Το 2016 φτάνει στο τέλος του και παράλληλα με την προσωπική μας ανασκόπηση, κάνουμε και μία ανασκόπηση των καλύτερων ταινιών που προβλήθηκαν στη μεγάλη οθόνη κατά τη διάρκειά του. Είδαμε από μιούζικαλ μέχρι ταινίες επιστημονικής φαντασίας, και από κωμωδίες μέχρι αντισυμβατικά ρομαντικές ταινίες. Παρακάτω θα δείτε τις 10 καλύτερες ταινίες για το 2016 σύμφωνα με το digg.gr.
Η Manohla Dargis έγραψε στην New York Times ότι “η ξεχωριστή αισθητική του Jeff Nichols είναι η ησυχία της ταινίας και η σιωπή της πρώτης σκηνής. Παρουσιάζει τους Lovings, τις προφορές, τις χειρονομίες, τα ήθη και τους αγώνες τους”.
Ο σκηνοθέτης Jeff Nichols βασίστηκε στο ντοκιμαντέρ της Nancy Buirsky “The loving story” του 2011, το οποίο είχε πολλά στοιχεία για την ζωή της οικογένειας Loving.
Ο Dan Jolin έγραψε στην Empire ότι “μιλάει για τον σημερινό κόσμο και για την σημαντικότητα της επικοινωνίας και πως πρέπει να ξεπεράσουμε τις πολιτισμικές διαφορές και παρανοήσεις, αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως ανθρώπινο είδος”.
Ο σκηνοθέτης Denis Villeneuve και ο σεναριογράφος Έρικ Heisserer δημιούργησαν μία πλήρως λειτουργική εξωγήινη γλώσσα για τις ανάγκες της ταινίας.
Η Esquire με τον Nick Schager, χαρακτηρίζει την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου ως “μία δυστοπική κωμωδία που εξετάζει τον έρωτα, τις σχέσεις, το γάμο και την ανθρώπινη επιθυμία για επικοινωνία. Πρόκειται για μία ανεπιφύλακτη πρωτοτυπία”.
Ο Colin Farrell πήρε 18 κιλά για αυτόν το ρόλο. Στην ταινία χρησιμοποιήθηκε κυρίως φυσικός φωτισμός και οι ηθοποιοί δεν ήταν βαμμένοι.
Ο Nick Schager στην Esquire γράφει για την ταινία ότι είναι “Ένα τιτάνιο έργο με κοινωνικό-πολιτιστικό σχόλιο, το οποίο θέτει τις ιδέες της φιλοδοξίας, της φυλής, της φήμης, του εγώ και της άρνησης”.
Το O.J .: Made in America έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance τον Ιανουάριο του 2016.
Σύμφωνα με την κριτική στην New York Daily News του Stephen Whitty, “παρά τα τραγικά θέματα με τα οποία ασχολείται η ταινία, ο σκηνοθέτης Lonergan έχει ένα αιχμηρό, σκοτεινό ιρλανδικό χιούμορ και το αίσθημα του παράλογου, τα οποία εμφανίζονται στην ταινία τις πιο απροσδόκητες στιγμές”.
Σύμφωνα με τον Χρήστο Μήτση στο Αθηνόραμα, ο Toni Erdmann της Maren Ade είναι μία “πικρή, τρυφερή, πρωτότυπη και ξεκαρδιστικά αστεία ιστορία διπλής «ενηλικίωσης», με εύστοχες ψυχαναλυτικές και κοινωνικές παρατηρήσεις. Βραβείο κριτικών στις Κάνες για την πιο απρόοπτη, συναισθηματική και κινηματογραφικά περίτεχνη ταινία της χρονιάς”.
Η Maren Ade εμπνεύστηκε τον Toni Erdmann από τον πατέρα της που του αρέσει να φοράει ψεύτικα δόντια για να κάνει πλάκα στους ανθρώπους.
Σύμφωνα με την κριτική του Peter Travers στο Rolling Stone, η ταινία του Pablo Larraín “είναι μία απεικόνιση που σε καθηλώνει…δεν τη βλέπεις με το ζόρι και είναι αδύνατο να ξεχαστεί”.
Αρχικά, τη Jacqueline Kennedy θα έπαιζε η Rachel Weisz, ο ρόλος όμως τελικά δόθηκε στην Natalie Portman. Τα γυρίσματα τις ταινίας διήρκησαν συνολικά 34 ημέρες. 23 ημέρες στο Παρίσι και 11 στην Ουάσινγκτον και την Βαλτιμόρη.
Σύμφωνα με την Variety και τον Owen Gleiberman είναι μία “εξαιρετικά καλή ταινία, ένα δράμα για το έγκλημα, το φόβο, την αδερφική αγάπη στο ηλιοκαμμένο και απατηλά κοιμισμένο Δυτικό Τέξας, το οποίο φαίνεται εντελώς εξωτικό που είναι τόσο αυθεντικό”.
