
Από το βιβλίο του Νίκου Σαραντάκου "Λέξεις Που Χάνονται"
Περισσότερες ιστορίες λέξεων εδώ.