Ο Τζον Μόνταγκιου, [John Montagu], Άγγλος πολιτικός και στρατιωτικός, τέταρτος κόμης του Σάντουιτς, [Sandwich], ιστορικής πόλης στην κομητεία του Κεντ στη Νοτιοανατολική Αγγλία, γεννήθηκε 13 Νοεμβρίου 1718 και πέθανε στις 30 Απριλίου 1792. Ήταν παντρεμένος από τις 14 Μαρτίου 1741 με τη Dorothy Fane, την οποία παντρεύτηκε στο ναό St James του Westminster και απέκτησαν ένα γιο, τον John, ο οποίος αργότερα τον διαδέχθηκε ως 5ος κόμης του Σάντουιτς.
Βιογραφία
Ήταν γιος του υποκόμη Edward Montagu ο οποίος πέθανε και καθώς η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε, διατήρησε ελάχιστες σχέσεις μαζί της. Το 1729 σε ηλικία 10 ετών διαδέχθηκε τον παππού του, τον Edward Montagu, 3ο κόμη του Σάντουιτς. Ταξίδεψε στην Ελλάδα, την Τουρκία και την Αίγυπτο, που ήταν τότε μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σπούδασε στο Eton και στο Trinity College του Cambridge και το 1739 με την επιστροφή του στην Αγγλία πήρε τη θέση του στη Βουλή των Λόρδων, ως οπαδός του Δούκα του Bedford, που ήταν ένας από τους πλουσιότερους και ισχυρότερους πολιτικούς της εποχής. Για πολλά χρόνια και ενώ η σύζυγός του έπασχε από παραφροσύνη, διατηρούσε σχέση με την τραγουδίστρια της όπερας Μάρθα Ρέι και μαζί απέκτησαν πέντε ή σύμφωνα με άλλη πηγή εννέα παιδιά, μεταξύ τους ο Βασίλειος Montagu (1770-1851), συγγραφέας και νομικός. Η Μάρθα Ρέι δολοφονήθηκε τον Απρίλιο του 1779, όταν δολοφονήθηκε ο Ray στο φουαγέ της Βασιλικής όπερας στο Covent Garden του από τον Τζέιμς Χάκμαν. Ο συγγραφέας Herbert Croft περιέγραψε το 1780, τα περιστατικά της δολοφονίας στο μυθιστόρημα «Η αγάπη και η τρέλα».
Πολιτική δράση
Το 1744 όταν ο Μπέντφορντ ανέλαβε τη θέση του πρώτου λόρδου του Ναυαρχείου, τον ακολούθησε και ανέλαβε ευθύνες ως ένας από τους επιτρόπους του και στην πραγματικότητα υπηρέτησε ως αναπληρωτής του, με αρμοδιότητα τη διοίκηση. Ως συνταγματάρχης του στρατού, υπηρέτησε στο σύνταγμα προσωπικοτήτων που σχηματίστηκε υπό τη διοίκηση του Μπέντφορντ και στη διάρκεια της υπηρεσίας του στα Midlands, αρρώστησε με υψηλό πυρετό και κινδύνευσε να πεθάνει. Μετά την ανάρρωση του επέστρεψε στα καθήκοντά του στο Ναυαρχείο και για το υπόλοιπο της ζωής του, παρέμεινε στο στρατό φθάνοντας ως το βαθμό του στρατηγού. Το 1746 ήταν πληρεξούσιος της Αγγλίας στο συνέδριο στην Breda, και πήρε μέρος στις διαπραγματεύσεις για την ειρήνη έως το 1748 που επιτεύχθηκε η Συνθήκη του Aix-la-Chapelle, ενώ στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων ήταν Πρεσβευτής της Αγγλίας στην Ολλανδία. Το Φεβρουάριο του 1748 έγινε Πρώτος Λόρδος του Ναυαρχείου, διατηρώντας τη θέση αυτή μέχρι τον Ιούνιο του 1751. Αντιτάχθηκε στην υποστήριξη της Βρετανίας του Ανόβερου και την ανάπτυξη των βρετανικών στρατευμάτων στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο καθώς πίστευε ότι η Βρετανία πρέπει να χρησιμοποιήσει κυρίως την ναυτική της δύναμη.
