Καθαρά Δευτέρα ή Καθαρή Δευτέρα;

Στα αρχαία ελληνικά τα δευτερόκλιτα επίθετα σχημάτιζαν το θηλυκό σε -η, αν ο χαρακτήρας πριν την κατάληξη ήταν σύμφωνο εκτός από ρ, και σε -α, αν ο χαρακτήρας πριν την κατάληξη ήταν φωνήεν ή ρ. Έτσι, προέκυπταν ο σοφ-ός, η σοφ-ή, το σοφ-όν, ο άγι-ος, η αγί-α, το άγι-ον, ο καθαρ-ός, η καθαρ-ά, το καθαρ-όν.

Επομένως, η Καθαρά Δευτέρα είναι ο ιστορικός τύπος που προέρχεται από την αρχαία ελληνική κλίση κι έχει καθιερωθεί τη συγκεκριμένη μέρα να την αποδίδουμε έτσι. Εξάλλου, ονομάζουμε έτσι τη μέρα γιατί καλούμαστε να αφήσουμε πίσω μας όλες τις αμαρτωλές συνήθειες και κραιπάλες, συμπεριλαμβανομένων και των αρτύσιμων, δηλαδή των μη νηστίσιμων, φαγητών, καθαρίζοντας με τον τρόπο αυτό την ψυχή και το σώμα μας.

Αν, κάποιος λέει τη μέρα Καθαρή Δευτέρα, δεν θα του πάρουμε το κεφάλι. Απλά χρησιμοποιεί το νεοελληνικό τύπο (καθαρός-καθαρή-καθαρό). Γιατί όμως να σβήσουμε από τη μνήμη μας και από τη φρασεολογία μας την αρχαία ελληνική; Ίσα-ίσα, που κάτι τέτοια, μας δίνουν και μια καλή αφορμή να θυμηθούμε τη Γλώσσα μας, τον πολιτισμό μας, τις ρίζες μας. Συμπερασματικά, προσωπικά, προτιμώ το Καθαρά Δευτέρα.

Για το e-didaskalia.blogspot.gr
Αποστόλης Ζυμβραγάκης, φιλόλογος.

Περισσότερα φιλολογικά θέματα εδώ.