Μετανάστης 2019 μ.Χ. - Αποστόλης Ζυμβραγάκης

Μην κλαις, μάνα, μην κλαις
μόνο βοήθα με να κλείσω τη βαλίτσα
έχει παραφορτωθεί με όνειρα κι ελπίδες
και δυσκολεύομαι να τη σφραγίσω.

Μην κλαις, μάνα, μην κλαις
τα χελιδόνια πέταξαν και 
δε φάνηκαν εδώ και χρόνια
θα πάω να τα βρω.

Μην κλαις, μάνα, μην κλαις
χειμώνας ανελέητος επικρατεί
το δάκρυ σου γίνεται κοφτερός πάγος
σκίζει το κορμί και μου παγώνει την καρδιά.

Μην κλαις, μάνα, μην κλαις
τα σύνορα δεν υπάρχουν πια
ο χρόνος καταργήθηκε
θα μ' αντικρίζεις κάθε μέρα.

Μην κλαις, μάνα, μην κλαις
βοήθα με, έστω και την ύστατη στιγμή
κλείσε μόνο τη βαλίτσα
θα χάσω το αεροπλάνο.

Μην κλαις, μάνα, μην κλαις
βγάλε ένα όνειρο
αφαίρεσε και μια ελπίδα
ίσως έτσι κλείσει.

Περίεργο, μάνα, περίεργο
δεν μπορώ να φύγω 
γεμάτος όνειρα κι ελπίδες.
Πώς ν' αναχωρήσω με άδεια τη βαλίτσα;

Και τώρα, μάνα, που δεν κλαις
κλάψε, μάνα, κλάψε.
Εδώ θα κάτσω ευλαβικά
να γεύομαι την πίκρα.

Κλάψε, μάνα, κλάψε,
δεν έμεινε να γευτώ 
ούτε μια γλυκιά στιγμή
τάισέ με τ' αλμυρό σου δάκρυ.

Κλάψε, μάνα, κλάψε
δάκρυ κυλά στις φλέβες μου
μην με αφήνεις μόνο μου
κλάψε κι εσύ παρέα.

Εδώ θα μείνω, μάνα
δεν έχει φτερά για εμένα
εδώ θα σέρνομαι στη γη
μέχρι να πνιγώ απ' τα ίδια μας τα δάκρυα.

Αποστόλης Ζυμβραγάκης, Μάρτιος 2019.

Περισσότερα έργα μου εδώ.