Το να μεγαλώνεις παιδιά μπορεί να είναι μια ιδιαίτερα δύσκολη εμπειρία. Ακόμα και με τα γέλια, τις χαρές, τις αγκαλιές, η καθοδήγηση και η ανατροφή ενός ανθρώπου, μέσα από τα διάφορα στάδια της παιδικής ηλικίας είναι σκληρή.
Το πιο εύκολο, λοιπόν, όταν μεγαλώνεις ένα παιδί είναι να νευριάζεις και να μην συγκρατείς αυτά τα νεύρα. Και εγώ δεν μπορώ να μετρήσω πόσες φορές έχω φωνάξει και τιμωρήσει τα παιδιά μου πάνω στα νεύρα μου. Δεν φταίνε, όμως, τα παιδιά για την φύση της «δουλειάς» των γονιών. Είναι από μόνη της μία πολύ αγχώδης και απαιτητική διαδικασία.
Όταν φαίνεται, πως τα παιδιά σας αγνοούν, παραμελούν τις εργασίες τους, αδιαφορούν για όσα τους λέτε, είναι δελεαστικό και φυσιολογικό – ως ένα σημείο – να θέλετε να βάλετε τις φωνές, για να επιβάλλετε έτσι τη σωστή συμπεριφορά.
Μία μαμά, όμως, η οποία «εργάζεται» πάνω στην ανατροφή των παιδιών εδώ και 17 χρόνια, κατάφερε να κάνει το ακατόρθωτο. Να επιβάλλει τη γνώμη της, αλλά και να ηρεμήσει τα παιδιά της χρησιμοποιώντας μόνο δύο φράσεις.
Και αποκαλύπτει ποιες είναι αυτές.
«Είμαι μαμά δύο παιδιών και ξέρω, ότι είναι πολύ εύκολο να ανεβάσεις τον τόνο της φωνής σου και να ουρλιάξεις, όταν τα παιδιά σου συμπεριφέρονται με ανάρμοστο τρόπο. Αλλά υπάρχει ένας πιο αποτελεσματικός τρόπος να καταφέρετε να αντιμετωπίσετε τέτοιες καταστάσεις.
Τα παιδιά θέλουν και προσπαθούν να ευχαριστήσουν τους γονείς τους κάνοντας το σωστό, απλώς δεν είναι πάντα σε θέση να πραγματοποιήσουν αυτή την επιθυμία τους, αφού κατακλύζονται από τις παρορμήσεις τους.
Το πρώτο βήμα είναι να θυμάστε, ότι η ανάρμοστη ή η επίμονη συμπεριφορά είναι σημάδι ενός παιδιού που παλεύει με κάτι. Ακόμα και αν φαίνεται, ότι κάνει κάτι επίτηδες, ακόμα και αν έχετε επαναλάβει το ίδιο πράγμα χιλιάδες φορές, το παιδί σας στέλνει ένα μήνυμα. Κάτι συμβαίνει, το οποίο το παιδί δεν είναι σε θέση να εκφράσει.
Το δεύτερο βήμα είναι να κατέβετε στο ύψος του παιδιού και να πείτε: «Βλέπω, ότι προσπαθείς να κάνεις το καλύτερο που μπορείς αυτή τη στιγμή. Πώς μπορώ να σε βοηθήσω με αυτό;»
Αυτές οι δύο φράσεις, μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Γιατί; Επειδή ζητάτε από τα παιδιά σας να συνεχίσουν την προσπάθεια, χωρίς να τα εξευτελίζετε ή να τα κάνετε να ντρέπονται. Τους υπενθυμίζετε, απλώς, ότι μπορούν να προσπαθήσουν, μπορούν να τα καταφέρουν και, ότι εσείς είστε εκεί για να βοηθήσετε.
Αυτή δεν είναι άλλωστε και η δουλειά μας ως γονείς;
Να βοηθάμε τα παιδιά μας να βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό; Να βοηθάμε τα παιδιά μας να εξελίσσονται και να φτάνουν τους στόχους τους; Κανείς – και το ξέρετε πολύ καλά – δεν πετυχαίνει, όταν του καταδεικνύονται διαρκώς τα ελαττώματά του και τα λάθη του.
Αν συμπεριφέρομαι στο παιδί μου περιμένοντας να κάνει κάτι άσχημο, τότε αυτό θα κάνει. Αν δεν του “περάσω” το μήνυμα, ότι είμαι δίπλα του και θα το βοηθήσω να πετύχει, τι του διδάσκω πραγματικά; Ότι είναι άχρηστο; Ότι πρέπει να αλλάξει;
Όλοι μας προσπαθούμε να βρίσκουμε πάντα την καλύτερη πτυχή του εαυτού μας και να την εξελίσσουμε. Το ίδιο κάνουν και τα παιδιά μας, απλώς δεν έχουν αναπτύξει ακόμα όλα τους τα χαρακτηριστικά, όλα τα στοιχεία τους, για να μπορέσουν να κάνουν τα πάντα σωστά μόνα τους.
Ναι, δεν είναι εύκολο. Και εμείς οι γονείς δεν είμαστε τέλειοι. Όλοι μας πέφτουμε σε λάθη, αλλά είμαστε οι ενήλικες στο δωμάτιο. Αν δεν μπορούμε εμείς να ελέγξουμε τις παρορμήσεις μας, πώς περιμένουμε να το κάνει ένα παιδί;
Τα παιδιά μαθαίνουν. Τα παιδιά αγχώνονται, παλεύουν και χρειάζονται τη βοήθειά μας για να κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Μας χρειάζονται για να πιστέψουν, ότι μπορούν να τα καταφέρουν και ότι πρέπει να συνεχίσουν την προσπάθεια.
Η ανατροφή των παιδιών είναι δύσκολη υπόθεση. Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά. Είναι δύσκολο να είσαι παιδί κι όταν προσπαθούμε να διδάξουμε στα παιδιά μας να ελέγχουν τον εαυτό τους, να έχουν πίστη, να μην τα παρατούν, τότε και εμείς και τα παιδιά μας δουλεύουμε για να γίνουμε καλύτεροι!»
Πηγή: scarymommy.com, https://www.infokids.gr
Περισσότερα θέματα για γονείς εδώ.