Το 1763 με την κυβέρνηση του John Stuart, 3ου κόμη του Bute, επέστρεψε στο Ναυαρχείο και ενθάρρυνε ένα σημαντικό πρόγραμμα ανοικοδόμησης του βασιλικού ναυτικού και μετά την απομάκρυνση του προσφέρθηκε θέση πρεσβευτή στη Μαδρίτη. Τον Αύγουστο του 1763 έγινε γραμματέας του κράτους για το βόρειο τμήμα, στην κυβέρνηση του George Grenville που είχε αντικαταστήσει τον Bute και διατήρησε τη θέση μέχρι τον Ιούλιο του 1765, ενώ η αποχώρησή του συνέπεσε με τη λήξη της θητείας του George Grenville ως πρωθυπουργού. Ανέλαβε υπουργός Ταχυδρομείων από το 1768 έως το 1771 και Υφυπουργός από Δεκέμβριο 1770 έως τον Ιανουάριο 1771 και υπηρέτησε εκ νέου ως πρώτος Λόρδος του Ναυαρχείου στη διοίκηση του Βορρά από το 1771 έως το 1782, στην οποία αντικατέστησε τον διακεκριμένο Ναύαρχο Sir Edward Χοκ. Ο διορισμός του συνέπεσε με την κρίση στα Νησιά Φόλκλαντ, στον Ατλαντικό Ωκεανό, και την κατάληψη του Πορτ Έγκμοντ από τις ισπανικές δυνάμεις. Κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας ήταν στη διοίκηση του Ναυτικού και υποστήριξε τη στρατηγική της επικέντρωσης του βρετανικού στόλου στα ευρωπαϊκά ύδατα, για να αποτρέψει πιθανή εισβολή στην Αγγλία σε αντίθεση με το Λόρδο Germain, ο οποίος υποστήριζε ότι τα περισσότερα πλοία έπρεπε να σταλούν στη Βόρεια Αμερική. Το υπουργικό συμβούλιο ακολούθησε σε μεγάλο βαθμό την πολιτική του και διατήρησε το μεγαλύτερο μέρος του στόλου στην Μάγχη, όμως το 1779 όταν η Ισπανία εισήλθε στον πόλεμο, έδωσε στη Γαλλία, αριθμητική υπεροχή σε σχέση με το βασιλικό ναυτικό
Νησιά Σάντουιτς
Ήταν θερμός υποστηρικτής του εξερευνητή και θαλασσοπόρου Τζέιμς Κουκ και υποστήριξε τη δεύτερη και την τρίτη αποστολή του στον Ειρηνικό Ωκεανό. Ο Cook ονόμασε προς τιμήν του Νησιά Σάντουιτς, το νησιωτικό σύμπλεγμα που σήμερα αποκαλείται Χαβάη, ενώ Montague ονομάζεται νησί στα ανοικτά της νότιαανατολικής ακτής της Αυστραλίας, καθώς και τα Νησιά Σάντουιτς στο Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό και το νησί Montague στον Κόλπο της Αλάσκα. Παράλληλα με την ναυτική σταδιοδρομία διοχέτευσε μεγάλο μέρος της δράσης του στη μουσική ενέργειά του προς τη μουσική και ήταν ο προστάτης του Ιταλού βιολιστή Felice Giardini. Το 1782 αποσύρθηκε από τις δημόσιες θέσεις του.
Σάντουιτς
Επινόησε το 1762 ως πρόχειρο και γρήγορο φαγητό το Σάντουιτς, επειδή ως μανιώδης χαρτοπαίκτης δεν ήθελε να διαθέτει χρόνο για φαγητό, ή σύμφωνα με άλλη εκδοχή ο κόμης που δεν ήθελε να λερώσει τα χέρια του, έδωσε εντολή στον υπηρέτη του να βάλει ένα κομμάτι κρέας ανάμεσα σε δύο φέτες ψωμί.
Περισσότερα αφιερώματα εδώ.