Τι μπορούμε να κάνουμε, όταν τα παιδιά στριγγλίζουν και τσιρίζουν κάθε φορά που «θέλουν» κάτι;
Ειδικά όταν είμαστε σε δημόσιους χώρους, το παιδί καταφεύγει σε αυτό τον τρόπο πίεσης πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι στο σπίτι, γιατί καταλαβαίνει ότι θα υποκύψετε πιο εύκολα σε αυτό που θέλει, για χάρη της ψυχικής υγείας των ανυποψίαστων παρευρισκομένων.
Συνήθεις πρακτικές αλλά μάλλον αναποτελεσματικές είναι:
- να τσιρίζουμε κι εμείς προσπαθώντας να επιβληθούμε σκεπτόμενοι ότι πρέπει να διαφυλάξουμε και το κύρος μας μπροστά στους ξένους
- να υποχωρούμε εξαπολύοντας παράλληλα μία μεγάλη απειλή τύπου «Έχε χάρη τώρα, αλλά θα το πληρώσεις μετά πολύ ακριβά»
- να επιχειρούμε να αποσπάσουμε την προσοχή του παιδιού τάζοντας ή προσφέροντας κάτι άλλο
- να αγνοούμε τις τσιρίδες και το κλάμα του παιδιού αποφασισμένοι να μην υποκύψουμε αυτή τη φορά, αδιαφορώντας για τα βλέμματα των γύρω μας που απομακρύνονται ενοχλημένοι
Το ζητούμενο όμως είναι να εδραιώσουμε έναν κώδικα επικοινωνίας που θα επιτρέπει στο παιδί να διεκδικεί, χωρίς να καταφεύγει στην τσιρίδα/κλάμα, πρακτική που συχνά εμπλουτίζει… με το να χτυπιέται στο πάτωμα. Γι’ αυτό σας προτείνουμε τα εξής:
Μην επιτρέπετε στο παιδί να ζητά κάτι στριγγλίζοντας. Δείξτε του ότι προϋπόθεση για να ασχοληθείτε με το τι θέλει είναι να μιλά ήρεμα. Γι’ αυτό:
- κατ’ αρχήν κάθε φορά που το παιδί ζητά κάτι με κλάματα και φωνές θα πρέπει ήρεμα και με φυσικότητα να του ζητάτε να πει αυτό που θέλει «χωρίς φωνές, αργά και ήρεμα». Καλό είναι να πλησιάσετε το παιδί, να το αγγίξετε και να το κοιτάξετε στα μάτια με κατανόηση. Έτσι, το βοηθάτε να καταλάβει ότι δεν σας έχει «απέναντι» και ότι για να προχωρήσει η κουβέντα-διαπραγμάτευση, πρέπει να εγκαταλείψει τις φωνές/κλάμα. Π.χ. «Προσπαθώ να καταλάβω τι λες, αλλά δεν σε ακούω. Πες το μου πάλι ήρεμα και καθαρά.»
- Αποφύγετε εκφράσεις/αντιδράσεις που θα το «ερεθίσουν/προκαλέσουν», γιατί π.χ. θα το προσβάλλουν. Δηλαδή μην λέτε με ύφος εκνευρισμένο και επικριτικό «Μίλα κανονικά, παιδί μου!» ούτε να μιμείστε κοροϊδευτικά το παιδί «Θέλωω… ααα… να φάω μπισκότααααα!». Δείξτε του απλά και φυσικά πώς μιλάμε για να γίνουμε κατανοητοί από τους άλλους.
Μείνετε σταθεροί στην αρχική σας άρνηση, αλλά διατυπώστε την με συγκατάβαση. Όταν πρέπει να δώσετε αρνητική απάντηση σε αυτό που σας ζητά το παιδί, καλό είναι να ξεκινήσετε την πρότασή σας με τρόπο συγκαταβατικό, αλλά χωρίς να αφήνετε περιθώρια για διαπραγμάτευση.
- Αυτό γίνεται με το να θεμελιώσετε την άρνησή σας σε κάποιον κανόνα που έχετε θέσει. Π.χ.: «Καταλαβαίνω ότι θα ήθελες κι άλλο παγωτό, αλλά έχουμε πει ότι τρώμε μόνο 1 την ημέρα. Οπότε θα φας παγωτό αύριο πάλι.»
- Μην υποχωρείτε ύστερα από λίγα λεπτά ή ακόμα και 1 ολόκληρη ώρα γκρίνιας. Το σύνηθες λάθος είναι ότι αφού πούμε στο παιδί «ΟΧΙ», μετά από λίγο το ξανασκεφτόμαστε και υποχωρούμε. Το παιδί θεωρεί αυτομάτως ότι έχει πετύχει αυτό που ήθελε χάρη στην επίμονη γκρίνια του. Έτσι, την επόμενη φορά θα γκρινιάξει ακόμα περισσότερο.
