«Νe geldi, ne gelecek», έλεγαν οι Τούρκοι για τον κλέφτη του Μοριά, Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη, που σε ελεύθερη μετάφραση θα πει ότι δεν υπήρχε ούτε θα υπάρξει άλλος τέτοιος άνδρας. Υπήρξε δάσκαλος του Νικηταρά και εκείνος που ενέπνευσε τον Κολοκοτρώνη.
Με τον πατέρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου πολέμησαν και μάτωσαν μαζί κατά των Τούρκων επί 40 μερόνυχτα. Για να εκδικηθεί τον θάνατο του αδερφού του Παντελή, κατατάχθηκε στο σώμα των Αρματωλών, σε ηλικία 17 ετών. Ξεκίνησε δίπλα στον καπετάν Μάντζαρη, αλλά η ηγετική του φυσιογνωμία τον ώθησε ένα χρόνο αργότερα να επανδρώσει δική του ομάδα.
Ξεκίνησε με 60 άνδρες και δική του σημαία. Σύντομα η φήμη του είχε φτάσει στα αυτιά των Τούρκων, οι οποίοι ήδη μετρούσαν τις πληγές τους από το σπαθί του Ζαχαριά
Ο φίλος του Κοντάκης, τον περιγράφει μέσα σε επιστολές του ως άνδρα με ασύγκριτες σωματικές δυνάμεις, μεσαίου αναστήματος, με καστανά σγουρά μαλλιά και σκούρα μάτια, που δεν μπορούσε να αναγνωρίσει ανώτερη παρουσία από τη δική του, ενώ προτιμούσε να πεθάνει από το να σκύψει το κεφάλι.
Γύρω από το όνομα και τα κατορθώματα του, δημιουργήθηκε θρύλος. Έλεγαν ότι με το σπαθί του έκοβε, με μια μόνο κίνηση, κεφάλι ταύρου. Ότι με ένα σάλτο, περνούσε πάνω από 5 άλογα.
Σε ηλικία 24 ετών, οι Τούρκοι τον αναγνώρισαν ως «μπασμπόγου και ζαμπίτη», ένα είδος αστυνομικού επόπτη της Πελοποννήσου.
Μέχρι το 1787 είχε δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στην οθωμανική διοίκηση. Είχε καταφέρει να τρομοκρατήσει διάσημους Τούρκους πολεμιστές, οι οποίοι προτιμούσαν να μην βρεθούν αντιμέτωποι με το σπαθί του. Είχε τη φήμη του αιμοσταγή και ανελέητου.
Ο Ζαχαριάς κάλεσε όλους τους ηγέτες της Πελοποννήσου να σχηματίσουν μια κλεπτο-αρματολική ομοσπονδία της Πελοποννήσου.
Αυτή η ενότητα του προσέφερε ακόμα μεγαλύτερη δύναμη. Πλέον τον θεωρούσαν αρχηγό της Πελοποννήσου.
Έχτισε δυο οχυρά στην Μπάρμπιτσα και εκεί μπορούσε ακόμα και να αποφανθεί, ως ανώτατος δικαστής για υποθέσεις των χριστιανών, παραγκωνίζοντας τον Τούρκο που έκανε αυτή τη δουλειά λίγο καιρό πριν.
Με τον σχηματισμό της ομοσπονδίας, ο στόχος του Ζαχαριά ήταν να αναγκάσει τους Τούρκους να ανταποκριθούν στα αιτήματά του, ενώ ταυτόχρονα πάλευε για αυτονομία στην Πελοπόννησο μέχρι να μπορέσει να αρχίσει επανάσταση για την ανεξαρτησία.
Δολοφονήθηκε ύστερα από «μπαμπεσιά», στις 20 Ιουλίου 1805, στον πύργο του κουμπάρου του Κουκέα, ο οποίος μετέφερε το κεφάλι του στην Τριπολιτσά.
Το τέλος του Μπαρμπιτσιώτη γράφτηκε στο χωριό Τσέρια του Δήμου Δυτικής Μάνης σε αυτόν τον πύργο του κουμπάρου του, που τον πρόδωσε.
Για το άρθρο προσέφεραν χρήσιμες πληροφορίες ο Γεώργιος και ο Ευάγγελος Καραμανέας από τον Σύλλογο Τσεριωτών «Ο Ευαγγελισμός».
mixanitouxronou.gr
Περισσότερα αφιερώματα εδώ.