![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI3AlKgpJe72gyt1NVj7tFDq8JsHTJRvIXX2NQUyiYSoqmNDkPQIv0e5_4AEhpHILA0edLPys7_eNngu15HyeSLVmBdnjgtZjiZtgGkPaM70JvfGTT_2PLtsJGsDLduVe9rjf3GObUuT0/s320/%25CE%2597+%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25BB%25CE%25AD%25CE%25BE%25CE%25B7%25CF%2582+%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BE%25CE%25B9%25CE%25BC%25CE%25AC%25CE%25B4%25CE%25B9.png)
Πάντα είχα την εντύπωση ότι η λέξη «Παξιμάδι» δεν έχει ελληνική προέλευση. Έκανα λάθος. Η λέξη προέρχεται από τον Έλληνα εφευρέτη του αρτοσκευάσματος ονόματι Παξαμάς.
Τον 1ο αιώνα μ.Χ, ο Λόγιος Παξαμάς ή Πάξαμος από τη Βοιωτία πρότεινε να ψήνεται δύο φορές ο άρτος (άρτος διπυρίτης), ώστε να αποβάλλει όλο το νερό και να επιτευχθεί η μακροχρόνια διατήρηση του. Με αυτό τον τρόπο θα χόρταινε ψωμί τόσο ο φτωχός κοσμάκης όσο και οι ναυτικοί, οι ταξιδιώτες και όσοι εργάζονταν μακριά από το σπίτι τους.
Προς τιμή του "εφευρέτη", Παξάμου, το αρτοπαρασκεύασμα αυτό ονομάστηκε "παξαμάς", "παξαμάτιον", “παξιμάδιον", "παξαμίδα".
Ο Αndrew Dalby, στο βιβλίο του «Siren Feasts», υποστηρίζει ότι από την ελληνική λέξη παξιμάδι δημιουργήθηκαν: η Αραβική: bashmat ή basquimat, η Τούρκικη: beksemad, η Σερβοκροατική: peksimet, η Ρουμάνικη: pesmet και η Βενετσιάνικο: pasimata (στη διάλεκτο της Τοσκάνης το pasimata προσδιορίζει ένα παραδοσιακό γλυκό). O δίπυρος ή διπυρίτης άρτος στα Λατινικά μεταφράστηκε ως pane biscoctus< pane: ψωμί, bis: δύο φορές, coctus: ψημένο > biscoctus > biscotto> μπισκότο.
Γιώργος Δαμιανός
Περισσότερες ιστορίες λέξεων εδώ.