Είμαστε ένα μεγάλο θέατρο.
Οι θεατές πληρώνουν.
Ο θίασος πληρώνεται.
Στο τέλος, όμως, θα γίνει το ταμείο.
Η παράσταση διαρκεί μιαν ορισμένην ώρα.
Ύστερα η αυλαία κι οι μάσκες πέφτουν.
Το τέλος έρχεται, να γίνει το ταμείο.
Οι θεατές τον θίασο κρίνουν στο χειροκρότημα.
Στα χέρια κάθε θεατή η κρίση του θιάσου.
Στα χέρια κάθε θεατή η χρήση του ταμείου.
Μα όποιος μένει αμέτοχος στο τέλος του θεάτρου
την αίσθηση της πλήρωσης ποτέ δεν θα την εύρει.
Κι αν κάποιος κάπως βιάστηκε να κλείσει το ταμείο
τουλάχιστον την κρίση του να έχει ανοιχτή.
Γιατί αέναο ορίζεται το θέατρο που είμαστε,
οι παραστάσεις δεν διακόπτονται ούτε για μια στιγμή.
Μπορεί το έργο να παραμένει ίδιο,
μ' αλλάζουν θίασος και θιασώτες.
Γι' αυτό τη σκέψη διεύρυνε και άκου
τα γνώριμα τα λόγια σε παραλλαγή.
Κρίνε λοιπόν το θέατρο, μα όμως μην ξεχάσεις
τη θέση κατοχύρωσε, μ' αγώνα και πυγμή.
Γιατ' ένα είναι σίγουρο σ' αυτήν εδώ την πλάση
πως θέατρο μεγάλο είμαστε κι εμείς.
Αποστόλης Ζυμβραγάκης, Ιανουάριος 2019.
Περισσότερα έργα μου εδώ.