Τη μέρα που εγώ γιόρταζα μου είπες το αντίο
με ένα δώρο, μια ευχή κι ένα πικρό φιλί.
Εγώ ονειρευόμουνα μία ζωή για δύο
κι εσύ στα δύο χώρισες ετούτη τη ζωή.
Και από τότε στις γιορτές φοράω μόνο μαύρα
για να θυμάμαι πιο καλά την τελευταία ευχή
να έχω πάντα θετική της ζωής την αύρα
μα φεύγοντας μου έκλεψες τη γελαστή πτυχή.
Το μαύρο το πουκάμισο που πήρες στη γιορτή μου
καρφώθηκε κατάσαρκα δεν λέει πια να βγει.
Φωτίζει με το χρώμα του τη μαύρη τη ζωή μου
που απ' όταν εσύ έφυγες άσπρο δεν έχει δει.
Το μαύρο το πουκάμισο είναι η συντροφιά μου
το τελευταίο δώρο σου που μόνιμα φορώ.
Για να εχω πάντα πάνω μου ζεστή παρηγοριά μου
το άρωμα που φόραγες σαν είπες σ' αγαπώ.
Κάθε που έρχεται γιορτή ελπίζω θα ξανάρθεις
έστω για λίγο, ένα λεπτό, πάλι να ευχηθείς.
Το μαύρο από πάνω μου να 'ρθεις και να το βγάλεις
και μ' άσπρο χρώμα μέσα σου καρδιά μου να ντυθείς.
Μα εσύ ποτέ δεν φαίνεσαι, μόνος μου το γιορτάζω
με δάκρυ, πόνο, τσιγαριά κι ένα πικρό ποτό.
Που ζεις χαρούμενες στιγμές σίγουρα το θαυμάζω
αφού εγώ μακριά σου εδώ μόνιμα πια πονώ.
Το μαύρο το πουκάμισο που πήρες στη γιορτή μου
καρφώθηκε κατάσαρκα δεν λέει πια να βγει.
Φωτίζει με το χρώμα του τη μαύρη τη ζωή μου
που απ' όταν εσύ έφυγες άσπρο δεν έχει δει.
Το μαύρο το πουκάμισο είναι η συντροφιά μου
το τελευταίο δώρο σου που πάντα το φορώ.
Για να εχω πάντα πάνω μου ζεστή παρηγοριά μου
το άρωμα που φόραγες σαν είπες σ' αγαπώ.
Αποστόλης Ζυμβραγάκης
Περισσότερα έργα μου εδώ.
με ένα δώρο, μια ευχή κι ένα πικρό φιλί.
Εγώ ονειρευόμουνα μία ζωή για δύο
κι εσύ στα δύο χώρισες ετούτη τη ζωή.
Και από τότε στις γιορτές φοράω μόνο μαύρα
για να θυμάμαι πιο καλά την τελευταία ευχή
να έχω πάντα θετική της ζωής την αύρα
μα φεύγοντας μου έκλεψες τη γελαστή πτυχή.
Το μαύρο το πουκάμισο που πήρες στη γιορτή μου
καρφώθηκε κατάσαρκα δεν λέει πια να βγει.
Φωτίζει με το χρώμα του τη μαύρη τη ζωή μου
που απ' όταν εσύ έφυγες άσπρο δεν έχει δει.
Το μαύρο το πουκάμισο είναι η συντροφιά μου
το τελευταίο δώρο σου που μόνιμα φορώ.
Για να εχω πάντα πάνω μου ζεστή παρηγοριά μου
το άρωμα που φόραγες σαν είπες σ' αγαπώ.
Κάθε που έρχεται γιορτή ελπίζω θα ξανάρθεις
έστω για λίγο, ένα λεπτό, πάλι να ευχηθείς.
Το μαύρο από πάνω μου να 'ρθεις και να το βγάλεις
και μ' άσπρο χρώμα μέσα σου καρδιά μου να ντυθείς.
Μα εσύ ποτέ δεν φαίνεσαι, μόνος μου το γιορτάζω
με δάκρυ, πόνο, τσιγαριά κι ένα πικρό ποτό.
Που ζεις χαρούμενες στιγμές σίγουρα το θαυμάζω
αφού εγώ μακριά σου εδώ μόνιμα πια πονώ.
Το μαύρο το πουκάμισο που πήρες στη γιορτή μου
καρφώθηκε κατάσαρκα δεν λέει πια να βγει.
Φωτίζει με το χρώμα του τη μαύρη τη ζωή μου
που απ' όταν εσύ έφυγες άσπρο δεν έχει δει.
Το μαύρο το πουκάμισο είναι η συντροφιά μου
το τελευταίο δώρο σου που πάντα το φορώ.
Για να εχω πάντα πάνω μου ζεστή παρηγοριά μου
το άρωμα που φόραγες σαν είπες σ' αγαπώ.
Αποστόλης Ζυμβραγάκης
Περισσότερα έργα μου εδώ.
