Πατητό ή μήλα; Τα 5 παιχνίδια που παίζει και θα παίζει κάθε γενιά

Από μικρός είχε θέμα με το γράψιμο. Πρώτα έγραφε τη μάνα του στα παλιά του τα παπούτσια. Μετά άρχισε να γράφει λέξεις στο χαρτί. Ψέματα. Από μικρός τα έγραφε στα ίντερνετς. Εδώ θα τον δεις να μιλάει για όλα όσα αγαπάει: σινεμά, βιβλία, θέατρο, μπάσκετ, φαγητό και τις χυλόπιτες που έχει κάνει συλλογή για επιστημονικό data analysis. Α, επίσης λέει καμένα αστεία όπως ο Βαγγέλης Χαντζής και η ταυτόχρονη παρουσία τους σε ένα μέρος δημιουργεί αλλαγές στις τεκτονικές πλάκες. Χωρίς πλάκα!

Δεν ξέρω αν το ‘χεις πάρει χαμπάρι, αλλά εδώ μας διακατέχει ένα συναίσθημα εγκλωβισμού σε ένα παρόν που νιώθουμε ότι δεν μας κολλάει. Είμαστε ένας Κωνσταντίνος Κατακουζηνός τρόπον τινά. Ζούμε μια λάθος εποχή. Και δικαιολογημένα κάνουμε βουτιές προς το παρελθόν. Θυμόμαστε όλα εκείνα που όρισαν το τι είμαστε σήμερα. Πρώτα και κύρια τα παιχνίδια της πλατείας. Το πατητό, το κρυφτό και πόσα άλλα.

Αυτά είναι μέρος του γενετικού μας υλικού. Όχι μόνο σε μας. Όλους της αγέλης μας. Και προηγούμενων γενεών. Ελπίζουμε και επόμενων. Βλέπετε, η μαγεία αυτών των παιχνιδιών είναι ότι έχουν κάτι το συναρπαστικό ακόμα και για τα παιδιά που η δευτέρας έξης κίνηση τους ήταν να απλώσουν το χέρι και να ανοίξουν το iPhone ή το tablet τους. Τα αναπολούμε όσο μπορούμε, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα κληθούμε να τα ξαναβρούμε μπροστά μας. Ως πατεράδες, ως παππούδες, ως οτιδήποτε προκύψει.

Πατητό

Τρεις συλλαβές, τρία μεγάλα ή μικρά βήματα. Δύο ή και περισσότεροι παίχτες. Στόχος: να πατήσουν το πόδι κάποιου. Αυτός που έκανε το πατητό μπορούσε να αλλάξει πορεία, να πάει προς τα πίσω, ό,τι βόλευε για να κάνει μαύρο κάποιο άσπρο σπορτέξ. Πατητό και πάτα το!

Πετάει Πετάει

Το σκάκι των παιδικών παιχνιδιών. Δεν ήθελε τρομερή κίνηση και κούραση. Ήθελε μπόλικη χαζομάρα. Πετάει πετάει ο γάιδαρος; Ρωτούσε η «μάνα» και σήκωνε το χέρι της για να ψαρώσει τους αντιπάλους. Αυτοί δεν το σήκωναν. Η ερώτηση γινόταν τρεις φορές. Υπήρχε σκοπός. Μετά η «μάνα» ρωτούσε αν πετάει το άλμπατρος. «Πετάει πετάει το άλμπατρος; Ναι. Πετάει πετάει το άλμπατρος; Ναι. Πετάει πετάει το μανιτάρι που τρως; Όχι». Και κάπως έτσι την πατούσαν όλοι. Η δύναμη της συνήθειας έπαιζε τον μεγαλύτερο ρόλο σε αυτό το παιχνίδι.

