Το κοιτούσαμε από δω. Έπειτα από κει. Ξινίζαμε τα μούτρα μας σαν τον Κοντιζά όταν η Ηλέκτρα αντί για σως ταρτάρ έχει ρίξει στο πιάτο ποντικοφάρμακο (και, παραδόξως, το ’χει απογειώσει). Δεν είναι ότι δε μας άρεσε αυτό που βλέπαμε στο ποτήρι, αλλά… να, ήταν λευκό. Σκέτο γάλα.
Γι’ αυτό- κι αφού, στο ενδιάμεσο, με την γκρίνια μας είχαμε κάνει τους γονείς μας να σκέφτονται σοβαρά να μπουν στα σανδάλια του Ηρώδη- είχαμε πάντα να μας περιμένει ένα συγκεκριμένο δοχείο στο σπίτι που, ως δια μαγείας, θα «μαύριζε» το γάλα ή φροντίζαμε η γιαγιά μας να μας δώσει κάνα κατοστάρικο για να πάρουμε τη δόση μας όταν βγαίναμε έξω.
Γιατί, βλέπετε, σαν τα σοκολατούχα γάλατα των τελών των 80s και των αρχών των 90s, δεν έχει.
Άραγε τα θυμάστε;
Carnation
Η Λόλα- ναι, εκείνη η ξανθιά φαντασίωση κινουμένων σχεδίων- αντιμετωπίζει πρόβλημα, καθώς κατάπτυστοι εγκληματίες της επιτίθενται και την παίρνουν ως όμηρο. Τι γίνεται τότε; Ακριβώς: «Την απίθανη γεύση να πίνεις, αν θες σαν τον Carnation να γίνεις!».Ένα από τα πρώτα σοκολατούχα γάλατα που έκαναν τόσο μεγάλη αίσθηση στο ευρύ κοινό, το Carnation, διέθετε την καλύτερη διαφημιστική προώθηση που έχουμε δει από την εποχή του χαλκού και μετά και «ανάγκαζε» σχεδόν κάθε πιτσιρίκι να κατεβάζει τρελές ποσότητες.
Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να κάνει αλλιώς από την στιγμή που «…μα ένα καλαμάκι τους τ’ αλλάζει όλα;».
Nesquik
Κίτρινη συσκευασία. Έξω ο «Κουίκι», η… μασκότ της Nestle. Αρχικά σε σκόνη που ρίχναμε στο γάλα κι εν συνεχεία σε σοκολατούχο έτοιμο.«Ευκαιρία ν’ αρπάξουμε το Nesquik!», έλεγαν οι κλέφτες, ο Κουίκι τρελαινόταν και τραβούσε το χειρόφρενο, έπαιρνε στα χέρια του το πολυπόθητο «τρόπαιο» κι έπειτα τους έψεγε λέγοντας πως το Nesquik είναι για τα παιδιά. Μετά, αυτός κι εμείς, είχαμε μια πελώωωωωωωρια λαχτάρα. Φέρναμε το καλαμάκι στα χείλη και κατεβάζαμε τεράστιες ποσότητες κακάο.
Ακόμα και σήμερα, το Nesquik αποτελεί αρραγή γέφυρα με τα παιδικά μας χρόνια. Το μόνο που χρειάζεται, είναι μια γουλιά.
Μονάχα μία αρκεί.
Caotonic
Οι φίλοι του κινδυνεύουν. Αλλά άραξε, έχουμε ακόμα: μια στιγμή να πιει Caotonic και μετά θα διαλύσει στα εξ ων συνετέθη το τηλεοπτικό ρομπότ που «στάζει» 80ίλα. Μια γροθιά είναι αρκετή και…“Super Caotonic- Super Caotonic!”.
Η σοκολατούχα απάντηση της Γιώτης στον ανταγωνισμό ήταν ένα ρόφημα που περιείχε 11 βιταμίνες και σίδηρο, όμως αυτό ποσώς μας ενδιέφερε. Το μόνο που μετρούσε, ήταν η γεύση του
Η οποία- προφανώς για να βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τον Caotonic- ήταν σούπερ.
HEMO
Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα, είχε γυάλινη συσκευασία κι ένα σιδερένιο καπάκι που το να το ανοίξεις την πρώτη φορά ισοδυναμούσε με τον 13ο άθλο του Ηρακλή.Το HEMO απευθυνόταν στα «Παιδιά του σήμερα» (που, προφανέστατα, δεν ήταν και χθεσινά) και προσέφερε 16 πολύτιμα θρεπτικά συστατικά, τα οποία ουδείς αντιλαμβανόταν μέσα στη θεσπέσια, πιο «γεμάτη» γεύση του.
Μπορεί η διαφήμιση να μη θέριζε ακριβώς μ’ εκείνο το «Ένα και Πρώτο» που είχε ως… υπέρτιτλο, αλλά ξέρετε κάτι; Το ΗΕΜΟ ήταν και το πρώτο.
Ok, προφανέστατα ήταν και ένα.
Dolca
Η πιο εναλλακτική πρόταση στα σοκολατούχα άκουγε στο όνομα “Dolca” και, κατ’ ουσίαν, αποτελούσε το αντίπαλον δέος του Carnation. Τα παιδιά στο τηλεοπτικό σποτάκι επευφημούσαν το συμπαθές κουνελάκι που έκανε επί κοντώ με το καλαμάκι και κατέβαζε με τη μία το ποτήρι του («Πίνεται μονορούφι!!!»), ενώ όλα τα λεφτά ήταν το συννεφάκι «…με την υπέροχη γεύση» που είχε στο μπροστά μέρος του τενεκεδένιου κουτιού του.Δεν γνώρισε την επιτυχία που του άξιζε, όμως, ως γνωστόν, τα πιο ποθητά γευστικά «διαμάντια» είναι αυτά που χρειάζεται ψάξιμο για να τ’ ανακαλύψεις.
Γι’ αυτό…
“Dolca- Dolca- Dolca!”.
Διαφωνεί κανείς;
http://menshouse.gr
Περισσότερα θέματα για τα παλιά χρόνια εδώ.