Εσύ, που με μεγάλωσες τόσο σκληρά με τον δικό σου δίκαιο τρόπο.
Εσύ, που με άφησες μόνη μου στις δυσκολίες από μικρή, για να τα καταφέρω στον σκληρό κόσμο του αύριο.
Εσύ, που με κυνηγούσες να με χτυπήσεις για να κρύψεις τα λάθη σου. Να τα ξεχάσω ή να μην τα μαρτυρήσω.
Εσύ, που έκανες τόσα σφάλματα και πέρασα χρόνια προσπαθώντας να απαλύνω τις πληγές που μου άνοιξες στα πρώιμα χρόνια μου.
Εσύ, που μου έδειξες τον ήλιο μέσα μου αλλά με βύθισες και στο σκοτάδι.
Εσύ, ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν υπεροχος γονιός, η μάνα μου, ο πατέρας μου.
Εσύ, που με μεγάλωσες με τόση αγάπη και με όλα τα χάδια του κόσμου.
Εσύ, που με έμαθες να μην με νοιάζει η γνώμη των άλλων παρά μόνο της καρδιάς μου το κάλεσμα.
Σε εσένα πατέρα. Σε εσένα μητέρα οφείλω όλα όσα είμαι, όλα όσα ακόμα μπορώ να γίνω.
Και τώρα που είμαι και εγώ γονιός κατάλαβα πως πάλευες στην πλάνη της ζωής να είσαι και εσύ ευτυχισμένη μητέρα.
Μάθαινες και εσύ μαζί μου, πατέρα. Ενώ εγώ, ώντας παιδί ακόμα, πίστευα πως τα ηξερες ήδη όλα, έτσι μεγάλος και σπουδαίος που φάνταζες στα μάτια μου.
Πίστευα πως πάντα θα είσαι το λιμάνι μου όταν με έπνιγαν τα κύματα. Αλλά κάποιες φορές και εσύ χαροπαλεύες στις συμφορές της ζωής και δεν ήσουν όσο δυνατή θα ήθελα, όσο άξιος περίμενα.
Τώρα όμως πια κατάλαβα.
Σ´ ευχαριστώ για όλα όσα ήσουν και για όλα όσα δεν μπόρεσες να είσαι. Σου ζητάω συγνώμη για τις απαιτήσεις που είχα και για όλα όσα σου χρέωσα.
Σήμερα εγώ με την σειρά μου, μεγαλώνω μαζί με τα παιδιά μου και κάνω λάθη. Λάθη από τα οποία μαθαίνω και προσπαθώ να γίνομαι όλο και καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος γονέας. Για να μπορέσουν να γίνουν τα παιδιά μου ευτυχισμένοι, άξιοι άνθρωποι, μέσα από το παράδειγμα.
Εξηγώ στα παιδιά μου πως δεν είμαι τέλεια. Πως κάποιες φορές εκείνα γνωρίζουν πιο καλά από εμένα, καθώς η ψυχούλα τους είναι πιο φωτεινή, πιο καθαρή, αφού ακόμα δεν τις έχει αγγίξει το σκοτάδι.
Κι όταν βλέπω στο πέρασμα του χρόνου, μέσα από το σκληρό ταξίδι της ζωής, στα εγγόνια σας, να δίνετε όλα όσα δεν μπορέσατε να δώσετε σε εμένα, κλαίω, κρυφά. Πλημμυρίζουν τα μάτια μου από δάκρυα ευτυχίας.
Εκεί που ο ένας κύκλος της ζωής διαδέχεται τον άλλον, η αγάπη τους ενώνει. Οι οικογενειακοί δεσμοί είναι οι μόνοι που μπορούν να έχουν στάλες ανιδιοτέλειας. Κάτι που μεταμορφώνει την αγάπη αυτή σε κινητήριο δύναμη να ξεπερνά και να συγχωρεί τα πάντα.
Επειδή τα παιδιά κυοφορούν τους γονείς τους, οφείλουμε όλοι μας να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Όσο υπάρχουμε στον κόσμο αυτόν, να μην σταματάμε να εξελισσόμαστε και να προσπαθούμε. Να είμαστε ανοιχτοί στην αγάπη, να θεσπίσουμε σωστή επικοινωνία με τα παιδιά μας, να ακούμε, να μαθαίνουμε, να μετανιώνουμε, να συγχωρούμε, να αγκαλιάζουμε. Ώστε να μην επαναλάμβανονται λάθη γονέων.
«Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά.
Είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της.
Έρχονται μέσα από σας, μα δεν έρχονται από εσάς.
Και παρότι είναι μαζί σας, δεν σας ανήκουν.
Μπορείτε να τους προσφέρετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας.
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορείτε να στεγάζετε το σώμα τους, αλλά όχι την ψυχή τους.
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στον οίκο του αύριο, που δεν μπορείτε να επισκέπτεστε, ούτε καν στα όνειρά σας.
Μπορείτε να πασχίζετε να τους μοιάσετε, αλλά μην επιδιώξετε να τα κάνετε να σας μοιάσουν.
Γιατί η ζωή δεν οπισθοχωρεί, ούτε καθυστερεί στο χθες.
Είστε τα τόξα με τα οποία τα παιδιά σας, σαν ζωντανά βέλη, εκτοξεύονται.»
Είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της.
Έρχονται μέσα από σας, μα δεν έρχονται από εσάς.
Και παρότι είναι μαζί σας, δεν σας ανήκουν.
Μπορείτε να τους προσφέρετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας.
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορείτε να στεγάζετε το σώμα τους, αλλά όχι την ψυχή τους.
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στον οίκο του αύριο, που δεν μπορείτε να επισκέπτεστε, ούτε καν στα όνειρά σας.
Μπορείτε να πασχίζετε να τους μοιάσετε, αλλά μην επιδιώξετε να τα κάνετε να σας μοιάσουν.
Γιατί η ζωή δεν οπισθοχωρεί, ούτε καθυστερεί στο χθες.
Είστε τα τόξα με τα οποία τα παιδιά σας, σαν ζωντανά βέλη, εκτοξεύονται.»
Kahlil Gibran