Ο τίτλος μπορεί να εξηγηθεί με 2 διαφορετικούς τρόπους. Ερμηνεύεται ως “κάνε ό,τι χρειάζεται να γίνει, ανεξαρτήτως περιστάσεων”, αλλά αναφέρεται και στη φράση «hell or high water clause», δηλαδή τον όρο μιας συμφωνίας, συνήθως της μίσθωσης, η οποία προβλέπει ότι οι πληρωμές πρέπει να συνεχιστούν, ανεξαρτήτως δυσκολιών που μπορεί να αντιμετωπίσει αυτός που πληρώνει.
Στην Ελλάδα θα προβληθεί στις 19 Ιανουαρίου του 2017.
Σύμφωνα με την κριτική του Χρήστου Μήτση πρόκειται για μία ταινία η οποία “θυμάται τα μιούζικαλ της χρυσής εποχής και με φαντασμαγορικά μεταμοντέρνο (και βαρυφορτωμένο) τρόπο διασκευάζει άλλο ένα γλυκόπικρο success story με φόντο τον κόσμο του θεάματος. Τα βραβεία κριτικών (Νέα Υόρκη, Βοστόνη, Λας Βέγκας) και κοινού (Τορόντο), οι επτά υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και τα επερχόμενα Όσκαρ επιβεβαιώνουν πως άλλη μία χολιγουντιανή μυθολογία επανεφευρέθηκε κι ενισχύθηκε απολύτως επιτυχημένα”.
Στη ταινία αυτή ο Ryan Gosling καλείται να παίξει έναν πιανίστα της τζαζ μουσικής. Το παράδοξο της υπόθεσης ήταν ότι δεν ήξερε να παίζει πιάνο. Έκανε, λοιπόν, μαθήματα πιάνου 2 ώρες την ημέρα, 6 μέρες την εβδομάδα για να μπορέσει να μάθει τα τραγούδια απ’ έξω.
Ο Benjamin Lee έγραψε στην The Guardian ότι “είναι μια συναρπαστική και απαραίτητη εργασία, η οποία ασχολείται με έναν πολυπόθητο και σπάνιο στην μεγάλη οθόνη διάλογο για τη φύση των gay”.
Στη σκηνή όπου ο Juan μαθαίνει στον Little να κολυμπάει, βλέπουμε τον Mahershala Ali να διδάσκει όντως στον Alex R. Hibbert κολύμπι, αφού δε ξέρει ούτε στην πραγματικότητα.
Περισσότερα αφιερώματα εδώ.
- Loving
Η Manohla Dargis έγραψε στην New York Times ότι “η ξεχωριστή αισθητική του Jeff Nichols είναι η ησυχία της ταινίας και η σιωπή της πρώτης σκηνής. Παρουσιάζει τους Lovings, τις προφορές, τις χειρονομίες, τα ήθη και τους αγώνες τους”.
Ο σκηνοθέτης Jeff Nichols βασίστηκε στο ντοκιμαντέρ της Nancy Buirsky “The loving story” του 2011, το οποίο είχε πολλά στοιχεία για την ζωή της οικογένειας Loving.
- H άφιξη (Arrival)
Ο Dan Jolin έγραψε στην Empire ότι “μιλάει για τον σημερινό κόσμο και για την σημαντικότητα της επικοινωνίας και πως πρέπει να ξεπεράσουμε τις πολιτισμικές διαφορές και παρανοήσεις, αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως ανθρώπινο είδος”.
Ο σκηνοθέτης Denis Villeneuve και ο σεναριογράφος Έρικ Heisserer δημιούργησαν μία πλήρως λειτουργική εξωγήινη γλώσσα για τις ανάγκες της ταινίας.
- Ο Αστακός (Lobster)
Η Esquire με τον Nick Schager, χαρακτηρίζει την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου ως “μία δυστοπική κωμωδία που εξετάζει τον έρωτα, τις σχέσεις, το γάμο και την ανθρώπινη επιθυμία για επικοινωνία. Πρόκειται για μία ανεπιφύλακτη πρωτοτυπία”.
Ο Colin Farrell πήρε 18 κιλά για αυτόν το ρόλο. Στην ταινία χρησιμοποιήθηκε κυρίως φυσικός φωτισμός και οι ηθοποιοί δεν ήταν βαμμένοι.
- O.J.: Made in America
Ο Nick Schager στην Esquire γράφει για την ταινία ότι είναι “Ένα τιτάνιο έργο με κοινωνικό-πολιτιστικό σχόλιο, το οποίο θέτει τις ιδέες της φιλοδοξίας, της φυλής, της φήμης, του εγώ και της άρνησης”.
Το O.J .: Made in America έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance τον Ιανουάριο του 2016.
