Καθώς όμως ο Μίλωνας πλησίασε, γλίστρησε και έπεσε. Τότε μερικοί από τους παρισταμένους φώναξαν να μην στεφανωθεί, αφού υπέστη πτώση. Εκείνος όμως σηκώθηκε και είπε: «Τρεις πρέπει να είναι οι πτώσεις. Ας έλθει κάποιος να μου κάνει τις άλλες δύο». Εννοείται ότι το κάλεσμα του δεν βρήκε καμιά ανταπόκριση.
Το ρεκόρ του Ολυμπιονίκη Μίλωνα Κροτωνιάτη παραμένει ακατάρριπτο ακόμη και σήμερα! Νικητής έξι φορές στους Ολυμπιακούς Αγώνες (μια στην πάλη παίδων και πέντε στην πάλη ανδρών), επτά φορές στα Πύθια, εννέα στα Νέμεα και δέκα στα Ίσθμια!
Όπως είναι λογικό ένας τέτοιος υπεραθλητής πέρασε γρήγορα στη σφαίρα του μύθου με αποτέλεσμα να σώζονται πολλά περιστατικά για τη ζωή του, στα οποία δύσκολα ξεχωρίζει ο θρύλος από την αλήθεια.
Κάποτε στην Ολυμπία, κατά τη διάρκεια των αγώνων, σήκωσε στους ώμους του έναν ταύρο και τον περιέφερε στο στάδιο. Στη συνέχεια τον θυσίασε, τον τεμάχισε και τον έφαγε ολόκληρο σε μια ημέρα!
Μια φορά, σε ένα συμπόσιο πυθαγορείων φιλοσόφων (ο Μίλων ήταν μαθητής του Πυθαγόρα) έσωσε τους συνδαιτυμόνες του κρατώντας το στύλο της στέγης, που είχε σχεδόν καταρρεύσει. Το περιστατικό αυτό είναι σχεδόν πανομοιότυπο με εκείνο του Σαμψών.
Το 512 π.Χ. ο Κρότων, σε ηλικία 40 ετών, διεκδίκησε την πρώτη θέση για 7η συνεχή φορά! Τα χρόνια όμως είχαν περάσει. Στον τελικό αντιμετώπισε τον κατά 12 χρόνια μικρότερο του Τιμασίθεο. Ο τελευταίος δεν κατάφερε να εξουδετερώσει τον Μίλωνα. Τον κούρασε όμως τόσο πολύ ώστε τον ανάγκασε να εγκαταλείψει. Ωστόσο οι θεατές εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο, σήκωσαν στους ώμους του τον Μίλωνα και τον περιέφεραν σαν να ήταν αυτός νικητής. Ήταν ένας γύρος θριάμβου που ονειρεύεται κάθε αθλητής.
Ο Μίλωνας έζησε την υπέρτατη δόξα. Το τέλος του ωστόσο ήταν άδοξο. Μια φορά στο δάσος επιχείρησε να σχίσει τον φρεσκοκομμένο κορμό ενός δέντρου με τα χέρια του. Τον άνοιξε, αλλά δεν άντεξε. Ο κορμός έκλεισε και του παγίδευσε τα χέρια. Πάλεψε μάταια να απελευθερωθεί. Τη νύχτα τα θηρία τον βρήκαν ανήμπορο και τον κατασπάραξαν. Η φύση αποδείχθηκε ακατάβλητη ακόμη και για τον δυνατότερο άνθρωπο του κόσμου.
Νίκος Γιαννόπουλος, ιστορικός
Περισσότερα αφιερώματα εδώ.