Εισαγωγή στα αισθητηριακά κουτιά
Τα αισθητηριακά κουτιά (sensory bins) αποτελούν για τα παιδιά έναν μικρόκοσμο έτοιμο για ανακάλυψη (και σανίδα σωτηρίας για τη μαμά). Διεγείρουν και ακονίζουν όλες τις αισθήσεις τους, είναι πανεύκολο να στηθούν και να μαζευτούν, και περιορίζουν το δημιουργικό χάος σε ένα κουτί και ένα σεντόνι. Αυτό, όμως, που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν είναι πως πρέπει να προ-υπάρξει μια κάποιου είδους «εκπαίδευση», τόσο για τα παιδιά όσο και για τη μαμά.
«Η πρώτη φορά που παρουσίασα αισθητηριακό κουτί στο Σποράκι, ήταν το περασμένο καλοκαίρι. Σίγουρα δεν έπαιξε με τις ώρες, και σίγουρα το χάος δεν περιορίστηκε μόνο στο κουτί, αλλά ήταν η πρώτη φορά. Και αυτό που συνειδητοποίησα είναι πως έπρεπε εγώ η ίδια να της δείξω πως να παίζει σε αυτό, και να θέσω τα όρια και τους κανόνες! Και κάθε φορά ήταν και καλύτερη, και χτίζοντας τον τρόπο του παιχνιδιού έφτασε η μέρα που το Σποράκι έπαιζε πραγματικά ΜΕΣΑ στο κουτί, ζητώντας μου η ίδια να στρώσω το (γνωστό πια) σεντόνι του messy play στο πάτωμα για να βάλω επάνω το κουτί», τονίζει η blogger μαμά Μαρία άκα Shabby Mommy.
Παρακάτω υπάρχουν κάποιες συμβουλές/tips για να «συστήσετε» τα αισθητηριακά κουτιά στα σποράκια σας και να τα μάθετε να παίζουν με αυτά.
Αρχίστε με κάτι απλό.
Δημιουργήστε ένα απλό πρώτο αισθητηριακό κουτί. Δεν χρειάζεται να είναι υπερπαραγωγή, αλλά να περιέχει ένα μόνο υλικό που δεν θα δημιουργήσει χαμό. Μπορεί να είναι π.χ. ρύζι, το οποίο είναι βρώσιμο, αλλά και καθαρίζεται εύκολα με τη χρήση ηλεκτρικής σκούπας.
Δεχθείτε ότι η πρώτη φορά μπορεί να είναι καταστροφική.
Δεχθείτε ότι η πρώτη φορά μπορεί να είναι καταστροφική.
Θυμάστε όταν τους πρωτοσυστήσαμε τις στερεές τροφές πως αντέδρασαν? Έτσι, λίγο-πολύ, θα αντιδράσουν και την πρώτη φορά: θα κάνουν χαμό, αλλά κάθε φορά θα είναι και καλύτερα. Και η δική μας δουλειά ως μαμάδες είναι να περιορίσουμε τον χαμό. Μην διστάσετε να απομακρύνετε το κουτί αν δείτε πως τα πράγματα παρεκτρέπονται.
Θέστε κανόνες και όρια.
Οι δικοί μου κανόνες είναι οι εξής: δεν τρώμε το περιεχόμενο των κουτιών, δεν παρατάμε το κουτί χωρίς να το μαζέψουμε. Αν κάποιες φορές το παιδί παρεκτρέπεται, λόγω ενθουσιασμού, είναι αποδεκτό, αλλά γίνεται υπενθύμιση των κανόνων. Αν τους παραβεί ξανά, το κουτί απομακρύνεται για λίγο. Και προσπαθήστε ξανά.
Κάθε φορά και σε κάθε παιχνίδι τα παιδιά θα γίνονται όλο και καλύτερα σε αυτό! Μπορεί να μην παίζουν κάθε μέρα, αλλά όσο πιο συχνά το κάνετε, τόσο πιο εύκολο να γίνεται.
Κρατήστε το χάος περιορισμένο.
Τοποθετήστε το κουτί πάνω από ένα μεγάλο λευκό σεντόνι ή ακόμα και μια κουρτίνα μπάνιου. Αυτό από μόνο του θα οριοθετήσει τον χώρο παιχνιδιού στα μάτια των παιδιών. Τώρα πια το Σποράκι μου ζητά να απλώσω το σεντόνι κάθε φορά που θέλει να παίξει με το κουτί. Το έχει συνδέσει με αυτού του είδους παιχνιδιού, και μάλιστα με το που τελειώσει, το διπλώνουμε μαζί και το αποθηκεύουμε.