- Manchester by the sea
Σύμφωνα με την κριτική στην New York Daily News του Stephen Whitty, “παρά τα τραγικά θέματα με τα οποία ασχολείται η ταινία, ο σκηνοθέτης Lonergan έχει ένα αιχμηρό, σκοτεινό ιρλανδικό χιούμορ και το αίσθημα του παράλογου, τα οποία εμφανίζονται στην ταινία τις πιο απροσδόκητες στιγμές”.
- Toni Erdmann
Σύμφωνα με τον Χρήστο Μήτση στο Αθηνόραμα, ο Toni Erdmann της Maren Ade είναι μία “πικρή, τρυφερή, πρωτότυπη και ξεκαρδιστικά αστεία ιστορία διπλής «ενηλικίωσης», με εύστοχες ψυχαναλυτικές και κοινωνικές παρατηρήσεις. Βραβείο κριτικών στις Κάνες για την πιο απρόοπτη, συναισθηματική και κινηματογραφικά περίτεχνη ταινία της χρονιάς”.
Η Maren Ade εμπνεύστηκε τον Toni Erdmann από τον πατέρα της που του αρέσει να φοράει ψεύτικα δόντια για να κάνει πλάκα στους ανθρώπους.
- Jackie
Σύμφωνα με την κριτική του Peter Travers στο Rolling Stone, η ταινία του Pablo Larraín “είναι μία απεικόνιση που σε καθηλώνει…δεν τη βλέπεις με το ζόρι και είναι αδύνατο να ξεχαστεί”.
Αρχικά, τη Jacqueline Kennedy θα έπαιζε η Rachel Weisz, ο ρόλος όμως τελικά δόθηκε στην Natalie Portman. Τα γυρίσματα τις ταινίας διήρκησαν συνολικά 34 ημέρες. 23 ημέρες στο Παρίσι και 11 στην Ουάσινγκτον και την Βαλτιμόρη.
- Hell or High Water
Σύμφωνα με την Variety και τον Owen Gleiberman είναι μία “εξαιρετικά καλή ταινία, ένα δράμα για το έγκλημα, το φόβο, την αδερφική αγάπη στο ηλιοκαμμένο και απατηλά κοιμισμένο Δυτικό Τέξας, το οποίο φαίνεται εντελώς εξωτικό που είναι τόσο αυθεντικό”.
Ο τίτλος μπορεί να εξηγηθεί με 2 διαφορετικούς τρόπους. Ερμηνεύεται ως “κάνε ό,τι χρειάζεται να γίνει, ανεξαρτήτως περιστάσεων”, αλλά αναφέρεται και στη φράση «hell or high water clause», δηλαδή τον όρο μιας συμφωνίας, συνήθως της μίσθωσης, η οποία προβλέπει ότι οι πληρωμές πρέπει να συνεχιστούν, ανεξαρτήτως δυσκολιών που μπορεί να αντιμετωπίσει αυτός που πληρώνει.
Στην Ελλάδα θα προβληθεί στις 19 Ιανουαρίου του 2017.
- La la land
Σύμφωνα με την κριτική του Χρήστου Μήτση πρόκειται για μία ταινία η οποία “θυμάται τα μιούζικαλ της χρυσής εποχής και με φαντασμαγορικά μεταμοντέρνο (και βαρυφορτωμένο) τρόπο διασκευάζει άλλο ένα γλυκόπικρο success story με φόντο τον κόσμο του θεάματος. Τα βραβεία κριτικών (Νέα Υόρκη, Βοστόνη, Λας Βέγκας) και κοινού (Τορόντο), οι επτά υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και τα επερχόμενα Όσκαρ επιβεβαιώνουν πως άλλη μία χολιγουντιανή μυθολογία επανεφευρέθηκε κι ενισχύθηκε απολύτως επιτυχημένα”.
Στη ταινία αυτή ο Ryan Gosling καλείται να παίξει έναν πιανίστα της τζαζ μουσικής. Το παράδοξο της υπόθεσης ήταν ότι δεν ήξερε να παίζει πιάνο. Έκανε, λοιπόν, μαθήματα πιάνου 2 ώρες την ημέρα, 6 μέρες την εβδομάδα για να μπορέσει να μάθει τα τραγούδια απ’ έξω.
- Moonlight
Ο Benjamin Lee έγραψε στην The Guardian ότι “είναι μια συναρπαστική και απαραίτητη εργασία, η οποία ασχολείται με έναν πολυπόθητο και σπάνιο στην μεγάλη οθόνη διάλογο για τη φύση των gay”.
Στη σκηνή όπου ο Juan μαθαίνει στον Little να κολυμπάει, βλέπουμε τον Mahershala Ali να διδάσκει όντως στον Alex R. Hibbert κολύμπι, αφού δε ξέρει ούτε στην πραγματικότητα.
Περισσότερα αφιερώματα εδώ.