Τα βασανιστήρια, στα μπουντρούμια της Ασφάλειας και το ΕΑΤ-ΕΣΑ, (Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα- Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας), αποτελούν τη μελανότερη είκονα, της σύγχρονης ιστορίας μας, μετά τον εμφύλιο.
Χιλιάδες πολίτες, κυρίως νέοι, πέρασαν το κατώφλι του κολαστήριου, της ΕΑΤ-ΕΣΑ, βασανίστηκαν, αναγκάστηκαν να ομολογήσουν πράγματα, που δεν είχαν διαπράξει. 89000 κρατούμενοι, χωρίς ένταλμα, χωρίς κατηγορίες. Κάθε έννοια δημοκρατιάς, είχε καταργηθεί. Κοινό μυστικό, όποιος εξαφανιζόταν, βασανιζόταν στη ΕΑΤ-ΕΣΑ, χωρίς κανείς να ξέρει την πορεία της υγείας του.
Τα βασανιστήρια, με επιστημονικές μεθόδους, χωριζόταν σε προσφορικά και σωματικά.
Ξεκινούσαν με απείλες, προς αυτούς, αλλά και για τις οικογένειες τους. Τους αφήναν να ακούνε, τους υπόλοιπους συγκρατούμενους του,να σπαράζουν από τον πόνο.
Αν δεν έσπαγαν, προχωρούσαν στα σωματικά βασανιστήρια. Το γνωστότερο από όλα, η φάλαγγα. Δεμενός σε μια καρέκλα, ο κρατούμενος δεχόταν χτυπήματα στα πέλματα, μέχρι να χάσει τις αισθήσεις του. Όσοι γνωρίζουν, ο πόνος μένει για μέρες.
Ακολουθούσε ο πνιγμός, όπου ο κρατούμενος δεμένος ανάποδα, δεχόταν μεγάλες ποσότητες νερού, μέχρι να νιώσει ότι πεθαίνει, από πνιγμό.
Οι ζημιές στους πνεύμονες, σε πολλές περιπτώσεις μόνιμες.
Τα βασανιστήρια με τεχνικά μέσα, ήταν το τελικό τους όπλο. Ηλεκτροσόκ στα ευαίσθητα σημεία, όπως πόδια, χέρια, λαιμός, γεννητικά όργανα. Χρήση μέγγενης που πιέζει το κεφάλι, εκτόξευση υπό πίεση νερού στον πρωκτό ή στο αιδοίο.
Ακόμα και σήμερα, πολλοί κρατούμενοι, πάσχουν από μόνιμες αυπνίες, ή υπερευαισθησία σε ήχους. Ακολουθεί μαρτυρία σοκ, από έναν κρατούμενο της δικτατορίας.
Περισσότερα αφιερώματα εδώ.