Οι δάσκαλοι θέλουν να πιστεύουν ότι ξέρουν τους μαθητές τους καλά, αλλά η Jean Thompson ανακάλυψε πόσο λανθασμένες μπορεί να είναι κάποιες εντυπώσεις. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να επικεντρώσει την προσοχή της σε ένα αγοράκι από την τάξη της. Ιστορίες σαν αυτές μας βοηθάνε να δούμε την ζωή από άλλη οπτική.
Την πρώτη μέρα του σχολείου, η Jean στάθηκε μπροστά στην πέμπτη τάξη, καλωσόρισε όλους τους μαθητές και τους είπε ότι θα φέρεται σε όλους το ίδιο. Ήταν κάτι που της άρεσε να λέει, ακόμα και αν ήξερε ότι δεν ήταν αλήθεια. Κι αυτό γιατί δεν είναι δυνατόν – ειδικά αυτή την χρονιά με τον Teddy Stoddard να κάθεται στην τρίτη σειρά.
Η Jean τον είχε παρατηρήσει την προηγούμενη χρονιά στην αυλή του σχολείου. Σπάνια έπαιζε με τα άλλα παιδιά, τα ρούχα του ήταν συχνά λερωμένα και συνεχώς ζητούσε παραπάνω προσοχή. Ήταν επίσης πολύ κακοδιάθετος, σε σημείο να προσπαθούν να τον αποφεύγουν τα άλλα παιδιά. Τους πρώτους μήνες σαν δασκάλα του, η Jean δεν είχε επιλογή παρά να του δώσει κακό βαθμό σε κάποιες από τις εργασίες του, παρ’όλο που της ράγιζε την καρδιά.
Η Jean ήταν περίεργη να μάθει περισσότερα για τον Teddy και κοίταξε τον σχολικό του φάκελο. Η δασκάλα της πρώτης τάξης είχε γράψει: “Ο Teddy είναι ένα φιλικό, περίεργο παιδί που του αρέσει να γελάει. Κάνει τις εργασίες του καλά και έχει πάντα καλούς τρόπους. Είναι πραγματική ευχαρίστηση να τον έχω στην τάξη μου.”
Η δασκάλα του Teddy στην δεύτερα είχε γράψει το εξής: “Ο Teddy είναι άριστος μαθητής. Οι συμμαθητές του τον συμπαθούν, αλλά η ασθένεια της μητέρας του τον έχει επηρεάσει βαθιά. Η ζωή στο σπίτι του πρέπει να είναι αρκετά δύσκολη αυτή την στιγμή.”
Όταν ο Teddy ήταν στην τρίτη, η δασκάλα του είχε γράψει αυτό: “Ο Teddy συνεχίζει να δουλεύει σκληρά και παρ’όλο που ο θάνατος της μητέρας του τον δυσκόλεψε πολύ, πάντα προσπαθεί όσο περισσότερο μπορεί. Δυστυχώς, ο πατέρας του δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται πολύ για τον Teddy και ανησυχώ ότι αυτή η κατάσταση σύντομα θα αρχίσει να έχει αρνητική επίδραση σε εκείνον αν δεν γίνει κάτι σύντομα.”
Στην τέταρτη τάξη, η δασκάλα του Teddy έκανε αυτά τα σχόλια: “Ο Teddy είναι πολύ κλειστός και δεν δείχνει πολύ ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους, μερικές φορές αποκοιμιέται στην τάξη και συχνά έρχεται στο σχολείο αργά. Φαίνεται ότι ο Teddy είναι δύσκολη περίπτωση.”
Τώρα η Jean ήξερε γιατί ο Teddy ήταν όπως ήταν. Αλλά τι θα μπορούσε να κάνει γι’αυτό;
Είχαν κιόλας φτάσει στα μισά σχεδόν της σχολικής χρονιάς και τα Χριστούγεννα πλησίαζαν. Η Jean πήρε δώρα από όλους τους μαθητές της, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν όμορφα τυλιγμένα και διακοσμημένα με φιόγκους – εκτός από ένα. Εκεί, ανάμεσα στους άλλους βρισκόταν ένα πακέτο τυλιγμένο με ένα απλό, καφέ χαρτί.
Η Jean άρχισε να ανοίγει τα δώρα μπροστά στην τάξη και μόλις ξετύλιξε αυτό με το απλό, καφέ περιτύλιγμα, κάποιοι από τους μαθητές άρχισαν να γελάνε όταν έβαλε ένα πλαστικό βραχιόλι και ένα μισοάδειο μπουκαλάκι με άρωμα. Η Jean τους ζήτησε να σταματήσουν να γελάνε και είπε πόσο πολύ της άρεσε το βραχιόλι. Μετά ψέκασε λίγο άρωμα στους καρπούς της και τους έτριψε μεταξύ τους.
