Για αρχή να πούμε πως καθένας έχει ανησυχίες και προβληματισμούς που αφορούν την οικογένεια. Μερικές φορές οι γονείς και τα παιδιά χάνουν την ουσιαστική τους επικοινωνία, πράγμα στενάχωρο. Ας δούμε όμως τα λάθη που γίνονται και πως μπορούμε να τα διορθώσουμε.
Πιθανά λάθη
- Δεν ακούτε.
Δηλαδή, τυπικά ακούτε, ουσιαστικά όμως όχι. Έχετε ήδη στο μυαλό σας την απάντηση και δεν ακούτε με προσοχή αυτό που σας λέει το παιδί. Προσπαθήστε να μάθετε να ακούτε το παιδί σας με όλη σας την προσοχή και όλες σας τις αισθήσεις. Όταν συμβεί αυτό, παρατηρήστε πως νιώθει, αφουγκραστείτε αυτό που δεν σας λέει, καθώς αυτό είναι το πιο σημαντικό και μην βιαστείτε να απαντήσετε.
- Δίνετε συμβουλές: Αν αναρωτιέστε τι κακό έχει το να δίνεις συμβουλές, θα σας πω το εξής. Υπάρχουν τρία αρνητικά πιθανά επακόλουθα στο να δίνετε συμβουλές που ίσως να μην έχετε σκεφτεί. Αν δώσετε στο παιδί σας μια συμβουλή και δεν την ακολουθήσει, θα φοβάται να σας το πει. Αν την ακολουθήσει και πετύχει, θα αισθάνεται πως έχει ανάγκη τις συμβουλές σας για να πετυχαίνει και μόνο του δεν μπορεί να τα καταφέρει. Αν ακολουθήσει τη συμβουλή και δεν πετύχει, τότε θα φαίνεστε ανόητοι και δεν θα σας ξανακούσει. Αφήστε λοιπόν στην άκρη τις συμβουλές και καθοδηγήστε το παιδί, ώστε να βρει την λύση στο πρόβλημά του, μόνο του.
- Επικρίνετε και βάζετε ταμπέλες. Όταν έρχεστε αντιμέτωποι με μια απαιτητική κατάσταση και ταυτόχρονα πρέπει να διαχειριστείτε και τα δικά σας συναισθήματα αλλά και την κούρασή σας, είναι πολύ εύκολο να ξεστομίσετε λόγια που πληγώνουν την αυτοεκτίμηση των παιδιών σας και δημιουργούν ένταση στη σχέση σας.
Είναι σημαντικό να καλλιεργήσετε ένα έδαφος που επιτρέπει λάθη και από τις δυο μεριές. Η αμοιβαία κατανόηση είναι το κλειδί για τις σχέσεις.
Μια σκέψη που βοηθάει:
Αποδέχομαι το παιδί μου γι’ αυτό που είναι και όχι έτσι όπως εγώ θα ήθελα να είναι, αποδέχομαι το συναίσθημά του όποιο κι αν είναι.
Αντίστοιχα,
Αποδέχομαι τον γονιό μου γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που εγώ θα ήθελα να είναι, αποδέχομαι το συναίσθημά του όποιο κι αν είναι.
Διδακτική ιστορία
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Να βλέπεις στον έρωτα» – Εκδ. opera
Αν εξοργίζομαι επειδή αργείς, μπορεί, το να έρχεσαι στην ώρα σου να μην αρκεί για την επίλυση του προβλήματός μου. Θα έπρεπε να δω τι είναι αυτό που με πειράζει τόσο, ποια ερμηνεία δίνω στην αργοπορία σου, τι είναι αυτό που χρειάζομαι από σένα, τι σου ζητάω απαιτώντας ακρίβεια… Να μου αποδείξεις ότι νοιάζεσαι για μένα; Να με εκτιμάς; Να με λάβεις υπόψη σου; Τι θέλω να πω όταν αντιδρώ έτσι;
Όταν επικεντρωνόμαστε υπερβολικά στον εαυτό μας, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στον άλλον και γινόμαστε εγωκεντρικοί. Γι’ αυτόν που βλέπει απ’ έξω, η συμπεριφορά μας μοιάζει τουλάχιστον υπερβολική – αν όχι εντελώς παράλογη. Και πιθανότατα είναι, γιατί αυτές οι τόσο πρωτόγονες αντιδράσεις προέρχονται στην πραγματικότητα από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, από τους τρόπους συμπεριφοράς που μάθαμε για να προστατευόμαστε από τα τραύματα της παιδικής ηλικίας…
Αυτή η ανάμνηση του πρωτογενούς τραύματος μπορεί να ονομαστεί «το πληγωμένο παιδί». Αυτό το πληγωμένο παιδί που φέρουμε μέσα μας είναι που μας κάνει να αντιδρούμε έτσι. Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία και τους εξωτερικεύουμε μέσω των αντιδράσεών μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Αυτό σημαίνει πως τοποθετούμαστε πριν καλά καλά μπορέσουμε να σκεφτούμε. Αυτού του είδους οι αντιδράσεις είναι που δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Επικοινωνήστε λοιπόν ό,τι σας ενοχλεί και σας πληγώνει με ήρεμο τρόπο. Μιλήστε με αγάπη και ειλικρίνεια! Είναι το καλύτερο φάρμακο για να γιατρέψετε την ψυχή σας.