- Μια καλή τεχνική για να περιορίσετε-αποφύγετε τις γκρίνιες σε δημόσιους χώρους είναι να κάνετε στο παιδί τις αναγκαίες εξηγήσεις εκ των προτέρων. Π.χ.: «Θα πάμε στο σούπερ-μάρκετ. Μπορείς να ζητήσεις να πάρουμε 1 πράγμα μόνο, ό,τι και να είναι αυτό.», «Θα πάμε στην εκκλησία. Πώς συμπεριφερόμαστε στην εκκλησία, θυμάσαι; Μιλάμε σιγά και μόνο όταν είναι ανάγκη.».
Ζητάτε από το παιδί να συμφωνήσει σε αυτούς τους κανόνες και μάλιστα να τους επαναλάβει (π.χ. «Για πες πώς συμπεριφερόμαστε στην εκκλησία;»). Έτσι, θέτετε το πλαίσιο ώστε το παιδί να δεχθεί την άρνησή σας πιο εύκολα, αφού θα είναι συνεπής με αυτά που έχετε συμφωνήσει εκ των προτέρων και τους γενικούς κανόνες συμπεριφοράς που ακολουθείτε στην οικογένειά σας.
Μην συνοδεύετε το όχι σας με απειλές που είναι προφανές ότι δεν θα τηρήσετε. Η συνηθέστερη απειλή που εξαπολύουμε είναι «Θα φύγουμε αυτή τη στιγμή, εάν συνεχίσεις», κάτι που όμως δεν κάνουμε σχεδόν ποτέ!
- Ακόμα και όσοι γονείς αποφεύγουν αυτή την παγίδα, συνήθως λένε στο παιδί ότι το αποτέλεσμα της συμπεριφοράς του θα είναι να χάσει κάποιο προνόμιο/παιχνίδι από… την επόμενη κιόλας μέρα, κάτι που συνήθως έχει ξεχαστεί μέχρι το άλλο πρωί.
- Όταν το παιδί δεν πείθεται να σταματήσει να τσιρίζει και να απαιτεί αυτό που θέλει, είναι προτιμότερο να ακολουθήσουμε τη μέθοδο που προτείνουμε στην ενότητα «Πειθαρχημένα παιδιά χωρίς καβγάδες». Δηλαδή κάνουμε στο παιδί ερωτήσεις με τις οποίες το κατευθύνουμε να αυτοπειθαρχήσει (Π.χ.: «Θέλεις να ξαναέρθεις μαζί μου στο σούπερ μάρκετ; Θέλεις να ξαναέρθεις; Τι πρέπει να κάνεις για να σε ξαναπάρω μαζί μου; Να μη φωνάζεις και να διαλέξεις ένα μόνο πράγμα, παιχνίδι ή φαγητό»)
Κρατήστε την ψυχραιμία σας και μην συμπεριφέρεστε με τον τρόπο που λέτε στο παιδί να μην συμπεριφέρεται. Δηλαδή μην στριγγλίζετε και μην υψώνετε τον τόνο της φωνής, όταν το μαλώνετε ή γενικώς διαφωνείτε. Ο τόνος της φωνής σας πρέπει να είναι ήρεμος. Απλώς θα πρέπει αυτό τον τρόπο επικοινωνίας να τον εφαρμόζετε όσο το δυνατόν πιο σταθερά. Εάν όταν είστε στο σπίτι, συνηθίζετε να φωνάζετε στο παιδί και να απορρίπτετε απότομα και χωρίς πολλές εξηγήσεις αυτό που θέλει (Π.χ. «Είπα ΌΧΙ!!!! ΤΕΛΟΣ!»), είναι προφανές ότι, εάν σε δημόσιους χώρους υιοθετείτε ένα ήρεμο και εκλεπτυσμένο τρόπο, ισοδυναμεί με το να μιλάτε στο παιδί κινέζικα. Το παιδί αντιλαμβάνεται τις διαφορές και θα προσπαθήσει να σας πείσει μέχρι να δει μπροστά του τον δικό σας γνώριμο τρόπο.
Γενικές συμβουλές!
Μην ξεχνάτε ότι για να εκπαιδεύσουμε το παιδί σε σωστούς τρόπους επικοινωνίας και διεκδίκησης, πρέπει:
- Να αφιερώνουμε χρόνο με το παιδί στο σπίτι και να μην περιμένουμε να βρεθούμε έξω και ενώπιον άλλων για να ασχοληθούμε με το να το εκπαιδεύσουμε και να του βάλουμε όρια.
- Να είμαστε συνεπείς και να μην συμπεριφερόμαστε διαφορετικά στο σπίτι και διαφορετικά εκτός παρουσία άλλων, γιατί το παιδί αντιλαμβάνεται ότι αλλάζουν οι κανόνες και εφαρμόζει την ίδια τακτική.
- Nα λαμβάνουμε υπόψη και την ιδιαίτερη κατάσταση του παιδιού (π.χ. όταν είναι κουρασμένο, νυστάζει, πεινάει κλπ. είναι σύνηθες να γκρινιάζει και να δυσκολεύεται να «συνεργαστεί»). Στην περίπτωση αυτή δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να του επιβληθούμε ή να το εκπαιδεύσουμε παρά να το ηρεμήσουμε αγκαλιάζοντάς το και να φροντίσουμε να καλύψουμε τη βασική ανάγκη π.χ. της πείνας ή της νύστας.
Πηγή: www.parentbook.gr