Η μετανάστευση, αποτελεί ένα άκρως επίκαιρο αλλά συγχρόνως διαχρονικό φαινόμενο, καθώς ξυπνάει μνήμες αλλοτινών εποχών, όπου οι προ-παππούδες μας αναγκάζονταν να αφήσουν τα πάτρια εδάφη, αναζητώντας την τύχη τους σε χώρες μακρινές…
Στην εποχή μας καλούμαστε να υποδεχθούμε εκατοντάδες ανθρώπους που την πόρτα τους χτύπησε ο πόλεμος. Ανθρώπους ταλαιπωρημένους, φορτισμένους συναισθηματικά, που έχουν χάσει τα πάντα. Ανθρώπους που έχουν διαφορετικές συνήθειες, ήθη κι έθιμα, ανθρώπους που πιστεύουν σ’ έναν άλλο Θεό…
Μέσα σε όλη αυτή την αναταραχή, προβάλλουν τα ανήσυχα και πληγωμένα βλέμματα των παιδιών προσφύγων. Τα παιδιά αυτά αποτελούν τις πλέον τραγικές φιγούρες ενός ανεξήγητου γι’ αυτά πολέμου που στάθηκε η αιτία να χάσουν το σπίτι τους, τους φίλους τους, ακόμα και την ίδια την οικογένειά τους.
Έρχονται στην χώρα μας για να γλυτώσουν. Προσπαθούν να ζήσουν ανάμεσά μας, να ενσωματωθούνστην κοινωνία μας, να φοιτήσουν στα σχολεία μας. Και τώρα, πώς θα αντιμετωπίσουμε το διαφορετικό, το άγνωστο που ξαφνικά κατοικεί δίπλα μας, πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με το δικό μας παιδί; Πώς θα το αντιμετωπίσουν τα ίδια τα παιδιά που, όπως όλοι ξέρουμε, μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά μεταξύ τους, να πληγώσουν και να φερθούν άσχημα από φόβο προς το άγνωστό; Προκειμένου λοιπόν να ευαισθητοποιηθούν τα ίδια τα παιδιά πάνω στο θέμα αυτό, άρχισαν να ξεπηδούν το ένα μετά το άλλο, βιβλία που αφορούν την παιδική μετανάστευση. Αφηγούνται αληθινές ιστορίες παιδιών που αναγκάστηκαν να αφήσουν τον τόπο τους και δεν αποτελούν κίνδυνο για εμάς.
Παιδιά που εκλιπαρούν να τους δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία για μια φυσιολογική ζωή.
Λαμβάνοντας υπόψη την πληθώρα τίτλων που αφορούν το συγκεκριμένο θέμα, ξεχώρισα τα παρακάτω, τα οποία με άγγιξαν διαβάζοντάς τα:
«Ο Αντίλ έχει πατρίδα» (Ελληνοεκδοτική). Με μαγικό, ποιητικό λόγο και μια ονειρική εικονογράφηση, η συγγραφέας Εύη Τσιτιρίδου κατάφέρνει να μας συγκινήσει… Πατρίδα είναι εκεί όπου μπορεί και ανθίζει το χαμόγελό σου… μας γράφει και μας ταξιδεύει στην ευαίσθητη ψυχή ενός παιδιού που έχει χάσει τα πάντα… ή μήπως όχι?
«Μέσα από τα μάτια τους» (Ελληνοεκδοτική) Φωτεινή Κωνσταντοπούλου. 12 παιδιά, 12 ιστορίες, 12 όνειρα για το αύριο. Μια συλλογή με αληθινές μαρτυρίες. Αυτά τα δώδεκα παιδιά, περιγράφουν ιστορίες χιλιάδων παιδιών και μας δίνουν ένα μάθημα ζωής.
«Φτερό στον άνεμο» (Λιβάνης) Η Maxine Trottier δημιουργεί ιστορίες μέσα από τα μάτια της μικρής Άννας και η Isabelle Arsenault φτιάχνει εικόνες που μας ταξιδεύουν. Η οικογένεια της Άννας, αναγκάζεται να αλλάζει συνεχώς τόπο διαμονής, δεν μπορούν να ριζώσουν πουθενά. Πώς να ‘ναι άραγε να φτιάχνεις ζωή σε έναν τόπο κι όχι να φεύγεις κάθε φορά σαν πουλί αποδημητικό, σαν φτερό στον άνεμο; Αναρωτιέται και μας καλεί να το ανακαλύψουμε μαζί της.
«Το ταξίδι» της Φραντσέσκα Σάννα, η οποία γράφει και εικονογραφεί το πρώτο της βιβλίο (Πατάκης). Ένα βιβλίο με απλές λέξεις, έννοιες ξεκάθαρες κ κατανοητές. Δεκάδες ιστορίες ανθρώπων που γίνονται μία, δημιουργώντας έναν χάρτη στο χαρτί, μιας διαδρομής χωρίς ξεκάθαρο προορισμό, αλλά με τον φόβο και την αγωνία των παιδιών αυτών που δεν γνώρισαν την θάλασσα παίζοντας με κουβαδάκια αλλά ψάχνοντας για σωσίβια προκειμένου να μην τα καταπιεί…
«Πρίγκιπας σημαίνει Αμίρ» της Άννας Κοντολέων. Ο Αμίρ και ο πιστός του σύντροφος ο Μαλίκ, καταφέρνουν να επιβιώσουν μόνοι σε έναν τόπο αφιλόξενο, όπου στα όνειρά τους φάνταζε ιδανικός. Μια ωδή γύρω από τα χιλιάδες ασυνόδευτα παιδιά που ταξιδεύουν για άλλους τόπους χωρίς τους γονείς τους, όχι γιατί δεν τους θέλουν μαζί, αλλά γιατί τους έχουν χάσει ή έχουν χωριστεί βίαια από αυτούς.
Μεγάλοι λοιπόν εκδότες, σπουδαίοι δημιουργοί, συγγραφείς και εικονογράφοι, στηρίζουν αυτήν την προσπάθεια αφύπνισης, δίνοντας στους αναγνώστες μικρά αριστουργήματα που σίγουρα θα συγκινήσουν ενώ παράλληλα θα βάλουν σε σκέψεις…
Ας τους ενισχύσουμε λοιπόν κι εμείς από την θέση που βρισκόμαστε κι ας προτρέψουμε τους γονείς να τα αγοράσουν και να τα διαβάσουν στα παιδιά τους ώστε να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι στο ίσως πιο ελπιδοφόρο εκδοτικό φαινόμενο της εποχής μας!
http://blog.public.gr
Περισσότερα αφιερώματα εδώ.
http://blog.public.gr
Περισσότερα αφιερώματα εδώ.