Κρυφτό

Απλό, αγνό, διαχρονικό. Ένας φυλάει στον τοίχο μέχρι το 100, μετρώντας 5-5. Οι υπόλοιποι πρέπει να κρυφτούν. Αυτός που φυλάει αρκεί να βρει έναν για να μην τα ξαναφυλάει. Αρκεί όμως να μην βρει έναν για να χάσει. Ειδικά αν αυτός ο ένας είναι ο τελευταίος και πάει να φωνάξει φτου ξελευτερία για όλους στον τοίχο. Σε αυτό το σημείο να πούμε ότι υπήρχαν πάντοτε οι πονηροί που κρυβόντουσαν πίσω από αυτόν που τα φυλούσε. Να τους πιάσει κόψιμο. Υπήρχαν και τα γνωστά περιπτεράκια. Δεν το κουνούσαν ρούπι από τα 3-4 μέτρα. Να τους καεί το βίντεο. Στο τέλος, όποιος είχε μαζέψει κάμποσες ήττες έπαιρνε πεσκέσι ένα παρατσούκλι. Ξέρετε, απ΄αυτά τα ευφάνταστα που είχαμε τότε. Κλασομπανιέρα, αφροξυλάνθη, κολυμπηθρόξυλο κτλ.

Τα Μήλα

Το αγαπημένο παιχνίδι των πιο αθλητικών τύπων. Κι αυτό γιατί είτε θα ήσουν έξω από το κέντρο και θα πετούσες τη μπάλα πάνω σε κάποιον είτε θα ήσουν μέσα και θα έπρεπε να την πιάσεις για να μη χάσεις τη ζωή σου. Όσοι βρίσκονται μέσα είχαν 3 ζωές. Κάθε φορά που έπιαναν τη μπάλα έπαιρναν μια ζωή. Έπαιζε αρκετά και η μεταβίβαση ζωών. Φήμες λένε ότι υπήρξε πιτσιρίκι που «πάρκαρε» τις ζωές του και έμειναν ανενεργές. Μετά έγινε Παναθηναϊκός. Στην δικιά μου παρέα κάναμε και κάτι πολύ έξυπνο, για το οποίο σπεύδω να πάρω τα εύσημα. Όποιος δεν μπορούσε να πιάσει ποτέ τη μπάλα τον λέγαμε «Τα μήλα κουλίεβα». Δέχομαι συγχαρητήρια.

Μπιζ

Τι ομηρικοί τσακωμοί έχουν γίνει σε αυτό το παιχνίδι…Πάντα κάποιος θα έβγαζε το άχτι του στον σβέρκο του άλλου. Πάντα κάποιος θα νόμιζε ότι βαράει κατά συρροήν δολοφόνο. Πάντα θα έτρωγα τρομερό ξύλο. Ναι, ήμουν αυτός που πάντα έτρωγε τις δυνατές φάπες και μετά γυρνούσε για να βρει ποιος του την έριξε. Και έτρωγε άλλη μία όταν τον έβρισκε.

Μουσικές Καρέκλες

Παιχνίδι που όλοι παίξαμε κάποτε σε σχολικές επιδείξεις. Πόσα παιδιά έπαιζαν; 10; Άρα 9 θα ήταν οι καρέκλες. Κάθε φορά που σταματούσε η μουσική έπρεπε να κάτσουν όλοι σε μια καρέκλα. Πλην ενός. Αυτός ο ένας έβγαινε εκτός και έπαιρνε μαζί του και μια καρέκλα.

Κουτσό

Οφείλω να ομολογήσω ότι το παιχνίδι που θα περιγράψω δεν είμαι βέβαιος πως το έλεγαν κουτσό. Φυραίνει το μυαλό παιδιά. Τι έχουμε εδώ; 9 τετράγωνα ζωγραφισμένα με κιμωλία στο έδαφος. Μια πέτρα. Πετάμε την πέτρα στο πρώτο πλαίσιο. Πηδάμε με κουτσό στα υπόλοιπα. Συνεχίζουμε στον δεύτερο γύρο. Τώρα η πέτρα μπαίνει στο δεύτερο πλαίσιο. Άρα δεν πρέπει να πατήσουμε εκεί. Τα πράγματα δυσκόλευαν όταν η πέτρα βρισκόταν σε ένα πλαίσιο που κάλυπτε μια σειρά μόνο του. Άρα έπρεπε να κάνουμε μεγαλύτερο άλμα.

http://menshouse.gr

Περισσότερα αφιερώματα εδώ.