Του Αποστόλη Ζυμβραγάκη
Παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίο ζούμε, πλανάται καιρό ένα ερώτημα μέσα μου. Γίναμε όντως άτρωτοι ή έχουμε πέσει θύμα της υπέρμετρης έπαρσής μας;
Η ζωή μας τρέχει με ταχύτατους ρυθμούς. Όλα έγιναν γρήγορα και το αργό μάς ξενίζει. Από την ώρα που η ταχύτητα έγινε δεδομένο, το ζητούμενο για τον άνθρωπο είναι η κατάκτησή της. Γρήγορο βάδισμα, γρήγορο φαγητό, γρήγορος υπολογιστής, γρήγορο τηλέφωνο, γρήγορη παραγωγή, γρήγορη κατανάλωση, γρήγορη διασκέδαση, γρήγορες σχέσεις.
Άτομα απόμακρα, αποξενωμένα, ζούμε στη σκιά των γρήγορων, σπασμωδικών κινήσεών μας. Το μυαλό εξειδικεύτηκε κι αυτό. Φόρεσε παρωπίδες και στοχεύει αποκλειστικά στην πραγμάτωση των εργασιών που του έχουν ανατεθεί. Οποιαδήποτε άλλη παρεκκλίνουσα πνευματική εργασία αποτελεί αφόρητο και περιττό βάρος, αφού κάθε άλλο παρά ταχύτητα προσφέρει. Απεναντίας, μάς καθυστερεί αδικαιολόγητα.
Σκεφτόμαστε γρήγορα. Γρήγορα και μαζικά. Αγνοώντας τις ατομικές διαφορές, μιας και επιζητούν περαιτέρω ανάλυση, άρα και χρόνο, κρίνουμε συλλήβδην, μένοντας μόνο στην εικόνα. Προσηλωμένοι στο φαίνεσθαι, αγωνιούμε να φωτογραφίσουμε το ηλιοβασίλεμα, για να το ανεβάσουμε στο διαδικτυακό μας προφίλ, κι ας μην το δούμε ποτέ με τα μάτια μας. Κάποτε, η ανθρωπότητα αξίωνε ζωή. Σήμερα, μας αρκεί να φαίνεται ότι ζήσαμε.
Η επικοινωνία ως μέσο καινοτομεί, αλλά ως πράξη είναι παρωχημένη. Η απόσταση και ο χρόνος νικήθηκε. Μαζί τους, όμως, νικήθηκε και η διαπροσωπική επαφή. Απομονωμένοι σε ένα δωμάτιο, νομίζουμε ότι επικοινωνούμε. Μα αν ανοίξουμε τα μάτια μας και δούμε πέρα από το φαινομενικό, θα καταλάβουμε ότι ξεμείναμε παρέα με μία οθόνη.
Παρασυρόμενη από τη ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, εξελίχτηκε η ανθρωπιά μας και ξέχασε τη βάση της: Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό και πολιτικό. Αυτός που μπορεί να ζήσει μακριά από ανθρώπινες κοινωνίες είναι θηρίο ή Θεός. Τι από τα δύο γίναμε; Η απάντηση είναι απλή. Είμαστε ακόμα τόσο φθαρτοί όσο τα θηρία.
Μπορεί να μην έχουμε θεϊκή υπόσταση, αλλά ως άνθρωποι έχουμε κάτι που μας ξεχωρίζει από τα άλλα πλάσματα. Έχουμε τη δυνατότητα να πλησιάσουμε τον Θεό. Αν θες να Τον πλησιάσεις, γίνε δημιουργικός. Πάρε κάτι από το μηδέν και δημιούργησε κάτι χρήσιμο για την κοινωνία. Ταυτόχρονα, αγάπα, συγχώρα και βοήθα. Κι όλα αυτά, δίχως να περιμένεις κανένα αντάλλαγμα. Πρόσεξε, όμως! Μη βιαστείς. Σε αυτήν τη διαδρομή δε χωράνε βιασύνες. Ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι μακρύς.
Για το e-didaskalia.blogspot.gr, Αποστόλης Ζυμβραγάκης, φιλόλογος.