1. Τα όρια που βάζουμε στα παιδιά πρέπει να σταματούν εκεί που κινδυνεύει η δική τους ασφάλεια και η προσωπική ελευθερία των υπόλοιπων ανθρώπων(συμπεριλαμβανομένων και των γονιών, προσθέτουμε εμείς). Φροντίστε τα όρια που τους βάζετε να είναι απλά και ξεκάθαρα. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις, αφήστε τα παιδιά να εκφραστούν ελεύθερα.
2. Οι συνέπειες πρέπει να είναι γνωστές από πριν στο παιδί. Πρέπει επίσης να του κάνετε σαφές ότι δεν μπορεί να τις αποφύγει. Μια «χαλαρή» σχέση χωρίς όρια, θα δοκιμάσει τα νεύρα τόσο των γονιών όσο και των παιδιών.
3. Η μαμά και ο μπαμπάς πρέπει να είναι σύμμαχοι. Αν η μαμά αποφασίσει να νουθετήσει το παιδί, ο μπαμπάς θα πρέπει να την ακολουθήσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάνε τα μικρά τους. Η πειθαρχία πρέπει να είναι εποικοδομητική για να μάθουν τα παιδιά ποιο είναι το σωστό.
4. Το να είσαι ο μεγάλος αδελφός σημαίνει να έχεις καινούριες ευκαιρίες, όχι καινούριες υποχρεώσεις. Μην λέτε στο μεγαλύτερο παιδί ότι επειδή είναι ο «μεγάλος» της οικογένειας, έχει άλλα καθήκοντα. Έτσι, χαλάτε την παιδική του ηλικία αλλά και τη σχέση με τα μικρότερα αδέλφια του. Τα μεγάλα παιδιά δεν χρωστάνε τίποτα και σε κανέναν -δεν ήταν επιλογή τους να γεννηθούν πρώτα.
5. Τα παιδιά είναι η αντανάκλαση των γονιών τους. Όσο πιο ανήσυχα και θυμωμένα είναι σε συγκεκριμένες καταστάσεις, τόσο πιο ήρεμοι πρέπει να μένουν οι γονείς. Να θυμάστε ότι στο μέλλον θα αντιγράψουν τη συμπεριφορά των μεγάλων γιατί μας βλέπουν σαν πρότυπα.
6. Ποτέ μην τρομάζετε τα παιδιά. Για οποιοδήποτε λόγο. Ξεχάστε απειλές, όπως «η μαμά δεν θα σ’ αγαπάει αν…» ή «θα σε πάρει ο μπαμπούλας αν…». Αυτές οι φράσεις επηρεάζουν τα παιδιά πολύ περισσότερο απ’ όσο πιστεύουμε.
7. Μην τα συγκρίνετε με άλλα παιδιά. Να εύχεστε να είναι ευτυχισμένα, όχι να είναι άριστοι μαθητές. Όταν το κάνετε αυτό, καταστρέφετε την αυτοπεποίθησή τους. Ακόμα και η φράση «Είσαι ο καλύτερος!», περιέχει το στοιχείο της σύγκρισης, γι’ αυτό αποφύγετέ την.
8. Δώστε τους το δικαίωμα της επιλογής και δείξτε τους πώς να ακούν τους άλλους. Τα παιδιά που δεν τους δίνεται η ευκαιρία να επιλέξουν τι θέλουν, γίνονται αναποφάσιστοι και δυστυχισμένοι ενήλικες. Μπορούν να διαλέξουν ό,τι θέλουν: από το πρωινό που θα φάνε, τα παιχνίδια που θα παίξουν μέχρι τα ρούχα που θα βάλουν στο σχολείο.
9. Η λογική του «Θα κάνεις αυτό που σου λέω» δεν πιάνει ποτέ. Το παράδειγμα που τους δίνετε εσείς, όμως, πάντα δουλεύει. Μην πιέζετε τα παιδιά να κάνουν κάτι που δεν θέλουν- αφήστε τα να εμπνευστούν απ’ τις δικές σας πράξεις.
10. Η αγάπη μας για τα παιδιά δεν πρέπει ποτέ να αμφισβητείται. Οι γονείς αγαπάνε τα παιδιά τους όχι μόνο όταν πετυχαίνουν τους στόχους τους ή όταν συμπεριφέρονται καλά. Απλώς τα αγαπάνε. Χωρίς όρια.
