Δίπλα μας γεννιούνται παιδιά
σε ερείπια
βομβαρδισμένων μαιευτηρίων.
Μεγαλώνουν βυζαίνοντας αίμα
από τα στήθια
των νεκρών μητέρων τους.
Παίζουν με ματωμένες σφαίρες
εμποτισμένες από τα σώματα
των σκοτωμένων πατέρων τους.
Μαθαίνουν τα πρώτα τους γράμματα
διαβάζοντας ημερήσια κηδειόχαρτα
με την ελπίδα να μη βρουν εκεί
τον αγνοούμενο αδερφό τους.
Δίπλα μας πνίγονται παιδιά
σε θάλασσα πλαστής ελπίδας,
ακίβδηλου υγρού νεκροταφείου
απεγνωσμένων ψυχών.
Ευτυχώς, δίπλα μας.
Κι έτσι, ατάραχοι
γυρίζουμε την πλάτη και το βλέμμα
ατενίζοντας ανέμελοι προς την άλλη μεριά
και συνεχίζουμε την ονειροπόληση
της δυτικής ευδαιμονίας.
