Τρέχουν για να τα προλάβουν όλα! Για να ναι το παιδί ασφαλές και ευτυχισμένο! Να μην του λείψει τίποτα! Να ζει μέσα σε ένα περιβάλλον υπερ-προστατευμένο από κινδύνους, ατυχήματα, αποτυχίες… Πολλοί γονείς το κάνουν αυτό. Το έκαναν κι οι δικοί σας γονείς. Μήπως το κάνετε κι εσείς; Είστε πανταχού παρόντες για να προλαβαίνετε τα λάθη του;
Το παιδί με το που στέκεται στα πόδια του -αλλά και πιο πριν σταθεί και περπατήσει- αρχίζει να εξερευνά τον κόσμο. Με τα δικά του μάτια. Με τις δικές του αισθήσεις. Αφήστε το να πέσει όταν περπατήσει. Κι ας κλάψει. Είναι απολύτως φυσιολογικό! Αφήστε το να παίξει έξω. Και να λερωθεί. Και να σκοντάψει. Και να χτυπήσει! Δε θυμάστε τα πόδια σας που ήταν γεμάτα σημάδια όταν ήσασταν μικροί;
Εφηβεία. Εξετάσεις. Πανελλήνιες. Επαγγελματικός προσανατολισμός! Αφήστε το να πάρει τις αποφάσεις του. Για το δικό του μέλλον! Μην του προβάλλετε τις δικές σας ανάγκες και ανασφάλειες! Μιλάμε για το δικό του μέλλον, όχι για το δικό σας!
Και τι θα συμβεί αν… αποτύχει; Αν δεν περάσει σε καμία σχολή ή αν περάσει σε κάποια που είναι μακριά; Τι θα συμβεί αν στην πραγματικότητα δεν θέλει να περάσει πουθενά γιατί απλώς δε θέλει να σπουδάσει; Θα προσπαθήσετε να το συμβουλέψετε για το μέλλον του. Αλλά μέχρι εκεί. Το μέλλον είναι δικό του. Δικές του οι επιτυχίες. Δικές του και οι αποτυχίες.
Αν έχετε συνέχεια το παιδί σας κάτω από μια… ομπρέλα υπερπροστασίας δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρει να είναι αυτόνομο… Και στην Ελλάδα, τα ποσοστά παιδιών που δεν ενηλικιώνονται ποτέ είναι πολύ υψηλά! Τι δουλειά έχει ένας 3οάρης να ζει ακόμα με τους γονείς του; Είναι κυρίως οικονομικοί οι λόγοι, θα πείτε. Όχι μόνο… Τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον όπου λύσεις βρίσκουν πάντα οι γονείς. Οπότε, όταν έρθει η ώρα να λάβουν τις δικές τους αποφάσεις, δεν μπορούν! Μπλοκάρουν, αγχώνονται! Και έτσι έρχεται ο πανικός!
Οπότε τώρα αυτό το διάστημα προσπαθήστε να είστε κοντά στα παιδιά σας, χωρίς ωστόσο να τα πιέζετε και να τα αγχώνετε παραπάνω! Η ζωή είναι δική τους και πρέπει να το καταλάβετε! Για να μη φτάσουν 30 και 35 και είναι ακόμα μαζί σας στο σπίτι, χωρίς οικογένεια, χωρίς δικά τους παιδιά…
Ν.Κ.