Έκλεισε τα μάτια της για λίγο και έπαθε πλάκα όταν είδε τον Teddy να στέκεται μπροστά της όταν τα άνοιξε ξανά. “Κυρία Thompson, σήμερα μυρίζετε ακριβώς όπως η μητέρα μου”, είπε ντροπαλά.
Όταν τα παιδιά έφυγαν, η Jean ξέσπασε σε κλάματα. Αφού πήρε το δώρο του Teddy, δεν μπορούσε παρά να του δώσει παραπάνω προσοχή στην τάξη και όταν δούλευε μαζί του έβλεπε ότι είχε αρχίσει να βγάζει κάτι από μέσα του – κάτι που είχε θαφτεί από την στεναχώρια και την μοναξιά εδώ και καιρό. Όσο πιο πολύ τον ενθάρρυνε η Jean, τόσο πιο ενθουσιώδης γινόταν.
Μέχρι το τέλος της χρονιάς, ο Teddy έπαιρνε καλούς βαθμούς και ήταν ένας από τους καλύτερους μαθητές στην τάξη της Jean. Έναν χρόνο αργότερα, η Jean βρήκε ένα σημείωμα ριγμένο κάτω από την πόρτα της. Ήταν από τον Teddy και έλεγε ότι από όλες τις δασκάλες που είχε στο δημοτικό, εκείνη ήταν η αγαπημένη του.
6 χρόνια μετά από αυτό, η Jean έλαβε ακόμα ένα μήνυμα από τον Teddy: είχε αποφοιτήσει από το λύκειο και ήταν ο τρίτος καλύτερος μαθητής στην τάξη του. Επίσης, της έγραφε ότι ήταν ακόμη η αγαπημένη του δασκάλα.
Τέσσερα χρόνια μετά, η Jean πήρε ένα γράμμα από τον Teddy. Της εξηγούσε ότι δεν του ήταν πάντα εύκολο να συνεχίσει το σχολείο, αλλά εκείνη τον είχε παρακινήσει να το κάνει. Πλέον, είχε αποφοιτήσει από το κολέγιο και μάλιστα με την υψηλότερη βαθμολογία.
Επίσης δεν ξέχασε να της αναφέρει ότι ήταν ακόμα η αγαπημένη του δασκάλα.
Επίσης δεν ξέχασε να της αναφέρει ότι ήταν ακόμα η αγαπημένη του δασκάλα.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Teddy έγραψε στην Jean ξανά και της είπε ότι η ζωή του πήγαινε καλά και ότι χάρη στο παράδειγμα της, είχε συνεχίσει να παλεύει για την γνώση και την επιτυχία. Ως συνήθως, έγραφε ότι η Jean ήταν ακόμα η αγαπημένη του δασκάλα (και πιθανόν να ήταν για πάντα) και ότι το όνομα του είχε αλλάξει ελαφρώς. Το γράμμα έφερε την υπογραφή “Theodore F. Stoddard, M.D”.
Αλλά δεν είναι αυτό το τέλος της ιστορίας. Δυο χρόνια αργότερα, η Jean έλαβε ακόμα ένα γράμμα. Ο Teddy της έγραφε ότι είχε γνωρίσει μια νεαρή γυναίκα. Ήταν ερωτευμένοι και ήθελαν να παντρευτούν. Είπε στην Jean ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν από μερικά χρόνια και την ρώτησε αν ήθελε να πάει στην τελετή στην θέση των γονιών του. Η Jean, φυσικά, είπε ναι.
Και την μεγάλη μέρα του Teddy, η Jean έφτασε φορώντας το πλαστικό βραχιόλι που της είχε δώσει για τα Χριστούγεννα τόσα χρόνια πριν – και το άρωμα που φορούσε η μητέρα του.
Αυτή η ιστορία μας δείχνει ότι είναι σημαντικό πάντα να καταλαβαίνουμε ότι όλοι έχουν μια ιστορία και έναν λόγο για τον οποίο είναι έτσι όπως είναι. Όταν πρόκειται για τραγική ιστορία, εξαρτάται από εμάς να αναζητήσουμε τις δυνατότητες, να σπάσουμε τα φράγματα και να βρούμε την πραγματική δυναμική που κρύβουν όλοι μέσα τους.
Αυτή η προσπάθεια μπορεί να κάνει θαύματα και να οδηγήσει σε μεγάλες ανταμοιβές, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με παιδιά.
Εσείς τι πιστεύετε;
Περισσότερες διδακτικές ιστορίες εδώ.