Είναι τα φώτα λαμπερά και διώχνουν το σκοτάδι;
Ή μήπως είν' η αγκαλιά, της μάνας σου το χάδι;
Είναι το δώρο που 'φεραν σε μια σακούλα ωραία;
Ή μήπως είν' η συντροφιά, το γέλιο, η παρέα;
Είναι η ώρα για ποτό, φαΐ και φασαρία;
Ή μήπως μέρα ιερή για την Ορθοδοξία;
Είναι ο χρόνος που 'θελες να πάψεις τη δουλειά σου;
Ή μήπως είναι ο καιρός να βρεις την ανθρωπιά σου;
Είναι το χρήμα που 'ρχεται και φεύγει σε στολίδια;
Ή μήπως τώρα ευκαιρείς να δεις μες τα σκουπίδια;
Να δεις καλά, προσεκτικά, κάτι βαθιά να λάμπει,
τον παιδικό σου εαυτό σε δάση και σε κάμπη.
Και σαν τον εύρεις, κράτα τον και δώσ' του έναν καθρέφτη,
να δει το πριν και το μετά, τον γνήσιο, τον ψεύτη.
Αποστόλης Ζυμβραγάκης.
Περισσότερα έργα μου εδώ.