Όταν ακούμε την λέξη “βραβευμένο” δίπλα στην λέξη “βιβλίο”, για πολλούς από εμάς, το μυαλό μας αποφασίζει να κάνει ένα μικρό μπλακάουτ. Επειδή είναι δυο λέξεις που, όταν μπαίνουν στην σειρά, φέρνουν άλλες λέξεις στο μυαλό: Πομπώδες. Βαρετό. Υπερβολικό. Τεράστιο.
Και, το καταλαβαίνουμε. Πολλά έργα που πλέον θεωρούνται κλασικά… δεν είναι και τόσο ευανάγνωστα, είτε επειδή είναι προϊόντα της εποχής τους και σήμερα δεν είναι εύκολο να τα εκτιμήσουμε καταλλήλως, είτε επειδή – ας το παραδεχτούμε – μερικά είναι όντως λίγο πομπώδη, υπερβολικά ή οτιδήποτε άλλο. Τα παρακάτω βιβλία, όμως, σπάνε αυτό το κλισέ. Επειδή όχι μόνο είναι εκπληκτικά, αλλά διαβάζονται νεράκι και δεν θα μας αφήσουν να ξεκολλήσουμε από την ξαπλώστρα φέτος το καλοκαίρι.
Ο τυφλός δολοφόνος, της Μάρκγαρετ Άτγουντ
Βραβευμένο με το Booker του 2000, και με την δημοτικότητα της Άτγουντ να βρίσκεται πιο ψηλά από ποτέ, λόγω της άκρως επιτυχημένης μεταφοράς του The Handmaid’s Tale στην μικρή οθόνη, ήρθε η ώρα να ανακαλύψουμε (ξανά) και τις άλλες δουλειές της. Ένα μυθιστόρημα μέσα σε μυθιστόρημα, μια πρωταγωνίστρια που ψάχνει απελπισμένα να ενώσει τα κομμάτια, μέσα από κώδικες ανύπαρκτους, ή φανταστικούς.Η Καρδερίνα, της Ντόνα Ταρτ
Βραβεύτηκε με το Πούλιτζερ για το 2014, και είναι μια καθηλωτική ιστορία ενηλικίωσης, σκοτεινών, λάθος στροφών στην ζωή μας, αλλά και βαθιάς προσμονής για κάτι που δεν είμαστε σίγουροι ότι θα φτάσει ποτέ. Φτάνουμε, όμως, στις ιδέες του έρωτα, της ταυτότητας αλλά και του να ξαναγράφουμε οι ίδιοι την ταυτότητα και την αφήγησή μας—και όλα αυτά στο πλαίσιο μιας ιστορίας που δεν θα σας αφήσει να πάρετε ανάσα από το σασπένς.Ο Κόσμος της κυρίας Όλιβ, της Ελίζαμπεθ Στράουτ
Μεταφέρθηκε στην μικρή οθόνη από το HBO, κερδίζοντας επιπλέον βραβεία—αλλά η αρχή έγινε όταν κατέκτησε το Πούλιτζερ για το 2009. Μια γυναίκα που άλλοτε ξεσπάει με υπέρμετρο συναισθηματισμό για τα δεινά μιας γενικευμένης ιδέας της ανθρωπότητας, και άλλοτε εμφανίζεται παγωμένη στις μικρές, καθημερινές μάχες που δίνουν οι κοντινοί της άνθρωποι. Που θα προσπαθήσει να ανακαλύψει τον εαυτό της, και τον αληθινό κόσμο γύρω της. Οι ώρες, του Μάικλ Κάνινγκχαν
Πούλιτζερ το 1999, και μερικές δεκάδες βραβεία (μαζί με ένα Όσκαρ) για την κινηματογραφική του μεταφορά το 2002, και τρεις ιστορίες φαινομενικά άσχετες, μα τόσο βαθιά συνδεδεμένες. Τρεις γυναίκες που νιώθουν ότι τίποτα δεν είναι αρκετό—στον κόσμο, στους άλλους ανθρώπους, και στον εαυτό τους. Η ήσυχη, καταπιεσμένη απόγνωση που βιώνουν οι γυναίκες και οι ώρες που δεν φαίνονται να περνούν, είτε μιλάμε για εκατό χρόνια πριν, είτε για σήμερα.Ο Κάφκα στην ακτή, του Χαρούκι Μουρακάμι
Λατρεμένος όσο λίγοι από το ελληνικό, αλλά και από το παγκόσμιο κοινό, ο Μουρακάμι δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι ένας συγγραφέας που καταφέρνει να λέει ιστορίες βαθιά ανθρώπινες, ντύνοντάς τις με τις πιο σουρεαλιστικές λεπτομέρειες. Γάτες που μιλούν και ψάρια που πέφτουν από τον ουρανό. Ψυχές που δεν αρκούνται στα δεσμά του σώματος. Βραβεύτηκε με το Παγκόσμιο Βραβείο Φαντασίας για το 2006.Πάρα πολλή ευτυχία, της Άλις Μανρό
Η Άλις Μανρό θεωρείται η συγγραφέας που έφερε την επανάσταση στο πώς γράφεται το σύγχρονο διήγημα. Έχει τιμηθεί δύο φορές για το συνολικό της έργο, με το Man Booker International Prize του 2009 και με το Νόμπελ Λογοτεχνίας του 2013. Δέκα διηγήματα που φέρνουν στο φως τις βαθύτερες σκέψεις και αντιδράσεις, και δείχνουν με πόσο απρόβλεπτους τρόπους οι άνθρωποι προσαρμόζονται στις ζωές τους που – τι άλλο να κάνουν; – αλλάζουν. Θ.Δ., http://www.in2life.gr
Περισσότερα θέματα για βιβλία εδώ.