Προμηθευτείτε τα σύνεργα των αισθητηριακών κουτιών.
Δεν θα χρειαστεί να αγοράσετε κάτι, μιας και όλα θα προ-υπάρχουν στην κουζίνα σας. Το μόνο που, ίσως, χρειαστεί ν’αγοράσετε θα’ναι ένα μεγάλο διαφανές δοχείο αποθήκευσης, το οποίο και θα χρησιμεύσει ως το κουτί. Τα υπόλοιπα είναι: δοσομετρητές, κουταλάκια, βαζάκια, χωνί, σεσουλίτσα, μικρά μπολάκια, σουρωτήρι, ίσως και παιχνιδάκια που θέλουν τα παιδιά να έχουν μέσα (μπουλντόζες, φιγούρες κτλ).
Πάντα να είστε παρούσες/παρόντες.
Πάντα να επιβλέπετε το παιδί στο παιχνίδι του με τα αισθητηριακά κουτά… ή ακόμα καλύτερα, να συμμετέχετε,
DIY: Ωκεανός σε κουτί!
«Για να δώσω την αίσθηση του ωκεανού, χρησιμοποίησα μπίλιες νερού! Ω, ναι, αυτό το υπέροχο υλικό που κάνει τα σποράκια να τρελαίνονται και προσφέρει τόσο δημιουργικό παιχνιδι! Κανονικά, τις βρίσκουμε στα ανθοπωλεία και χρησιμοποιούνται για τη διατήρηση των λουλουδιών μας, αντί νερού, στο βάζο. Ωστόσο, προτείνεται από αμέτητα sites για ατελείωτες ώρες παιχνιδιού. Η χρήση τους συνιστάται από τους 22 μήνες και μετά, ωστόσο, θεωρώ πώς αυτό εξαρτάται από την ίδια την συμπεριφορά του κάθε παιδιού. Εγώ έχω μυήσει το σποράκι στα αισθητηριακά κουτιά και στο messy play από την ηλικία των 14 μηνών, οπότε τώρα, στους 20 μήνες, έχει γίνει εξπερ του είδους χωρίς να βάζει τα υλικά στο στόμα της. Ωστόσο, η παρουσία του γονέα (όπως και η συμμετοχή :P) ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού», τονίζει η mama blogger.
Θα χρειαστείτε:
3 συσκευασίες με μπίλιες νερού (2 μπλε, 1 λευκού χρώματος – θα τις βρείτε στο μεγάλο γνωστό παιχνιδοκατάστημα)
Ένα μεγάλο διαφανές δοχείο αποθήκευσης
Πλαστικά ζώα της θάλασσας (ψαράκια, καβουράκια, χελωνίτσες, κοχύλια κτλ)
Νερό (1 λίτρο ανά συσκευασία)
Κουταλάκια, σουρωτηράκι, δοσομετρητές, κυπελλάκια, ποτηράκια, σεσουλίτσα κτλ
3 συσκευασίες με μπίλιες νερού (2 μπλε, 1 λευκού χρώματος – θα τις βρείτε στο μεγάλο γνωστό παιχνιδοκατάστημα)
Ένα μεγάλο διαφανές δοχείο αποθήκευσης
Πλαστικά ζώα της θάλασσας (ψαράκια, καβουράκια, χελωνίτσες, κοχύλια κτλ)
Νερό (1 λίτρο ανά συσκευασία)
Κουταλάκια, σουρωτηράκι, δοσομετρητές, κυπελλάκια, ποτηράκια, σεσουλίτσα κτλ
Γεμίστε το δοχείο με την αναγκαία ποσότητα νερού (εγώ για 3 φακελάκια, χρησιμοποίησα 3 λίτρα νερό), και προσθέστε τις μπίλιες νερού. Θα πρέπει να τις αφήσετε τουλάχιστον 6 ώρες έως ότου απορροφήσουν το περισσότερο νερό και γίνουν μικρές ελαστικές μπιλίτσες!
Αφού περάσει ο απαιτούμενος χρόνος, απλώνουμε ένα κάλυμμα (εγώ βάζω το καθιερωμένο -πλεον- σεντόνι του messy play), τοποθετούμε επάνω το δοχείο και το γεμίζουμε με τα παιχνίδια μας!
Bάζουμε ψαράκια μικρά και μεγάλα, χελώνες και αστακούς, καρχαρίες και δελφίνια! Τοποθετούμε και φτυαράκια.
Αρχικά το παιδί ασχολείται με τις μπαλίτσες, έπειτα με τα θαλάσσια ζωάκια και όταν βαρεθεί, κλείνεις το καπάκι κι έχεις έτοιμο το παιχνίδι για τη επόμενη φορά.
