Ω χρόνε πανδαμάτορ, ατέρμονη ισχύς,
ακόρεστη η δίψα, ο πόνος σου οξύς.
Τη σάρκα κατατρώγεις, τον νου τον κυβερνάς
και όλους τους εφθείρεις, ποτέ σου δε λυγάς.
Τι τάχα να κορέσει την πείνα σου αυτή
και νηστικός να μείνεις, έστω για μια στιγμή.
Ν' αφήσεις το κορμί, τη σκέψη στο μυαλό
να ζήσουν ως τη μέρα που πουν ευχαριστώ.
Ευχαριστώ που μ' άφησες, ω χρόνε δαμαστή,
χορτάτος να κινήσω στον δρόμο τον μακρύ.
Αποστόλης Ζυμβραγάκης, Ιανουάριος 2019.
Περισσότερα έργα μου εδώ.