Την εποχή της Τουρκοκρατίας υπήρχε στην Αθήνα ένας Αλβανός φοροεισπράκτορας (χάρατζης), που γύριζε στα σπίτια των Χριστιανών και μάζευε τον καθιερωμένο κεφαλικό φόρο.
Το όνομά του ήταν Κιουλάκ Βογιατζή.
Ήταν δύο μέτρα ψηλός και το πρόσωπο του ήταν κατάμαυρο και βλογιοκομμένο.
Ο λόρδος Βύρων που τον συνάντησε, γράφει ότι έμοιαζε σαν δαίμονας, που ξεπήδησε από την κόλαση και ότι τα παιδιά πάθαιναν πανικό, όταν τον αντίκριζαν.
Ο Κιουλάκ Βογιατζή κρατούσε πάντοτε στα χέρια του ένα κοντόχοντρο κόπανο (ρόπαλο) και με αυτόν απειλούσε τους χριστιανούς ότι θα τους σπάσει το κεφάλι, αν δεν του έδιναν μια χρυσή λίρα ή δύο φλουριά, όπως απαιτούσε ο κεφαλικός φόρος κάθε έξι μήνες.
Ο φοβερός αυτός Αλβανός όμως ήταν κατά τα άλλα ηλίθιος και δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τα διάφορα νομίσματα της εποχής εκείνης. Έτσι, πολλοί Έλληνες που δεν είχαν να πληρώσουν, του έδιναν μερικές μπρούτζινες δεκάρες, που τις γυάλιζαν προηγούμενα, για να φαίνονται χρυσές και ξεμπέρδευαν.
Από τότε, λοιπόν, έμεινε η φράση «Τα μυαλά σου και μια λίρα και του μπογιατζή ο κόπανος», που τη λέμε συνήθως για τους ελαφρόμυαλους. Μπογιατζής δεν ήταν άλλος από τον Κιουλάκ Βογιατζή με τον κόπανό του.
Δείτε από πού βγήκαν περισσότερες φράσεις εδώ.